Gistermiddag zijn wij, mijn innerlijk kind en ik op bezoek geweest naar een ernstig zieke zwager van me. Jopie een schat van een man en heel lief al is hij doodziek. Mijn innerlijk kind en ik zelf natuurlijk, heb ondanks de ziekte genoten van Jopie en van de anderen die er waren. We hebben heel ontspannen gepraat over van alles en natuurlijk ook over doodgaan, het sterven. Mijn innerlijk kind en ik kreeg ook veel ruimte van alle aanwezigen en zijn daar heel erg blij mee. Dit geeft meer kracht dan al het andere wat veel mensen 'zo maar' even zeggen zonder er iets mee te willen uitdrukken. Wat ik heel erg vind is dat ik zo erg op mijn moeder lijk. Waarom? Omdat ik nooit de ruimte heb gehad en gekregen mijn 'echte' moeder te leren kennen. Ze was dood en ik was nog lang niet aan mijn identiteitsverandering toe. Daarvoor was het toen nog veel te vroeg. Nu overvalt het me.
Al die tijd is ook mijn innerlijk kind verstop geweest, uit veiligheid. Natuurlijk, dat weet ik nu, was dat geen echte veiligheid. Het was gemaakt door mijn ego. Mijn ego meende dat te moeten doen en maakte van mij ook een aggressief persoon in de omgang. Veel van die mensen die mij toen probeerden toe te voegen aan hun kennissenkring, kregen ook hun kans niet. Mijn ego kon dat niet aan, zonder dat wij dat toen doorhadden. Heel erg jammer dat dit is gebeurt. Dat ik zo bang was voor mijn innerlijke kind en vooral voor de pijn die het kind kon oplopen. Daarom maakte ik van mijn hele leven, 'lijden', wat leiden had moeten zijn.
