Zonnebrilletje opgezet, de afgedrukte routebeschrijving in een houdertje geplaatst en met gezwinde pedaalslag richting voetgangerstunnel. Gauw die mollepijp doorgevlogen, misschien wel enkele sporadische voetgangers aangereden maar daar had ik nu geen tijd voor. Ik wou terug de zon op mijn bolletje voelen schijnen, dan kan ik helaas niet op een voetganger meer of minder kijken.
Op die routebeschrijving hoefde ik voorlopig niet te studeren, ik had zoiets gelezen van richting Beveren en dan rechtsaf de baan naar Kallo.
En daar ben ik reeds dikwijls genoeg met de auto gepasseerd, die afslag wist ik wezen.
Dus zeer welgemoed, de eerste kilometers had ik afgelegd aan een gemiddelde van 27 Km.p/u wist mijn computertje te vertellen. Na een 5-tal kilometer afgelegd te hebben op die baan naar Kallo, en die afslag naar links kwam maar niet in het zicht, begon ik onraad te vermoeden. Aan een inboorling, die daar rondliep met pijl en boog gewapend, vroeg ik om enige toelichting. Gelukkig verstond hij mij. Als je in Antwerpen-stad een inlichting vraagt aan iemand is dat niet zo evident...
Die aboriginal verstond mij dus wel, en na vertaling met mijn zakwoordenboek
“Antwerps > Oost-Vlaams” begreep ik ook wat hij mij zegde. “Gij hadt tot in Beveren centrum moeten rijden vooraleer af te slaan stommerik! Ge zult terug moeten , en nog enkele kilometer de grote baan volgen, abajoh”
't Is nie waar hé potverdekke, zeker 8 Km. omweg gemaakt! Eigen schuld dikke bult, beter het papiertje lezen! Tot mijn eigen verontschuldiging, ik was mijn leesbril vergeten, en moest op dat papiertje zitten pieren...
Maar dat kan mijn goede humeur niet verpesten, het is prachtweer en ik geniet volop, al is het een ietsiepietsie minder dan daarvoor. Ik bedank uitvoerig de pijl & boogman, zeg dat hij steeds aan mij de weg mag komen vragen als hij eens in Antwerpen verkeerd rijdt...
En nu zit ik wel degelijk op het juiste spoor. Wat romantische namen allemaal, Beukenhoflaan, Kasteeldreef, Bankwegel, Ijzerhand , Glazenleeuw...
Alles loopt van een leien dakje, tot ik in Vrasene toch weer iets doe dat ik beter achterwege gelaten had, veronderstel ik toch want ik ben opnieuw verloren. Er klopt ergens iets niet met de straatnamen. Potdomme toch, weeral een vijftal kilometer rondgereden voor ik terug de goeie weg vind. Maar enfin, 't is prachtweer en...
En nu wordt het echt genieten, smalle asfaltweggetjes die door de velden en akkers kronkelen, gene ene auto te bespeuren, volmaakte stilte, wat vraagt een stomme kaffer nog meer?
Een frisse Rodenbach, helaas zonder garnaaltjes, bij aankomst bij mijn zuster. Bij nader inzien heeft mijn rit wel een beetje langer geduurd dan gepland, meer dan twee uur ipv. de geplande 65 minuten, en 44 Km.afgelegd!.
Maar allez, nu weet ik toch de weg, de terugrit zal dan wel geen problemen meer opleveren zeker?.
Dat had je gedacht, lees dat maar volgende keer, anders word dit epistel te lang.