Wacht, ik ga eventjes op de gebeurtenissen vooruit lopen,

kwestie dat je niet alle onzin moet lezen die hier verschijnt, of een week lang genieten van de Plechtige Heilige Communie bekrachtigd door het Heilige Vormsel van den aartsbiskop van Mechelen-Brussel-Antwerpen-Brugge en aanverwante landsdelen in een of ander schabouwelijk winterskoud bouwsel uit vroegere eeuwen.

Luisteraars, sta me toe dat ik u een anekdote vertel over mijn eigen beleuvenissen uit die tijd die een nogal onverwachte wending kreeg bij dezelfde gelegenheid waar je, naar het schijnt, moet doorworstelen als je de gezegende leeftijd van twaalf jaar hebt bereikt. Zowat net geen honderd procent van mijn leeftijdsgenoten mocht dan op een vrije donderdagmiddag spoorslags ter kerke gaan om ingewijd te worden in de wereld van de goden en hun hemelse rijk.

Jammer genoeg vond ik dat nog veel te vroeg en gaf er de voorkeur aan om a) kikkerdril te gaan vissen in de Molenbeek, b) een kamp op te zetten in Bertembos of c) een verse, dampende paardendrol te dumpen in de brievenbus van boer Mandus, een van de meest gehate agrariërs van het dorp.

Moeder dacht dat het volgen van godsdienstlessen wel zou volstaan hebben om tot die elite te worden toegelaten, helaas had zij niet door dat zoonlief al van in het vijfde studiejaar in september het vakje “Zedenleer” had ingevuld in plaats van “Godsdienst” en er zijn eigen krabbel had ondergezet. Dat kwam pas pijnlijk tot uiting op die bewuste zondag in de meimaand en de quasi voltallige familie – gelukkig was die niet zo groot – vol verwachting de gebeurtenissen afwachtte.

Het begon al vrij ambetant want ik mocht niet mee vooraan gaan zitten tussen de andere communiekantjes, integendeel werd ik naar achteraan verwezen bij de rest van de heidenen. Vader en de rest was gelukkig thuisgebleven – hij kwam nooit-van-ze-leven in een godsdiensthuis en hield zich nuttig bezig met het entertainen van de familie en af en toe in de soep roeren of aperitief uitschenken.

Afijn, een akkefietje waar jaren later nog besmuikt werd om gelachen in intieme kring. Mijn mislukte Plechtige Heilige Communie en dito Vormsel bestond in een fantastisch geschenk van mijn meter: een heuse Echte Gitaar waar ik niet zo direct een blijf mee wist. Moeder probeerde nog van “allee speelt eens een lieke” terwijl ik niet eens wist hoe je dat ding moest vasthouden.