Dieter Coppens trekt met zes jongvolwassenen met down door Europa: “Puurder worden mensen niet gemaakt”

Eerder was er ‘Tytgat Chocolat’, maar met ‘Down the Road’ wil Dieter Coppens op het scherm tonen “hoe puur mensen met downsyndroom in het écht zijn”. Over twee weken ziet Vlaanderen hem op reis vertrekken met 6 twintigers en dertigers met down in zijn kielzog, ieder van hen op een kruispunt in hun leven. “De reis heeft van ons betere mensen gemaakt.”

‘De zes’ lopen heen en weer, schuifelen op hun stoel. Ze zien er uitgedost en fris gekapt uit, want samen met pers en toeschouwers krijgen ze de eerste aflevering van ‘Down the Road’ te zien, vanaf 28 februari op één. Het is een programma van Roses are blue, het productiehuis van onder anderen Mathias Coppens. In de reeks neemt neef Dieter plaats op de bestuurdersstoel van een busje en doorkruist zeven landen, samen met zes mensen met het syndroom van Down: in eigen land, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Luxemburg, Zwitserland en Italië duiken ze pál het avontuur in. “Zonder ouders!”, vat Lore (33) enthousiast het gevoel van de hele bende samen.

Die ouders hadden het vaak moeilijker met hun vertrek dan zijzelf, vertellen ze, voor sommigen was het zelfs de eerste keer. Het werd de reis van hun leven, op een moment waarop ze allemaal een keuze moesten maken. Sommigen wonen nog in bij hun ouders, anderen alleen, of verblijven in een dagcentrum. Allen moesten ze beslissen: hoe ga ik verder met de toekomst? Hoe word ik zelfstandig? “Dan is het belangrijk dat ze vrienden hebben, die ze ook buiten hun dagelijkse leven kunnen ontmoeten”, zegt Coppens.

Met het programma wil hij de deelnemers niet alleen richting zelfstandigheid loodsen, hij wil ook een actueel thema aansnijden. “Nu de NIPT-test voor iedereen beschikbaar is geworden, zullen er jaarlijks minder mensen met down geboren worden. We wilden daarom laten zien hoé ze zijn, met hun schone en hun minder schone kanten, welke meerwaarde ze hebben. Iedereen kent wel iemand met down in z’n omgeving, maar vaak weten we niet goed hoe we hen moeten aanspreken. Het thema moest bespreekbaar worden, zonder een specialist of ouders aan het woord te laten die óver hen praat. Kijk: dit zijn ze.”

Goeiemorgen, goeiemiddag

Hoe grappig en aandoenlijk ook, Vlaanderen wordt intussen overspoeld met programma’s over mensen met een beperking. Na ‘Tytgat Chocolade’ was er ‘Camping Karen en James’, later kwam er ‘Taboe’. “Eindelijk komt er wat meer aandacht”, zegt Linda Schepers, mama van Hélène. “En natuurlijk mag er gelachen worden: wij doen dat toch ook? Maar zij kúnnen wel iets, hé, het is een verrijking.”

VRT probeert een degelijk diversiteitsbeleid te voeren, klinkt het. “Zolang het goed gemaakte programma’s zijn, die de Vlaming mee op sleeptouw nemen.” En tv-makers voelen nu eenmaal aan wat er leeft, denkt Coppens. “Ik wist dat ‘Tytgat Chocolat’ kwam, en toch kreeg ik van de VRT alle ruimte om dit programma te maken. Zij werkten met acteurs, wat geweldig was, maar in ‘Down the Road’ zie je hoe ze écht zijn. Puur. Het venster naar hun ziel staat open. De dankbaarheid die ik heb mogen ontvangen, is onbeschrijfelijk. Op een ochtend - het was een mooie dag - kwam Kevin naast me staan: ‘Allez jong, hoe zálig is dit, wéér een nieuwe dag!’ Konden wij dat maar zeggen.” De bende is intussen een grote vriendengroep geworden. “En dankzij Kevin weet ik elke dag of het ochtend, middag of avond is”, zegt Coppens nog. ‘Goeiemorgen, goeiemiddag, tot morgen!’ Elke dag stuurt hij berichtjes.”

Pieter (29)

Woont alleen in Leuven. Hij kan niet genoeg benadrukken hoe fantastisch de reis was. In het programma wilde hij vooral op zoek naar nieuwe vriendschappen.

Lisa (26)

Woont samen met haar mama in Wachtebeke, vier dagen per week werkt ze in een dagcentrum.

Hélène (21)

Woont met haar ouders in Hemiksem en werkt in een brasserie en kindercrèche. Toch is ze klaar voor de volgende stap in haar leven: zelfstandig wonen.

Kevin (33)

Man met bakken humor en een peperkoeken hart. Wanneer hij niet thuis is bij z’n ouders in Boutersem, werkt hij onder andere in een rusthuis.

Lore (33)

Zij is niet op haar mond gevallen en staat altijd klaar voor de uitdaging. In Keerbergen woont ze zelfstandig begeleid.

Martijn (32)

Woont met zijn ouders in Maaseik. Hij heeft al 15 jaar een vriendin en kent álles van autosport en voetbal.