Neenee, ik ga hier geen nationalistische speech afsteken ten behoeve van een bepaald deel van onze bevolking, ongeacht aan welke kant van de taalgrens dan ook.
Omdat het overgrote deel van wat je op de radio en tv hoort of ziet quasi uitsluitend van Angelsaksische oorsprong is, vind ik het hoogtijd wat dichter bij huis te blijven, al was het maar om de ontelbare liefhebbers van de Latijnse cultuur een hart onder de riem te steken en tegelijkertijd mezelve een verborgen pleziertje te gunnen.
Geef toe Frederico Fellini, Vittorio de Sica, Luchino Visconti, Giuseppe Tornatori of Giuseppe De Santis klinken heel wat minder prozaïscher dan Jan Verheyen, Stijn Coninx of godbetert Erik Van Looy. Passons.
Flierefluitend langs de ongeëvenaarde encyclopedie van volksvermaak YouTube en deels een stukje jeugdsentiment – nu ja, zo oud ben ik ook weer niet, hoewel – kwam ik (gewild) terecht bij een bijna vervlogen in de nevelen des tijds Adriano Celentano (83 intussen) en Il Ragazzo della Via Gluck, een terugblik op het kapotgeschoten Italië van vlak na de oorlog.
Voor het Franse zangeresje Françoise Hardy – wie is er nooit heimelijk verliefd geweest op haar in die tijd – betekende La Maison où j'ai Grandi de definitieve doorbraak in onze contreien. Adriano huwde in 1964 met de bloedmooie Claudia Mori (en is dat nog steeds) om uit te groeien tot een internationale vedette. Een stukje uit een concert in Berlijn in 1994 waar vermoedelijk de halve Italiaanse migrantenbevolking aanwezig was.
