Soms reis ik eventjes terug naar Belgie en Nederland. Nu is dat ook even het geval. Mijn papa is al een stuk over de 90 en dan is een bezoekje in het donkere jaargetijde meer dan welkom. Het gaat hem eigenlijk best goed, behalve het feit dat er niet snel meer wordt gewandeld en het uithoudingsvermogen sterk is gereduceerd is alles nog ok, zeker verstandelijk. Puzzels, sudoku, kruiswoord etc. worden nog elke dag gedaan, hij heeft een mening over wat er politiek gaande is en ook vakantie en ritjes met de auto zijn favoriet, hetzij niet meer zo ver weg. Samen met mijn moe hebben ze gelukkig nog een aangenaam leven. Ze wonen trouwens nog geheel op zichzelf. Ik hoop op die manier eenzelfde leeftijd te kunnen behalen.
Dus ik ben met het vliegtuig afgereisd om over 10 dagen terug te gaan naar de Turkse zon. Het is hier in Belgie een heel stuk kouder en ik moest dan ook direct de kachel aansteken en een dikke trui opzoeken. Vandaag rij ik richting Nederland, blijf bij mijn ouders slapen en dan verder naar de kinderen. Het contact met hun is goed maar we zien elkaar natuurlijk veel te weinig. Ik grijp dan ook iedere keer de kans om hun te bezoeken aan wanneer ik in de buurt ben. Dat is het grootste minpunt aan zover weg wonen , maar alhoewel ik er meer van voel dan zij - ze hebben alle een druk leven, zoals ik dat ook had toen ik jong was- blijft het toch wat moeilijk. Ik heb deze beslissing genomen en ik denk dat je deels moet kunnen loslaten wanneer je nog iets wilt doen met je eigen leven. Anders is het gewoon thuisblijven en ongemerkt oud worden. Als ik niet meer kan- later- wil ik de dingen gedaan hebben die ik heb kunnen doen. Hopelijk zonder spijt.