Dat was de dag van gisteren... eentje met een gouden randje!
Mijn jongste zoon bracht zijn vriendin mee naar huis. 't Was niet zijn eerste vriendinnetje, maar wel de eerste die hij als zodanig en aangekondigd meebracht. 't Is nog pril en hij wil het niet aan de grote klok hangen, zijn broers en zus weten er zelfs nog niets van.
Ik was zelf heel nerveus, en had het huis een grote opruimbeurt gegeven, wetende dat mijn zoon haar mee naar zijn "afdeling" zou nemen. Mààr.... hij zou haar ophalen, en aanbellen wanneer ze toekwamen, zodat we al even konden kennismaken (en het laten bezinken).
Voor andere mensen klinkt dit mss raar, maar dit is een stille overeenkomst, vrienden van mijn zoon gaan ook altijd gelijk naar boven, daardoor hou ik ook een beetje de privacy van "eigen vertrekken", én hij ook.
Tijdens de grote opruimbeurt kreeg ik méér energie, en deed nog een paar vervelende klusjes. Mijn hele living én keuken lagen er "spic & span" bij. Maar daarna kreeg ik de klap, ik voelde me hondsmoe en ging even liggen... en viel in slaap. Intussentijd kwamen mijn zoon en zijn vriendin beneden, net voor ze weer naar huis moest gaan. Ze zagen dat ik sliep en zijn stilletjes vertrokken.
Maar die eerste momenten aan de voordeur toen ze pas aankwamen, hadden mij een goed gevoel gegeven. Ze keek me in de ogen, lachte en was heel vriendelijk, maar niet overdreven. Mijn andere schoondochters (die ik nog weinig of niet zie) waren die eerste keer veel minder open, ofwel keken ze weg (wat vertaald werd als verlegen), ofwel keken ze me heel brutaal (en een beetje uit de hoogte) aan. Mijn schoonzoon heb ik in bijna tien jaar amper 5 keer gezien, en hij zei geen woord!
's Avonds hoorde ik dat de vriendin van mijn jongste gezegd had, dat ik heel vriendelijk leek.... waarop ik natuurlijk reageerde met de grap: "Ik LIJK niet vriendelijk, ik bén vriendelijk!" :lol:
|