5 maanden ziekenhuis en nog steeds niet helemaal genezen... Gelukkig wordt het nu wat lichter in mijn hoofd, en, misschien mag ik na 5à6 weken definitief naar huis...
De voorbije 5 maanden waren héél zwaar; blij dat ze 'over and out' zijn...En toch, heb in die maanden heel wat geleerd over de psyche en de gemoedstoestand van zwaar depressieve mensen.
Deze endogene depressie is véél zwaarder dan alle depressies die 'k ooit had. Toen kon ik met hulp van antidepressiva en een psychiater langzaamaan 'uit de put kruipen'; nu was de weg omhoog zéér zwaar en lang. Heb me de voorbije maanden staande weten te houden door de liefde en genegenheid van mijn prachtdochter Karen, haar Wout en hun schatten van kinderen Hannah, Mathijs, Noor en Lukas, plus mijn lieve, lieve zoon Lieven, mijn zussen Agnes, Lief en Martine, samen met de onmisbare hulp van mijn psychiater, psychologen G.V. en M. en alle verpleegkundigen (vooral M. en W.).
WAT heb 'k GELEERD van al die maanden ziekenhuis? Ik ben niet ALLEEN, zoveel andere mensen zitten ook diep in de put, plus: 'Met véél hulp is genezen wél mogelijk', ALLEEN duurt het zo ontzettend lang !!!
Straks, om 19 uur weer op weg naar het ziekenhuis tot volgende zaterdag (14 uur). Het is écht moeilijk om deze 'normale' wereld achter me te laten en de 'ziekenwereld' weer in te stappen... Het liefst bleef ik gewoon thuis MAAR dat lost niks op...
Dus... met lange, héél lange benen weer naar St. Truiden...
Zo blij weer in blogland te zijn... Na een maandenlange ziekteperiode in het psychiatyrisch ziekenhuis Sancta Maria in St. Truiden ( begin april 2007/heden) mag ik eindelijk in het weekend weer naar huis. Mijn eerste blog, Mary1948, én het tweede, Siobhan, zijn opgehouden te bestaan, dus begin met veel 'goesting' dit nieuwe blogje Siobhan48. Zo fijn na het aanmaken van dit nieuwe..., vind vanmorgen al vier maal 'WELKOM' van die lieve Annemiek, Steffi, Corry en Patsy/Freddy. Kan hen helaas niet bedanken via hun gastenboek; werk nu met een PC i.p.v. mijn oude 'gecraschte' iMac én moet alles nog leren... Geen nood; kan weer alles kwijt in dit blogje. En dat zal nodig zijn... Als ik al mijn herinneringen (veel verdriet maar ook wat positiefs) in dit blogje kwijtkan ben ik al héél ver... Nu zo snel mogelijk oude getrouwe blogvrienden terugzoeken en, als 't kan, groetjes overbrengen via hun gastenboek of ??? of ??? Zoek dit wel eens uit...
