De weg terug...

Ik heb danig mijn grijze celletjes moeten pijnigen, om de problemen met de nieuwe laptop op te lossen, bij mijn zuster daar in Stekene..Het ging dan ook reeds stilaan naar 17u. toen mijn euro kwam te vallen,( met een luid gerinkel overigens), dat ik nog een ferm eind per fiets af te leggen had, vooraleer terug in de vertrouwde contreien weergekeerd te zijn. Maar geen nood, nu wist ik immers de weg, het zou deze maal niet zo lang duren.

Gezwind vat ik dan ook de terugtocht aan. De eerste kilometertjes gaan prima, de zon is echter al een behoorlijk eind gezakt en schijnt me tamelijk hinderlijk recht in de ogen.
Wat maakt dat ik slechts moeilijk mijn computertje kan aflezen, maar het valt me op dat ik niet meer dezelfde snelheid ontwikkel als op de heenrit.Het is zelfs een ferm stukje trager, om eerlijk te zijn. Dat zal toe te schrijven zijn aan het overigens welkome briesje dat echter juist in mijn nadeel waait, en even later besef ik ook, aan een stilaan opkomende vermoeidheid.
Het landschap biedt nu een vertrouwd beeld, ik heb het al eens gezien nietwaar?
Maar op een gegeven moment duiken weer de twijfels op. “Heb ik deze villa wel gezien op de heenrit, en deze boerderij?” Aan die twijfel komt abrupt een einde wanneer ik een bord passeer met de vermelding St.Niklaas .Godverhierenginderachter, het zal toch niet waar zijn hé? Natuurlijk is het waar, weer verkeerd en nog geen klein beetje. Omkeren en terug vanwaar ik kom, kilometers ver.
k' Zal het maar weeral eens vragen aan een inboorling, anders ben ik morgen nog niet thuis.
“Nog een kilometer of vijf terug, aan het ouderlingengesticht gekomen moet je rechtsaf slaan   manneke!” Dat is de spreekwoordelijke druppel! Woest grijp ik hem vast, schud hem eens flink doorheen
“Waarom staat er dan godverdomme geen verkeersbord opgesteld, als ik moest afslaan! Als er geen aanduiding staat dat je moet afslaan rijd een mens toch rechtdoor zeker!!!”
Wit van woede timmer ik met mijn vuist boven op zijn hoofd en sla hem zodoende als een bloknagel in de grond. Vooraleer hij helemaal verdwijnt hoor ik hem nog iets ter zijner verdeding opwerpen.
“Maar daar kan IK toch niets aan doen, dat moet toch het gemeentebestuur voor zorgen!”
Bij nader inzien heeft hij daar een punt waar ik niet omheen kan, en wel dik tegen mijn goesting trek ik hem terug omhoog. Ik kon nog juist met enkele vingers in zijn neusgaten “Zorg er dan wel voor dat wegenwerken dat verkeersbord daar plaatst, of ik kom terug en dan kom jij er potverdomme niet zo zo goedkoop  vanaf, beste man!”
Hoewel mijn humeur stilaan helemaal in de kelder zit, slaag ik er in de man vrienschappelijk op de schouder te slaan, en ik bedank hem zowaar ook nog!.
En bij het invallen van de duisternis, met loodzware benen, een pijnlijke rug, een doorgezeten zitvlak, bereik ik “home, sweet home”. Dodelijk vermoeid ben ik, de kilometerteller op mijn computertje vermeld 44Km.dat is wel iets meer dan de 30Km.die mijn routeplanner vooropgesteld had...