Langzaam begint ze door te krijgen
dat het zo niet langer door kan gaan
zonder reden krijgt ze oorvijgen
zonder reden beginnen ze te slaan

Dagenlang kan ze niets anders doen dan huilen
huilen van pijn en verdriet
soms zou ze zo graag willen schuilen
want dan slaan ze haar tenminste niet

Bijna dagelijks weer die pijn
vooral diep van binnen
Soms denkt ze-  wat zou het heerlijk zijn
als ik alleen was en opnieuw kon beginnen

want dan hoefde ze zich niet meer te bedekken
voor nog meer blauwe plekken
dan kon ze oprecht vrolijk en vrij zijn
zonder al die pijn