Bijlange niet, zolang ik nog maar om m'n zondagse pistoleekes kan. Plus het vooruitzicht je favoriete winkelmeisje nog eens gedag te mogen zeggen, weliswaar achter een plastic schermpje maar evenzeer met een glimlach en the twinkle in her eyes die je voor de rest van de week kunnen laten berusten in deze absurde toestanden.
De berisping van je jongste dochter – jij behoort wel tot de risicogroep, he pa – omdat je eigengereid zelf om de wekelijkse boodschappen ging – of de oudste die maar niet kon begrijpen dat je nog geen whatsapp of facebook op je computer hebt staan, pff, het zal me wat. Een doodgewone telefoon, neen ik heb geen smartdinges, brengt ook al soelaas, probeer ze dat maar eens aan het verstand te brengen.
Stel dat ik nu een pak feministen op m'n dak krijg vanwege deze heerlijke conference van Herman Finkers in “De Vrouw”, het zou alleen maar kunnen betekenen dat er nog wat anders bestaat dan Ikea-kastjes in mekaar knutselen op een wiebelende mosselschuit en de tafels die nog moeten afgeruimd worden.
“Ik heb niets tegen het feminisme al vind ik de Libelle wel erg fanatiek”
