Onze man in Cannes: Incest onder de palmen

De taxichauffeur die me gisteren van het centrum naar mijn hotel bracht, heeft gelijk gekregen.

Nostalgie
"Morgen gaat het regenen, en dan zal er nog minder volk rondlopen. Ach, het festival heeft veel van zijn charme verloren. Er is dit jaar nog wel 60.000 man opgedaagd, maar tien-vijftien jaar geleden stond de hele stad in rep en roer. Ja, ook La Bocca, de buurt van je hotel (op zeven kilometer van het 'Palais du Festival', het epicentrum van het Filmfestival, nvdr). Toen kwam er nog een massa 'gewone' mensen. Alain Delon flaneerde over de Croisette om te laten zien dat hij er was. Nu zie je de sterren hooguit enkele minuten op de trappen van het paleis, daarna vluchten ze naar hun hotels of hun villa's in het achterland. Vroeger kwamen klassen tieners uit Duitsland, Engeland, zelfs Amerika, om te zien hoe het hier toegaat en hoe film gemaakt wordt. Dat is allemaal voorbij, de hotels zijn te duur geworden en vaak al een jaar op voorhand volgeboekt. Ik zeg het niet graag, maar het is waar: het festival is sinds enkele jaren een incestueus gebeuren van de filmindustrie. Ons kent ons, 'vous voyez?' Wie niet meeheult met de promomachines van de grote filmhuizen of de luxemerken die de stranden afhuren, loopt hier toch wat verloren. Dat weten de Fransen inmiddels, dus blijven ze thuis".

La vache qui pisse
Vanochtend bleken zijn woorden profetisch: het regent 'comme la vache qui pisse' en de drukte die de voorbije dagen de Croisette typeerde, is verdwenen. Afrikaanse venters verkopen paraplu's. Ik dok tien euro voor een exemplaar dat uit een kauwgomballenbak lijkt te komen. Als er straks een windvlaag opsteekt, hangt het ding uiteen. Soit, ik waag het erop en probeer een accreditatie te bemachtigen. Een Nigeriaanse collega vertelde me dat je zo'n toegangsbadge kan kopen voor 140 euro. Blijkt niet te kloppen, voor persmensen is er niets voorzien. Mijn aanvraag werd in februari afgewezen wegens 'te veel aanvragen'. Nochtans zijn we geen klein medium, argumenteer ik aan de verschillende balies waar ik door potige portiers heen gestuurd word. "Inderdaad, u werd geweigerd, ik kan niets voor u doen", krijg ik in variaties te horen. "Kust dan mijn kloten", wil ik zeggen, maar ik hou me in. Niet omwille van mijn gebrekkige Franse woordenschat, dat lukt nog wel, maar omdat mijn moeder me heeft geleerd mijn manieren te houden.

Hoedjes van luxepapier
Ik struikel bijna over de aan dranghekken vastgeketende plooiladders van de fotografen en zie de wanhoop in de ogen van een koppel filmliefhebbers dat een klein fortuin veil heeft voor een invitatie voor de première van 'Three Monkeys', een Turkse film. De glossy bladen die de festivalorganisatie dagelijks gratis uitdeelt worden als dakjes tegen de regen boven pas gecoiffeerde hoofden gehouden.

Miss Diamond
Een opzichtige oudere dame, zoals er wel meer in Cannes rondlopen, spreekt me aan. "Dit is James Bond", en ze wijst naar haar al even wansmakelijk aangeklede hondje. Ik schat dat ze tegen de zeventig loopt. "Ja, ik woon in Cannes, en ook in Londen. Ik ben Miss Diamond, danseres. Of ik nu nog dans? Je weet maar nooit dat ze me vragen voor een film. Ik ga mijn badge halen voor het Paleis, ga je mee?". Ik aarzel, haar ogen staan dof, alsof er een mist van vergane rijkdom en mislukte liefdes voor hangt. Of ze slikt elke dag een halve apotheek, kan ook. "Veel succes, en blijf dansen", zeg ik, en kies de andere richting. Een Nederlandse collega slaat het tafereel gade en lacht. "Nou, wat is het hier toch nep, hè. Een schijnvertoning, dat is het. Je staat erbij en je kijkt ernaar. Bizarre fauna, precies het incestfeest van de jetset". Zo is het maar net.