Donna Summer (pseudoniem van LaDonna Adrian Gaines), (Boston, Massachusetts, 31 december 1948) is een Amerikaanse zangeres, songwriter en artiest. Ze is het bekendst van haar discohits uit de jaren '70, die haar de bijnaam "Koningin van de disco" opleverden. Als één van de weinige disco-sterren is ze er ook in geslaagd om later met andere genres, zoals de R&B, hits te blijven scoren.
Als kind treedt ze al op in een kerkkoor. Tijdens haar schooltijd doet ze modellenwerk en zingt ze veel. Gaines verlaat de school enkele maanden voor het afstuderen om in Duitsland te gaan zingen in de musical Hair. Later vestigt ze zich in Europa, waar ze in verschillende musicals meezingt en zich aansluit bij de Weense Volksopera Wiener Volksopfer.

Nadat ze in München is gaan wonen, trouwt Gaines met de Oostenrijke acteur Helmuth Sommer. In deze periode neemt ze haar artiestennaam Donna Summer (een verengelsing van het Duitse woord Sommer (zomer)) aan. In 1971 komt ze in Nederland met haar eerste solosingle "Sally Go Round the Roses", maar haar eerste grote internationale hit scoort ze in 1974 met The Hostage. Summer tekende daarvoor een albumcontract in Nederland, Lady of the Night heette het album uit 1974, met daarop de internationale hit "The Hostage" en de vooral in Nederland succesvolle single "Lady of the Night" (eigenlijk een Engelstalige smartlap over een hoer/escort meisje). Met deze laatste single breekt ze in Nederland in 1974 door. Het is haar eerste doorbraak als solo-artieste, dankzij optredens met de singles "Lady of the Night" en "The Hostage" in de in die jaren satirische en vaak controversiële tv-show van Dolf Brouwers alias Sjef van Oekel. Bovendien werd Nederland in die tijd als belangrijk trendsettend land gezien voor de popmuziek. Nederland is min of meer de bakermat van haar succes. Haar eerste album wordt echter al met al een matig succes.

Summer brengt de volgende jaren veel singles uit. In 1975 wordt "I Love to Love You Baby" uitgebracht in veel landen. Het nummer slaat in als een bom, mede wegens de orgasmische hoogtepunten welke Summer in dit nummer ten gehore brengt. Het is een tijd lang het gesprek van de dag. Het nummer schiet in veel landen naar de eerste plaats in de hitlijsten. In de VS wordt het nummer eerst niet uitgebracht, maar wel door een paar radiozenders gedraaid als import uit Europa. Uiteindelijk wordt hij ook in de Verenigde Staten uitgebracht en ook daar een grote hit. Een aantal radiozenders boycot de single wegens het gehijg en gekreun. Haar naam is dan echter wel gevestigd.

In de jaren daarna brengt Summer meerdere singles uit. Al die singles worden grote hits. Er wordt in die periode gezegd dat "alles wat Donna Summer aanraakt verandert in goud". Ze krijgt in 1975-1976 de officiële titel Queen Of Disco en de officieuze titel Queen Of Love; de laatste mede vanwege de vele min of meer erotisch getinte love songs van haar in die periode. Ze is één van de weinige disco-artiesten die ook veel aandacht aan LP's besteedt. Een greep uit de vele singles die ze uitbrengt;

• "Spring Affair" en "Could it Be Magic" (beide uit 1976)
• "I Love You"
• "I Feel Love" en "I Remember Yesterday" (1977)
• "Heaven Knows"
• "MacArthur Park"
• "Last Dance" (1978, uit de discofilm Thank God It's Friday")
• "Hot Stuff", "Bad Girls" en "No More Tears (Enough is Enough)" (1979).

"No More Tears (Enough is Enough)" is een duet samen met Barbra Streisand. Het werd een wereldhit. Echter, de beide diva's kregen het tijdens de opnames met elkaar aan de stok, zelfs lichamelijk naar wordt beweerd. Het was zo ernstig dat de diva's allebei in een aparte ruimte het nummer moesten inzingen. Summer heeft in 1978-1979 vier nummer één hits op rij weten te scoren in de US Billboard Hot Top 100. Dat was toen een unicum en voor zover bekend is dat nadien door geen enkele andere artiest geëvenaard.

Daarna volgt nog eind 1979 de grote hit "On the Radio", waarna Summer compleet instort. De enorme druk van haar grote successen wordt ondragelijk en ze krijgt psychische klachten en gezondheidsklachten. Ze bekeert zich vervolgens tot het geloof (christendom) en krabbelt weer uit haar diepe dal omhoog begin jaren '80. Ze is dan een geheel andere weg ingeslagen, zowel persoonlijk als artistiek. Dat is ook duidelijk terug te vinden in haar nummers. Er staan vanaf dan regelmatig nummers op haar albums met invloeden van de gospel. Regelmatig benadrukt ze dat ze haar inspiratie put uit haar geloof en God. Haar carrière leeft vervolgens weer wat op, maar valt weer in midden jaren '80. Na die inzinking is haar carrière nooit meer geworden wat het ooit was.

Het nieuwe album "The Wanderer" in 1980 is een matig succes, het volgende album, "I'm a Rainbow", wordt niet uitgebracht in 1981, maar pas in 1996. De reden is dat er voor 1982 een superalbum op stapel staat, waar grote namen aan meewerken. Het is de bedoeling van de producers dat dat haar hoogtepunt gaat worden in haar carrière. Het krijgt dus voorrang op het andere album. Het is het album dat is genoemd "Donna Summer". Met het nummer State of Independence (oorspronkelijk van Vangelis en Jon Anderson) scoort ze in 1982 een nummer 1-hit vanaf dat album. Grote namen die in het achtergrondkoor zitten zijn o.a. Michael Jackson, Lionel Richie, Dionne Warwick, Quincy Jones, Stevie Wonder, Christopher Cross en Brenda Russell. Het album verkocht uiteindelijk goed, maar is niet het best verkochte album van haar geworden. In 1983 scoort ze nog een hit met "She Works Hard for the Money". De overige singles uit 1982 en 1983 scoren nog redelijk. Het album uit 1984, met o.a. de matig scorende hit "Supernatural Love" scoort ook als album redelijk, het volgende album uit 1987 ("All Systems Go") scoort zelfs matig, evenals de twee singles daarvan ("All Systems Go" en "Dinner with Gershwin"). Steeds meer neemt het succes af, tot ze eind jaren '80 gaat samenwerken met Stock, Aitken & Waterman. Van dit album komen de grote hits "I Don't Wanna Get Hurt" en "This Time (I Know It's For Real)".

Halverwege de jaren '90 scoort ze een grote hit met een remix van I Feel Love, de rest van de in de jaren '90 uitgebrachte singles flopt. Een aantal namen daarvan zijn "Work that Magic" (1991), "Melody of Love (Wanna be Loved)" (1994), clubremixes van "The State of Independence (1996), "Carry On" en "I Will Go With You" (1999) en voor de film "Pokémon" het nummer "The Power of One" (2001). Ook zong ze voor de disneyfilm de klokkenluider van de notredame, uit 1996, de soundtrack genaamd 'someday' De meeste van deze nummers scoren echter wel hoog in de dance charts wereldwijd. In de jaren '90 lijkt haar muziek daarom zelfs underground te zijn geraakt; slechts nog populair bij een select gezelschap van mensen uit de dance scene en een schare trouwe fans (vaak nog zelfs van het eerste uur).

Begin 21e eeuw brengt ze een cd/dvd uit van een concertregistratie in New York, waarop ze ook een paar nieuwe nummers ten gehore brengt. Verder schilderde ze al vanaf de jaren '80 (na haar inzinking, als rustgevende hobby), maar de laatste jaren treedt ze hier meer mee naar buiten. Ook schrijft ze begin 21e eeuw nog een boek over haar eigen leven en een daarop gebaseerde musical, genaamd "Ordinary Girl".

Terugkijkend op haar carrière kunnen drie fasen worden onderscheiden. In de jaren '70 is zij de sensuele en aantrekkelijke wat wilde jonge zangeres die veel meisjes als voorbeeld dient en ook door veel jongens als aantrekkelijke vrouw wordt gezien. Het succes wordt haar teveel (overigens waardeert zij het zelf helemaal niet dat ze in die periode wordt afgeschilderd als een soort seksbom, vooral met en n.a.v. nummers als "I Love to Love You Baby", "Try Me, I Know We Can Make It", "I Feel Love", "Deep Down Deep Inside" en "Hot Stuff"). De combinatie van haar sensuele verschijning, haar stem met een hoog en breed bereik en de samenwerking met producers Pete Bellotte en Giorgio Moroder zorgt voor de rest; ze wordt een ster, een idool. De samenwerking van Summer met Giorgio Moroder en Pete Bellotte is een belangrijke bijdrage geweest aan het doorbreken van zowel de disco als de techno. Met name het nummer "I Feel Love" was zijn tijd (1977) ver vooruit. Elk nummer op dat betreffende album, "I Remember Yesterday", belichaamde de muziekstijl van een decennium uit de 20e eeuw. I Feel Love was het laatste nummer van dat album en moest de jaren 90 belichamen. Achteraf gezien heeft het zeker wel wat weg van enkele muziekstijlen uit de jaren 90, met name van de techno en house. Een later album, uit 1980, "The Wanderer", is samen met het album "Bad Girls" uit 1979 van invloed geweest op de muziekstijlen van grote namen later uit de jaren 80, waaronder David Bowie, Billy Idol, Whitney Houston, Cindy Lauper en Madonna. Na haar inzinking, in de jaren '80, worden veel van haar liedjes echter minder onstuimig, deels in de geest van de tijdsperiode van de jaren '80, deels waarschijnlijk vanwege haar eigen rustigere levensfase (mede bepaald door haar toewijding aan religie). Overigens is ze dan inmiddels ook vertrokken bij haar oude producers Bellotte en Moroder, wat ook van invloed is geweest natuurlijk. De muziek zelf verandert daarmee ook. Vergeleken met haar muziek uit de jaren '70 is het creatieve, baanbrekende eraf volgens velen. Vanaf de jaren '90 tenslotte probeert ze nog mee te liften met de jaren 90-technostroom, echter zonder veel succes.

Tot nu toe zijn er ruim 130 miljoen albums verkocht van Donna Summer. Ze heeft Grammy Awards gewonnen in 1978 (Last Dance), 1979 (Hot Stuff), 1983 (He's a Rebel), 1984 (Forgive me) en 1997 (Carry On). Ook heeft ze een Oscar ontvangen, naast andere onderscheidingen. Ze heeft inmiddels een eigen ster op de Walk of Fame.