Het is... misschien... nog steeds mijn manier... om vat te krijgen... op... de algehele verwarring... de chaos... de ijlheid... die ellendige gewaarwording alsof je niet meer leeft, alles zo vreemd lijkt, onbestaand, jezelf inbegrepen. Waar geen band meer voelbaar is. Niet met anderen, niet met jezelf.

Waar niets nog een houvast biedt, de dagen verloren lopen in je brein, de zin om wat dan ook te doen ontbreekt. Zelfs de zin om te eten en/of te drinken. En de zin van het leven, van wat om je heen gebeurt of niet gebeurt ... net zo. Maar niet altijd... . Soms barst de ontreddering los, de pijn, het ongeloof, de onzin van al die woorden die je hoort, de mensen die je ziet, of niet ziet. 

Je verloor je 'zicht op allerlei', je verloor je 'oude empathisch vermogen' en een gezond oordeel misschien net zo.

Gelatenheid die je net zo onbekend is... de graad ervan alleszins. 

Soms comfortabel dat levend dode, registreert je verstand... maar net zo is het bij tijden beangstigend. Je vindt jezelf er nog minder door terug.

Een volslagen onbekende. En helemaal ironisch dat geen mens dat lijkt te merken. Ook niet in mijn naaste omgeving, meen ik. Misschien merken sommigen het... maar zeggen niets... wat de zaken alleen nog maar verergert... omdat het de vervreemding bevestigt, zo lijkt het... . Het maakt het vreemde nog vreemder. Alsof je meer en meer vervaagt, uiteenvalt, door een dikke mist wordt opgenomen en verdwijnt. Al verdwenen bent. 

En toch altijd die cynische lach vergezeld van een snuiven. Om mezelf, om dat wat voelt zoals het voelt, of niet meer voelt, niet meer vertrouwd voelt, onbekend. Als werd ondergetekende en wat ze voelt of niet voelt, werd, is, niet meer is, de hele verzameling van onbegrijpelijke gewaarwordingen tot een immens bespottelijk iets. 

Goh, wat een vrolijke blogger ben ik. Sarcasme is nog altijd beter dan niets. Een donkere vorm van humor, maar 't is toch iets dat me schijnt te bereiken.