Thé Lau: "Kanker is de pest van deze moderne tijd"

Enkele weken geleden kreeg Thé Lau (61) zijn doodvonnis te horen. De keelkanker was genezen, maar er waren uitzaaiingen in de linkerlong. De prognose? Nog zes maanden te leven. Misschien negen. De Morgen had een afscheidsinterview met de zanger. Zijn eerste gesprek na de terminale diagnose. "Het gaat echt prima. Maar de kans op genezing is nul komma nul."

De zanger is trots op zijn nieuwe compositie 'Platina Blues', dat hij de kroon op zijn werk noemt. "Met deze compositie heb ik voor mezelf bewezen dat ik een creativo pur sang ben. In het begin had het stuk nog een happy end", zegt hij stil nadat hij opnieuw een sigaret heeft aangestoken, "maar uiteindelijk is er niks aan veranderd. Of ik nu het ziekenhuis uitloop, of in een mortuarium beland: het maakt allemaal niet zo veel uit. Kanker is gewoon de pest van deze moderne tijd."

"Humor is krachtig wapen"
In de woonkamer ligt het masker dat hij moest dragen tijdens de behandeling. Marijke, zijn vrouw, zet het op zijn gezicht. "Met een laken erover kun je zo naar een halloween party", grapt ze. Humor, zo had Thé eerder verteld, is een krachtig wapen. "In huilen zit iets louterends. Dat voelt aan als het afdrijven van negativiteit. Maar ik heb nooit zo veel gelachen als de laatste tijd. De grappen worden scherper. Het is ook gewoon leuk: een namiddag met wat vrienden. Paar flessen wijn erbij. En gewoon wat gek doen."

Niet religieus
"Voor Marijke is het natuurlijk botweg zo dat ze straks zonder mij achterblijft, en ze vindt het idee om alleen verder te moeten een nachtmerrie. Onze zonen zijn negentien en zesentwintig. Ik heb de indruk dat die er beter mee omgaan. Er zijn wel een paar mensen geweest die recent geprobeerd hebben om me te bekeren, maar dat waren telkens zeer korte gesprekjes. Ik ben niet religieus opgevoed en ik heb er ook niks mee. Als gelovige moet je over de nederigheid beschikken om te kunnen knielen. Dat ligt niet echt in mijn karakter."

Roken
"Mijn grootste probleem is weer van dat roken af te komen. Ik was drie jaar geleden gestopt omdat ik voelde dat mijn stem eronder begon te lijden. Maar toen het verdict viel ben ik gelijk herbegonnen. Volgende week gaan de sigaretten weer de deur uit. Anderzijds: alle alternatieven waarmee ik de laatste maanden gebombardeerd ben, komen erop neer dat ik als een monnik verder moet. Op water en wortelsap. Het idee alleen al. Dan ga ik liever wat vroeger dood. Maar met een lekker wijntje erbij."

Morfine
"Tijdens de behandeling heb ik eigenlijk geen moment pijn gehad. Dat kwam natuurlijk door de morfine. Heerlijk spul, trouwens. Ik heb altijd een vreselijke angst gehad voor hallucinanten, maar die morfine deed me begrijpen waarom er in het begin van de vorige eeuw zo veel mensen aan verslaafd waren. Kijk: ik weet dat er een moment komt dat mijn longen eraan gaan. Alleen kan ik me daar nu nog geen concreet beeld bij vormen."

Euthanasie
"Ik voel me vandaag energieker dan voor de behandeling. Het gaat echt prima. In die mate zelfs dat ik mezelf soms moet wijzen op wat er te gebeuren staat. De kans op genezing is nul komma nul. Dát is de realiteit. Gelukkig heeft Nederland - en inmiddels ook België - een erg progressieve euthanasiewetgeving. Dus dat heb ik intussen wel geregeld. Of tenminste: de formulieren liggen thuis, en als het nodig is komt er een handtekening op de stippellijn. Ik ben echt niet van plan om te creperen."