|
Jij was de lente.
Jij was de zomer.
Jij was de dag die stralend begon,
met onstuimige dromen en
met alles wat nog moest opengaan in de zon.
En nu, door de wind van één nacht losgerukt en gebroken.
Zomaar voorbij.
Wij staren je na,
verdwaasd en verloren.
Ontworteld zijn wij. Maar toch,
zolang ons wat adem gegeven blijft
zullen wij weten, geloven,
verwachten dat jij ergens,
om de hoek van de tijd,
vrolijk als je was op ons zult wachten.
Kris De Gelaude
reeds 1 jaar, als een donderslag
vernamen we dat jullie
ons hadden verlaten...
vol ongeloof en met pijn in het hart
denken wij aan jullie,
we zullen je nooit vergeten
we blijven van je houden
je doopmeter en tante
|
