Indrukwekkende eighties-revival op Lokerse Feesten

The Specials

Zwarte jekkers werden gestreken en puntschoenen geslepen voor de zevende dag van de Lokerse Feesten, waar donderdag vier bands stonden die in de late jaren '70 en vroege jaren '80 aan hun carrière begonnen. Vooral Public Image Ltd - rond Sex Pistol John Lydon - en The Specials toonden dat 'oud' heus geen synoniem moet zijn voor 'versleten'.

Dat vier bands nadrukkelijk refereerden naar de periode waarin ska en (post-)punk hoogtij vierden, was aan het begin van de zonnige avond al duidelijk te merken. Naast het reguliere festivalpubliek telden we opvallend veel punks, skins en in zwart-wit gestopte ska-fans. Die kregen vroeg op de avond Luc Van Acker te zien, bekend van onder meer Arbeid Adelt en Revolting Cocks maar hier met solowerk, namelijk zijn belpopklassieker 'The Ship' uit 1984. Van Acker haalde voor de uitvoering van die plaat een boot op het podium, toepasselijk voor een festival dat op de Grote Kaai plaatsvindt.

Daarmee was de Belgische inbreng al vroeg voorbij, want de rest van de avond kleurde volledig Brits. De eerste delegatie kwam uit Liverpool. Echo and The Bunnymen werden in de vroege eighties wel als een van de vaandeldragers van de newwave gezien, dertig jaar later hoor je toch klassieke en mooi gearrangeerde popsongs - het is te merken dat Ian McCulloch en zijn band hetzelfde drinkwater kregen als Lennon en McCartney.

Een mak publiek (zeven dagen feest, dat laat zich voelen) zag de groep furieus starten met 'Rescue', en ook 'Bring On the Dancing Horses' - waarin de groep nadrukkelijk maar tevergeefs naar respons hengelde - bleek alweer onverwoestbaar. Na een halfuur besloot de groep om 'in sync' met het publiek een paar versnellingen lager te schakelen en dreigde de set in verveling te verzanden. Een heel mooi 'The Killing Moon' en 'Lips like Sugar' wisten op het einde het concert nog te redden. Echo and The Bunnymen boeiden in Lokeren dus niet over de hele lijn, maar hun concert bracht genoeg mooie momenten om een ontgoocheling af te wenden.

De sneer, de staar
Over naar Public Image Ltd. dan - PiL voor de vrienden - de band die John 'Johnny Rotten' Lydon na de split van de Sex Pistols uit de grond stampte. PiL zette van bij de eerste noot de toon door te openen met 'Albatross', een groovy lap geweldige herrie uit de postpunkklassieker 'Metal Box'.

Lydon, die op zijn 56ste wat meer kilo's en wat meer tanden telt dan in zijn Pistols-tijd, toonde zich enorm in zijn sas als performer. De venijinige staar, de door merg en been snijdende sneer en de sarcastische operkingen: in Lokeren bracht hij het allemaal mee, en snapte iedereen weer waarom John Lydon een van dé iconische smoelen van de moderne muziek is. Niet dat het hele publiek hier wild van werd - PiL maakt geen gemakkelijke of aangename muziek, en her en der zag je mensen schouderophalend richting toog of hamburgertent slenteren - maar wat de groep bracht was nooit oninteressant, en vaak zonder meer indrukwekkend.

Gitarist Lu Edmonds deed zijn best om nog maniakaler te lijken dan zijn frontman, en de ritmesectie gooide flink wat reggae in de mix, waarmee ze oude dancefloorfillers als 'Death Disco' of 'This Is Not a Love Song' ook live op de benen lieten mikken. Niemand die zich nog de schabouwelijke snertvertoning herinnerde die Lydon hier enkele jaren geleden met de Sex Pistols bracht. PiL is duidelijk de groep waaraan hij zijn hart heeft verpand. De groep sloot af met 'Open Up', geen PiL-song maar een clubhit die Lydon samen met Leftfield scoorde. Public Image Ltd. zal altijd wel een groep blijven die niemand onberoerd laat: ze hebben vast evenveel haters als fans. Maar na dit concert ben je toch geneigd om die laatste groep gelijk te geven.

Publiek eindelijk wakker
Ook The Specials leken dat te denken: zij droegen hun hit 'A Message to You, Rudy' op aan 'original punk' John Lydon. De skaformatie uit Coventry beeldde overtuigend de uitdrukking 'meteen de beuk erin' uit. De groep startte met het onverwoestbare 'Gangsters' en gooide er 'Do the Dog' en '(Dawning of a) New Era' tegenaan, nummers uit hun debuut waarmee ze in 1979 samen met Madness voor een ware ska-revival zorgden.

De Lokerse Feesten liepen er niet voor vol - je kon probleemloos tot helemaal vooraan aan het podium raken - maar de eerste rijen gingen wel heel hard aan het feest. Geweldige ambiance vooraan, voor een groep die we alvast willen nomineren als 'meest stijlvolle festivalact van het concertseizoen.' Zangers Terry Hall en Lynval Golding deden een gooi naar respectievelijk het wereldrecord 'zorgelijk kijken' en 'gevaarlijk in de camera staren' en wisten zich gesteund door een even enthousiaste als uitgebreide backing band. Bij momenten stonden The Specials met z'n dertienen op het podium, wat tot knappe versies van onder meer 'Ghost Town', 'Monkey Man', 'Stereotype' en uiteraard 'Too Much Too Young' leidde.

The Specials schrijven dan wel over racisme, drankverslaving, zinloos geweld en tienerzwangerschappen, als ze je lokale 'ghost town' aandoen wordt er vooral gefeest. Of zoals ze het zelf zongen op het einde van hun concert: 'Enjoy yourself, it's later than you think.' (br.hln - foto getty)