Ik ben Zjoske
Ik ben een vrouw en woon in Lier (België) en mijn beroep is niks meer (invaliditeit).
Ik ben geboren op 25/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen - schrijven - muziek - beetje tv - pc - de honden....
Hallo allemaal die hier af en toe een kijkje nemen en iedereen die me hier willen volgen,laat ook eens een berichtje achter!
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Mijn Agenda
Zjoske
Het leven van een ... mens You all laugh because I'm different,
I laugh because you're all the same.
19-08-2011
stoom aflaten...
.... en niemand om je hart es te luchten... alleen maar een stomme pc die geen woord terug zegt!!
't Is weer voorbij... moederdag! Al begin ik elk jaar weer te twijfelen of ik wel moeder bén! Omdat die dag al jaren voorbij gaat zonder dat fijne gevoel van jaren geleden toen de kinderen nog klein waren...
Ik heb mezelf wel getrakteerd op één van mijn lievelingsgerechtjes... tomaat-garnaal. Mijn jongste zoon wenste me wel "Gelukkige moederdag!", maar pas na een hint, want "hij dacht er effe niet meer aan"! En pas om half zeven 's avonds kreeg ik een privébericht op facebook van een andere zoon, niét via msn of sms zoals gewoonlijk. Van de andere drie.... geen woord!
Mijn jongste zoon heeft wel wat problemen met "instanties", na een jaar schoolverlater krijgt hij nog altijd geen wachtuitkering, maar ook geen kinderbijslag, leefloon krijgt hij ook niet omdat hij nog thuis woont en mijn inkomen te hoog is!!! Dus ook geen "centen voor studenten" (hij wil terug gaan studeren, TKO, om zijn diploma secundair onderwijs alsnog te halen), dus inschrijvingsgeld, vervoer en al wat er bij komt kijken, moet van ons armoedeloontje betaald worden.
Zijn vader, Afrikaan in Afrika, had eerst beloofd elke maand een soort van onderhoudsgeld te storten, zodat hij zeker terug kon gaan studeren..... mààr gisteren kreeg mijn jongste zoon het aanbod van zijn vader dààr te komen wonen en studeren (diploma in één jaar). Hij stelt het natuurlijk heel mooi voor: zoon krijgt huis én toelage. Groot dilemma nu: zoon houdt van Afrika en het leven daar, hij heeft tenslotte Afrikaanse roots.... maar hij heeft hier een "leven", vrienden en vriendin, én zijn "thuis"! Ik wil hem niet beïnvloeden, het is een mooie kans die hij krijgt, maar wàt zou ik hem missen...!!! Ik ga hem dus voorstellen op twee paarden te wedden: ga één jaar... en houdt zéker je Belgische nationaliteit! Wat daarna komt kan je dàn nog zien!
Met het oog op de hulpgroep en website ben ik begonnen orde op zaken te stellen: archiveren mét een lijn in, ouwe archief uitpluizen.... en intussen "werk" en privé gescheiden houden... 't Is wel leuk om ook weer es te snuisteren in vergeten spullen en apart houden wat ik nà het archief nog es ter hand wil nemen en me er in verdiepen. Ouwe dagboeken, brieven en foto's.... jeugdherinneringen.... uit de tijd dat het leven nog jong en pijnloos was!
En toen... in één keer viel mijn oog op de dichtgroeiende tuin! Ik ploeterde door de wildernis en zette de grote schaar in de takken. Grof werk mag niet langer duren dan een halfuur.... de gevolgen bleven dus niet uit.....effe doorbijten doet niet meer verbijten (maar een duimspalkje is vlug gemaakt en de tijd én pijnstiller doet zijn werk).... maar het lijkt nu wel een weerspiegeling van mijn leven.... mijn tuintje lijkt een halve meter breder... en lichter.... en geeft zicht op een kleurrijke toekomst.
Liefde is een werkwoord.... óók Liefde voor jezelf!
Waarom kan ik niet meer praten... niet hier, niet op Facebook, niet hardop...? Waarom zitten de tranen zo hoog en waarom ben ik liefst alleen....? De enige mensen die ik nog zie.... zijn de kassiers van het supermarktje, waar ik zo weinig mogelijk kom.... gewoon omdat ik elke dag elke cent omdraai. Of mijn jongste zoon die nog thuiswoont, en zijn vrienden die wél geregeld aan huis komen, maar die ik alleen zie komen en gaan....
... kan ik ook hier niet alles zeggen wat ik kwijt wil...
Omdat ik me niet wil blootgeven? Omdat ik niet het risico wil lopen dat mensen, die me mss toch persoonlijk kennen, àlles weten.... wat er zich hier in huis afspeelt? Omdàt het niet alleen over mezelf gaat....
En ook wat over mezelf gaat.... kan ik niet zomaar onder woorden brengen.... "mensen" oordelen zo vlug als ze het niet begrijpen. Maar de stress, en daardoor ook de pijn (en angst?) stapelen zich op, wat voor anderen overdreven lijkt, zit bij ons hoog.... tot het niveau van agressie bereikt wordt.... En dàn kunnen wij elkaar niet meer helpen....
Dreigementen.... niet naar mij, maar over hoé een goeie oplossing kan gevonden worden... al is dàt ook géén oplossing.... en mijn angst wordt weer groter....
Ik kreeg vorige week een uitnodiging... Party-time in mijnen hof!
Ik vermoed dat de voltallige groep van onze werkgroep aanwezig zal zijn... tof initiatief, want de bijeenkomsten zijn voorbij, maar we wilden toch contact houden. Ik hoop dat er nog meer volgt... we moeten ook nog een naam bedenken voor de werkgroep en diegenen die willen kunnen zich opgeven als meter of buddy voor de volgende groep.
Ik neem een broodpudding mee straks en die staat al heerlijk te geuren in de oven!
Elke keer dat ik een beetje energie heb, voel ik me onbreekbaar en sterk, maar voor je het weet zet je net die ene stap te ver! En ik ben het zo beu me sterk voor te doen....
Mensen hebben altijd hun oordeel al klaar al weten ze niets van je beperkingen. Je wordt al gauw lui genoemd, als je niets meer kan ondernemen, als zelfs je huishouden stil ligt door constante pijn. Als je bewegingsvrijheid écht niet zo vrij is als ze denken.
Ook hulp vragen, daar stop je op den duur wel mee.... je moet maar creatief zijn in zélf oplossingen bedenken.... maar wat moet je dan als alles al tot het minimum herleid is.... en je kan - op slechte momenten - zelfs geen straat ver stappen, en al zeker niet mét boodschappen..... En ook al vrààg je hulp.... dan begrijpt blijkbaar niemand je woorden en de dringendheid.....
Ik ben het in elk geval allemaal beu op dit moment..... mensen die uit ervaring wéten... bij hen moet je de schijn niet ophouden... en zij begrijpen dat je niet meer gelooft in: "Het leven is mooi... als de zon schijnt!"
Waarom denken mensen zo gauw dat ze het allemaal weten? Zelfs al heb je maanden niet van hen gehoord, toch zeggen ze hùn mening, ook al weten ze niet waar het over gaat!
Blij zijn met je leven.... jazeker, als je maar es een lichtpuntje zag... lekker eten en genieten...? Genieten? Waarvan... van eenzaamheid en duisternis...? Lekker eten, als je bijna niets meer binnenkrijgt... door angst...?
Lang twijfelde ik of ik hen een reactie zou sturen.... "Change da je een leven hébt"..... kan je dat zeggen tegen iemand die mss geen leven meer heeft, of mss op een doodlopend pad zit.... ook al blijf je positief denken, "kans op kanker..." maakt je het leven ineens veel moeilijker, vooral als er niemand is om es wat licht bij te schijnen....
Maar ik doe het niet... mensen die zo bot zijn om je te zeggen hoe je moet omgaan met "pech"... zonder te weten wat er in je omgaat... pech voor hen... maar daar heb ik geen boodschap aan!
Alleen jammer dat het mensen zijn, die je wel zelf alle steun gaf toen ze zelf problemen hadden....
Acht jaar geleden maakte ik het al mee... onderzoeken allerlei met aan 't eind de oncoloog... niks aan 't handje! Waarom heb ik dan dagen aan een stuk geweend.... waarom overheerste dan de (doods)angst....? Routine-onderzoeken...? Om uit te sluiten dàt....? Snappen ze dan écht niet dat het je leven overhoop haalt???
In de loop der jaren nog een paar "dingetjes".... fibromen...? dié verschrompelen wel op den duur! opgezette klieren...? kalkafzettinkjes.... kan geen kwaad! gewrichtje kapot door de artrose...? leer er maar mee leven! adenoom....? laat maar zitten, das goedaardig!!
Mààr...... we zién nog wel iéts..... en dàt moét effe verder onderzocht!!
En wéér.... zit ik te janken! en wéér.... ben ik bang! maar tegelijk heb ik er géén zin meer in! Niét in onderzoeken... niét in dokters en verpleegsters die je behandelen of je doof of achterlijk bent!! Als mag blijven zitten wat ze vinden.... dan hoeven ze ook niet verder op zoek naar nog méér....!
Contrasten.... uitersten.... hoge toppen en diepe dalen... wat word ik er moe van!
Heel fijn is dat mijn jongste zoon een vriendin heeft, een heel lief meisje... Hoewel ze van "heel goeie komaf" is, is ze heel vriendelijk, ik merk niks van hoogmoed of neerkijken op hoe wij leven, of wat we hebben (of niet hebben).
Minder is het dat ik me weer maar es opzij geschoven voel! Een van mijn andere kinderen kwam me dan onlangs zelf wel vertellen dat ik oma zou worden, maar mijn aanbod om wat spulletjes te maken voor de baby of het kamertje werd verworpen! Ze hebben ook een huis gekocht, en het plan is eind deze maand te verhuizen. En ooooo, wat een fantastische opa heeft de baby toch!! Dankzij hem is de babykamer nu al geschilderd. Dat, en dat er zoveel lieve en fijne vrienden zijn, die de weekends opofferen om mee het huis in orde te maken, dàt wordt breed uitgesmeerd, ze worden de hemel ingeprezen.... Zij verdienen een bbq op het eind van de verhuisdag!
Ik sta voor een heel moeilijke periode... vandaag wil ik dàt alleen maar kwijt...
Later wanneer het in mijn hoofd wat rustiger is, of wanneer ik meer daarover weet, vertel ik het ook hier wel... Ik word nu té emotioneel, zelfs erover denken wil ik effe niet, ook omdat mijn zoon die nog bij me woont, en pas 18 is, niets weet over mijn angst en wat ik voel....
Dat was de dag van gisteren... eentje met een gouden randje!
Mijn jongste zoon bracht zijn vriendin mee naar huis. 't Was niet zijn eerste vriendinnetje, maar wel de eerste die hij als zodanig en aangekondigd meebracht. 't Is nog pril en hij wil het niet aan de grote klok hangen, zijn broers en zus weten er zelfs nog niets van.
Ik was zelf heel nerveus, en had het huis een grote opruimbeurt gegeven, wetende dat mijn zoon haar mee naar zijn "afdeling" zou nemen. Mààr.... hij zou haar ophalen, en aanbellen wanneer ze toekwamen, zodat we al even konden kennismaken (en het laten bezinken).
Voor andere mensen klinkt dit mss raar, maar dit is een stille overeenkomst, vrienden van mijn zoon gaan ook altijd gelijk naar boven, daardoor hou ik ook een beetje de privacy van "eigen vertrekken", én hij ook.
Tijdens de grote opruimbeurt kreeg ik méér energie, en deed nog een paar vervelende klusjes. Mijn hele living én keuken lagen er "spic & span" bij. Maar daarna kreeg ik de klap, ik voelde me hondsmoe en ging even liggen... en viel in slaap. Intussentijd kwamen mijn zoon en zijn vriendin beneden, net voor ze weer naar huis moest gaan. Ze zagen dat ik sliep en zijn stilletjes vertrokken.
Maar die eerste momenten aan de voordeur toen ze pas aankwamen, hadden mij een goed gevoel gegeven. Ze keek me in de ogen, lachte en was heel vriendelijk, maar niet overdreven. Mijn andere schoondochters (die ik nog weinig of niet zie) waren die eerste keer veel minder open, ofwel keken ze weg (wat vertaald werd als verlegen), ofwel keken ze me heel brutaal (en een beetje uit de hoogte) aan. Mijn schoonzoon heb ik in bijna tien jaar amper 5 keer gezien, en hij zei geen woord!
's Avonds hoorde ik dat de vriendin van mijn jongste gezegd had, dat ik heel vriendelijk leek.... waarop ik natuurlijk reageerde met de grap: "Ik LIJK niet vriendelijk, ik bén vriendelijk!"
Al mijn boodschappen probeer ik zo vroeg mogelijk, aan het begin van de dag af te werken. Vooral op dagen dat ik 's avonds nog ergens naartoe moet, hou ik het dan de rest van de dag rustig. Al lukt dat ook niet elke keer, want een zoon in huis.... vraagt nogal es wat!
Voor vanavond heb ik gisteren dubbel gekookt, dus dat kan straks gewoon de oven in. Maar er hebben ook al twee wasmachines gedraaid en de weekend-afwas is gedaan, en ik begin het te voelen.... tot aan de avondles dus maar effe rustig aan of ik geraak zover niet.
Gelukkig kan ik me voor de computer lekker ontspannen, zo dadelijk een vieruurtje en wat in mijn Engels boek lezen... maar toch weet ik dat ik vanavond ook weer uitgeteld zal zijn.
Ik heb met mijn kinderen weinig of geen contact! Eén zoon, net degene waar ik nooit een echt close band mee had, kwam me een aantal maanden geleden persoonlijk - en samen mét zijn vrouwtje - vertellen dat er een baby kwam. Dat deden ze op een heel leuke manier, ik kreeg een cadeautje.... er zaten babysokjes in waarop stond "Oma is my friend"!
Gisteren liet hij me weten dat ze weer naar de gynaecoloog waren geweest. In het bericht stond: "Alles perfect in orde met uw kleinkind"
Elke week na de avondles zet de leerkracht me voor de deur af, met de auto. Het is al een gewoonte geworden. Hij rijdt met een cabrio, en gisteren kwam hij voor de eerste keer met open dak. Voor we na de les naar huis wilden vertrekken, begon hij het dak dicht te draaien, net toen trok ik de deur open om in te stappen. Wist ik veel... dat het dak dan zou blokkeren
Na een half uur prutsen, met de hulp van enkele mannen die daar aanwezig waren, zijn we met open dak vertrokken. Om het dak te herstellen zal de garage eraan te pas moeten komen! Ik heb een paar keer "sorry" gezegd en aangeboden om die rekening te betalen.... en al doet hij of het allemaal wel meevalt, ik voel eigenlijk ook de ergernis....
Al maanden spreek ik over "mijn project"..... iéts doen om andere mensen verder te helpen.... lotgenoten.... rond de armoedegrens....
Die eerste stap is geworden.... een website... nu nog in de kinderschoenen... met alleen nog maar een "Home"..... maar 'k ben weer zo trots dat het kindje is geboren!!
Af en toe wil ik schrijven, schrijven, schrijven... uren, dagen aan een stuk... tot ik leeg geschreven ben (als dàt maar eens zou kunnen).
Af en toe leer je nieuwe mensen kennen, of kom je ouwe bekenden tegen... en dan denk ik elke keer weer... dat anderen altijd méér hebben... meer verdriet, meer pijn, meer tegenslagen.... en dan slik ik mijn woorden, die vooraan in mijn mond liggen, weer in.... ik luister... en glimlach...
Af en toe liet ik me wel es gaan... dan vertelde ik zoveel over mezelf... maar meestal alleen op plaatsen waar niemand mijn familie of bekenden uit mijn vroeger leven kent.... omdat ik bang ben om wéér met mijn kop tegen de muur te lopen.
Is het écht alweer zo lang geleden dat ik de weg naar hier vond? Wss ben ik dan toch nog de chaoot die ik altijd was.... en moet ik "blog" inpassen in mijn dagplanning... al verloopt die ook nogal es chaotisch.
Ja, ik heb echt wel een dagplanning... me er aan houden is soms/meestal een probleem... door mankementen... door van het kastje naar de muur (moeten) lopen.... Ik ben al blij dat ik mijn agenda kan volgen. Dat gaat soms ook moeizaam, wil ik soms ook zomaar laten voorbijgaan en "vergeten".... maar het geeft wél een kleurtje aan mijn dag... een mens heeft nood aan wat sociaal contact... én humor.... en al voel je je een buitenbeentje... af en toe voel ik me daar wel goed...
Slijtagereuma of artrose is de frequentste vorm van gewrichtslijden. Eén op de drie volwassenen lijdt aan een min of meer ernstige vorm van artrose en dit aantal neemt toe naargelang de leeftijd stijgt. Pijn bij belasting en startstramheid zijn de frequentste symptomen van artrose.
Artrosepijn verergert bij een toenemende belasting van het gewricht en verdwijnt bij rust. De intensiteit van de artrosepijn kan wisselen: meestal dof en draaglijk, soms echter hevig met erg pijnlijke opstoten. De pijn laat zich voelen in het aangetaste gewricht, maar kan ook volgens typische patronen uitstralen. Zo wordt heuppijn waargenomen in de liesstreek, meestal met uitstraling naar de voorzijde van de dij tot het niveau van de knie. De startstramheid, bijvoorbeeld in geval van heup- of knieartrose, doet zich voor bij het opstaan vanuit een stoel of vanuit een zetel. Ze duurt enkele stappen.
Artrose kan verspreid zijn over vele gewrichten of kan zich beperken tot een of enkele gewrichten. Enkele voorkeurslokalisaties zijn: de rug (halswervelkolom en lendekolom), de heupen, de knieën en de vingergewrichtjes.
Halswervelartrose is een frequent verschijnsel dat vanaf een zekere leeftijd radiologisch merkbaar wordt bij het overgrote deel van de bevolking. De tussenwervelschijven worden dunner. De werveldekplaten van de onder- en bovenliggende wervel ondergaan evenzeer veranderingen: dit bot wordt harder en vertoont beenderige uitstulpingen die we "papegaaienbekken" of met een meer medische term "osteofyten" noemen. Heel vaak zijn de klachten veroorzaakt door halswervelartrose gering. Alleen in meer uitgesproken gevallen is er voortdurend pijn in de hals. De werveluitgroeiingen kunnen in bepaalde gevallen een druk of irritatie veroorzaken op zenuwwortels, bloedvaten of ruggenmerg.
Artrose ter hoogte van de lage rug (lendenwervelkolom) gaat gepaard met pijn die grotendeels verbonden is met de aard en zwaarte van de rugbelasting. Vooral werk in voorovergebogen houding lokt snel klachten uit. Een "lumbago" is een acute aanval van lendenpijn die ontstaat als gevolg van een gedeeltelijke scheur in het weefsel van de tussenwervelschijf of discus. Een ernstiger scheur kan leiden tot een hernia en de eventuele inknelling van een lendezenuw: de zogenaamde ischias. De pijn is in een dergelijk geval meestal zeer hevig, neemt toe bij het hoesten of niezen en straalt gewoonlijk uit naar het onderste lidmaat. De lokalisatie van de pijnuitstraling is afhankelijk van welke zenuwwortel ingekneld raakt. Typische lokalisaties voor artrose zijn ook de heup en de knie. In geval van heupartrose wordt de pijn ervaren in de liesstreek, dikwijls uitstralend naar de voorzijde van de dij tot aan de knie. Vooral langdurig staan of slenteren lokt pijn uit, waardoor op de duur ook een hinkende gang optreedt. In een vroeg stadium kan knieartrose zich uiten door een gevoel van snelle vermoeidheid bij staan of lopen. Naarmate de artrose evolueert, ontstaat een meer uitgesproken en typerende pijn. Lopen over een oneffen of hellend terrein wordt ongewoon lastig. De patiënt heeft bovendien vaak het gevoel dat er iets kraakt in de aangetaste knie.
Artrose kan meestal worden vermoed op basis van het klachtenpatroon en de bevindingen die het klinisch onderzoek verschaft. De diagnose wordt bevestigd door een radiologisch onderzoek. Een gerichte radiologische foto van het zieke gewricht toont een vernauwing van de kraakbeenruimte, een verdichting van het kraakbeendragend botoppervlak met daarin eventueel opklaringen of cysten, en ten slotte uitgroeiingen van het gewrichtsoppervlak (osteofyten).
Hoe wordt artrose behandeld? Het is voor artrosepatiënten belangrijk een juist evenwicht te vinden tusen beweging, belasting en rust. Bewegen is goed. Een gewricht overbelasten daarentegen, moet worden vermeden. Is er sprake van overgewicht, dan is de opgave om overtollig lichaamsgewicht kwijt te raken. Dit geldt vooral als het gaat om dragende gewrichten (de rug, heupen of knieën). Bij de keuze van lichaamsbeweging verdienen fietsen en zwemmen een bijzondere voorkeur: het zijn prima vormen van beweging, zonder gewrichtsbelasting. In geval van artrose ter hoogte van de lage rug, moet speciale aandacht gegeven worden aan versterkende oefeningen voor de rug- en buikspieren. Dit zal ook de rughouding optimaliseren.
Niet steeds hebben artroselijders grote behoefte aan pijnstillende medicatie, en regelmatige oefenschema's kunnen veelal de nood aan dergelijke medicijnen verminderen. In geval van pijnlijke opstotenkan pijnstillende medicatie worden overwogen. Loutere pijnstillers zoals paracetamol, die men ook in huis heeft voor het geval van een banale hoofdpijn, kunnen helpen. In andere omstandigheden, en vooral indien de artrose aanleiding geeft tot ontstekingsreacties kan de voorkeur uitgaan naar aspirineachtige medicijnen. De behandelende arts is goed geplaatst om een verantwoorde keuze voor te stellen.
Sommige voedingssupplementen, zoals chondroïtinesulfaat, en glucosaminesulfaat, kunnen de opbouw van kraakbeengrondstof gunstig beïnvloeden. Ze lijken een gunstig effect te hebben op de symptomen van artrose en er is aanwijzing dat ze de kwaliteit van het kraakbeen bevorderen.
Indien de artrose te ver gevorderd is, kan overwogen worden om op chirurgische wijze een gewrichtsvervangende prothese te plaatsen. Er is al veel kennis en ervaring op het gebied van heup- en knieprothesen. Ze bestaan uit twee delen die met elkaar communiceren en daardoor een nieuw gewricht vormen. De levensduur van een kunstgewricht is niet onbeperkt: gemiddeld zo'n vijftien jaar. Vandaar dat het in het algemeen de voorkeur geniet om gewrichtsprothesen alleen te gebruiken bij oudere patiënten met een ernstige vorm van heup- of knieartrose.
