Dit is het eerste bericht over mijn 'innerlijke' kind, een kind die ik 46 jaren lang heb doodgezwegen. Nu ben ik na veel verdriet, en dat is nog niet over, heb ik een start gemaakt om lief te zijn voor mijn innerlijke kind. Na misbruik op mijn 4e, mijn 9e en zelfs mijn 12e. 13e jaar, heb ik mezelf helemaal opgesloten. Bang voor de pijn in mijn leven, bang voor gekwetst te worden, bang voor het huilen. Iets wat ik mezelf afleerde en ging in mijn verstand zitten. In mijn verstand regelde ik alles, zelfs het leven van sommige dierbare anderen, maar nimmer voor mijn eigen 'ínnerlijke' kind. Nimmer lief innerlijk kind heb ik tijd voor jou genomen, een te groot verlies. een verlies dat nooit had plaats moeten vinden. Want als je jezelf niet eert als kind, dan eer je jezelf ook niet als volwassene.
