Vandaag heb ik heel rustig aan gedaan met mijn innerlijk kind en mijn liefdevolle volwassene. Heb me laat gedouchet en aangekleed en ben enorm afgevallen. Geen rok past me nog en ook mijn broeken moeten vermaakt of ingeruild worden voor kleinere kleding. Van maatje 46/48, nu maatje 38/40. Dat is veel te veel! Alles is nogal behoorlijk veel werk omdat je het moet gaan uitleggen om te kunnen vermaken. Ik geloof niet dat dit erin zit. Dus naar een tweedehands winkel gaan en de goede kleding proberen om te ruilen. Mijn innerlijke kind is er behoorlijk onrustig over omdat ik als volwassene nu echt te dun wordt! Ik weet als liefdevolle volwassene dat de enige weg, met mijn kleine inkomen, is inruilen voor andere gebruikte kleding. Liever zonder geld erbij. Een soort van ruilen dus. Proberen is de enige weg en kies ik kleding waar mijn innerlijk kind zich ook lekker in zou voelen. Dat is het lekkerst voor allebei. Wel de laatste week heb ik weer volledig gegeten. Stampot gemaakt met vlees erbij. Wel dat gemaakt waar het 'kind' zich ook lekker bij voelt, hé lieverd! Heb een beetje geld extra nu. Morgen lieve schat gaan we nog even op stap in de middag en praat ik vanuit het innerlijke kind met de andere volwassenen. Laat je horen waar het kan lieverd! Meis het komt best goed voor ons twee!
Gistermiddag zijn wij, mijn innerlijk kind en ik op bezoek geweest naar een ernstig zieke zwager van me. Jopie een schat van een man en heel lief al is hij doodziek. Mijn innerlijk kind en ik zelf natuurlijk, heb ondanks de ziekte genoten van Jopie en van de anderen die er waren. We hebben heel ontspannen gepraat over van alles en natuurlijk ook over doodgaan, het sterven. Mijn innerlijk kind en ik kreeg ook veel ruimte van alle aanwezigen en zijn daar heel erg blij mee. Dit geeft meer kracht dan al het andere wat veel mensen 'zo maar' even zeggen zonder er iets mee te willen uitdrukken. Wat ik heel erg vind is dat ik zo erg op mijn moeder lijk. Waarom? Omdat ik nooit de ruimte heb gehad en gekregen mijn 'echte' moeder te leren kennen. Ze was dood en ik was nog lang niet aan mijn identiteitsverandering toe. Daarvoor was het toen nog veel te vroeg. Nu overvalt het me.
Al die tijd is ook mijn innerlijk kind verstop geweest, uit veiligheid. Natuurlijk, dat weet ik nu, was dat geen echte veiligheid. Het was gemaakt door mijn ego. Mijn ego meende dat te moeten doen en maakte van mij ook een aggressief persoon in de omgang. Veel van die mensen die mij toen probeerden toe te voegen aan hun kennissenkring, kregen ook hun kans niet. Mijn ego kon dat niet aan, zonder dat wij dat toen doorhadden. Heel erg jammer dat dit is gebeurt. Dat ik zo bang was voor mijn innerlijke kind en vooral voor de pijn die het kind kon oplopen. Daarom maakte ik van mijn hele leven, 'lijden', wat leiden had moeten zijn.
