“Wij zijn de mannen die de gaas doen branden
De klinken repareren en de vrouwen ambeteren”

Dat zullen we geweten hebben. 

Zowat 9 maanden geleden op een winterse morgen, leek onze straat belegerd.  5 camions, dubbel zoveel manschappen met fluoriscerende vesten bezig het voetpad op te breken. Onze overburen wel, maar wij niet, waren op de hoogte van wat er te doen stond. In ons klein doodlopend straatje is dergelijke invasie beklemmend. Blijkbaar worden gasleidingen die al 30 jaar in de grond steken en nog van ijzer zijn, overal systematisch vervangen door kunststof buizen.  Omdat wij niet benaderd waren, gingen we er vanuit dat het mogelijk enkel de onpare straatzijde betrof. Korte illusie.  Een wel erg jong kereltje van zonnige afkomst, kwam enkele dagen later onze gassituatie onderzoeken. 'Waar komt het gas binnen, waar bent u aangesloten op de hoofdleiding, waar de teller, welke toestellen werken op gas… ' We fronsten toch even de wenkbrauwen…meer dan 30 jaar factureren en zich nu afvragen waar wij het gas vandaan halen?   Na “grondige” inspectie van de teller, de buizen tot ze in de grond verdwijnen, een speleologische tocht door de kruipruimte waar de buizen binnenkwamen, eindigde met de aankondiging dat ze zouden terugkomen… En ze hielden woord: een week of twee later: en de gas kwam weer…Zelfde scenario, zij het met een paar mensen meer. Van hun gesprekken onder elkaar werden we ook al niet veel wijzer. De jonge gast die meertalig was, maakte afspraak daags nadien om 8 uur. De werken zouden 1 dag in beslag nemen en we hoefden ons geen zorgen te maken over het herleggen van de kasseien op de oprit, zou perfect worden hersteld.  8, 9, 10 uur… niemand. De ganse dag niets. Omdat ook nergens in de buurt nog camions of fluo vesten gesignaleerd werden, dachten we dat de kelk aan ons voorbijgegaan was.

Vreemd voorval, maar het vervaagde…Maar bijna zoals in het liedje: ...en de ‘gas’ kwam weer…

Enkele dagen geleden: alweer een jong gastje, zij het van een ander zonnig gewest dan dat van vorige keer, kwam “de gas” inspecteren. Zelfde vragen, zelfde archeologisch onderzoek, zelfde afspraak, zelfde beloften. Niet bepaald gerustgesteld door deze vreemde gang van zaken verzekerde de jongen dat hij anders was dan de vorige, heel wat ervaring had met dergelijke zaken en het allemaal perfect en snel zou verlopen. Dient het gezegd dat zijn ‘20 jaar’ niet bepaald het gewenste vertrouwen opwekten om aan gasinstallaties aan en onder je huis te laten werken, ook al in het licht van de eerdere ervaring…

Amper één nacht twijfel, want de volgende morgen is de invasie een feit. Camions in alle maten en gewichten en dropping van een legertje 'flikketerende'(kinderlijke verbastering van fluoriscerend) mannen zetten het straatje op stelten.

Aan de oneven kant van de staat had men alles moeten overdoen, maar we mochten gerust zijn, die ploeg van toen was ontslagen. Dat ze aan onze kant toen niet kwamen opdagen was door de moeilijkheidsgraad van de onderneming. Te lange oprit, te moeilijk bereikbaar, kasseien… kortom, we waren toen de dans blijkbaar ontsprongen, maar deze keer was het menens...

Elke medaille heeft een keerzijde en het leuke hieraan is dat op deze warme dag de paar buren de tijd nemen om even bij te praten... Met het antwoord op de opmerking waarom mensen uit Bulgarije en Turkije deze werken zo ver van huis uitvoeren bevestigt de toezichter van Imea wat we allemaal weten: in de ellenlange lijsten met werk”zoekenden”, geen enkele die zoekt wat te vinden is.  Daarom worden zoveel werken uitbesteed aan onderaannemers met buitenlandse arbeiders die niet te lui zijn om te werken voor hun geld. Deze ploeg Bulgaren en Turken, aangevoerd door een of twee landgenoten die ook onze taal machtig zijn, gaf alleszins blijk van geen kleintje vervaard te zijn.

Dat de vooropgestelde één dag er twee werden, was niet het gevolg van gebrek aan ijver, wel het ontbreken van degelijke straatplannen met correcte coördinaten van de nutsleidingen. Een snedig gegraven putje onder het voetpad legt de logische ligging van de waterleiding, de electriciteit, de belgacom- en telenetkbels bloot… maar waar is de gele gasleiding…

Dan maar eens onlogisch graven aan de andere kant... en jawel, zeven putten verder en op aanwijzingen van een metaaldetector kan de slang in de grond opgespoord en gevolgd worden. In Wommelgem, zo vernemen we van de mannen, zouden ze nu alle andere nutsmaatschappijen optrommelen om meteen ook hun ondergrondse leidingen na te kijken, nu alles open ligt. Lijkt me alleszins efficiënt… De één dag werden er weliswaar twee. Het ganse arsenaal passeerde de revue: mini graafmachientje, kabelkanon, compressor… veel mankracht en … grote dorst.

Dat de spinnen in de kruipruimte opgeschrikt werden door het heftig verkeer daar beneden, merkten we aan een paar gefrustreerde exemplaren die wellicht uit protest op het witte gordijn in papa’s bureau post vatten… foute keuze… leve Nilfisk…

Het is al tegen achten als de rust weerkeert in de straat.  De witte hoopjes zand her en der zijn de nog zichtbare sporen van de werkzaamheden. Onder het voetpad kronkelt nu een gladde zwarte slang (die niet mag sissen, want dan is er iets mis) in een fel geel kleedje tot aan de hoofdleiding… die er binnenkort ook moet aan geloven, klonk het onheilspellend…   De nieuwe teller met ronde nulscore, kan er weer aan beginnen…

De 'final check': als geen bellen of blaasjes verschijnen na het insmeren van de lassen en dichtingen met een ‘zeepsopje’… (het brave Burgerwolfje?) is ook de laatste ultieme test geslaagd en meteen de garantie voor veilig gasgebruik de komende 30 tot 50 jaar wordt ons verzekerd.

Levenslang dus …als op gasleidingen tenminste geen wet Lejeune van kracht is…

We waren er klaar voor… met ons tweetjes en twee flesjes water, ging het richting Brussel, Mijn zus en ik. Niets of niemand had ons kunnen tegenhouden, ook al waren onze mannen er niet helemaal gerust in, zo zonder hen, maar met de rolstoel in Brussel, daar weerhielden eerdere negatieve ervaringen ons van.

Het was 2 uur toen we geparkeerd aan de Jacqmainlaan, de straat overstaken om te luisteren naar 2 getekende vaders en het meisje dat de dans ontsprong, Laetitia.

Ons eerste flesje water sneuvelde als frisse douche voor een jongetje dat even bezweek onder de loodzware hitte terwijl zijn vader een doodskist meezeulde die aan de verbeelding weinig te wensen overliet. Bijna symbolisch voor wat in die kelder allemaal zal gebeurd zijn… 

Mensen scandeerden ‘Dutroux et Martin, assassins’, ‘Martin in de cel’, maar ook ‘hip hip hoera voor Laetitia’… Brave verontwaardigde mensen, maar hier en daar een duidelijke waarschuwing: “Martin, je te tue dès que je te rencontre… “ Een manke justitie is een wildcard voor recht in eigen hand… een zeer kwalijk vooruitzicht dat doet huiveren…

Na een korte wachttijd op een trein met 400 demonstranten, trok de stoet zich op gang. Veel politie die een rustige middag hadden, zonder één enkel incident.

Onderweg verneem je waarom mensen deelnemen… steeds te herleiden tot één hartverscheurende schreeuw: hervorming van het gerecht. Maar er is ook twijfel… al je ziet wat er overblijft van de afschuw die 16 jaar geleden meer dan 300 000 mensen in een witte mars bijeenbracht.

Ieder die hier opstapt doet het uit overtuiging, al hoor je dan een politieker die ik toevallig herken…. diverse keren de cameramensen zonder gevolg overigens, inlichten dat ‘hij’ aanwezig is… bijna lachwekkend…

Vader en moeder Marchal met kleinkind, vader Lejeune en Laetitia die het overleefde en dus kan navertellen…lopen vooraan. Aanvankelijk in dichte drommen volgen velen. Naarmate de stoet vorderde, stappen veel mensen in de schaduw op de voetpaden… op zoek naar lucht… over de binnensingel, bezijden de tunnels, over Madou, langs het Vlaams Parlement, tot aan de Louizalaan met afslag naar het Justitiepaleis.

Bijna symbolisch staat het in de steigers… de indruk wekkend dat hervormingen op til zijn en hopelijk meer dan enkel gevelhervormingen.

Hervorming van  het gerecht, het is de alom tegenwoordige ondertoon van deze stille mars…

“Wat moet je in dit land eigenlijk doen om je straf te moeten uitzitten”, als het vermoorden van kinderen al geen reden meer is… vroeg vader Marchal zich in aller naam af.

Dat ook de kerk serieuze vegen uit de pan krijgt, was te verwachten…  de hypocrisie die veel mensen voor het hoofd stoot. De gesprekken onderweg liegen er niet om… De kerk is God niet, de kerk is maar een instituut van mensen en door daar machts- en andere geilen… niet te verwarren met het westvlaamse ‘h’eiligen…Langzaam valt de groep open. Uit de zijstraten komt een koel windje langs en op enkele plaatsen is de brandweer paraat met een verfrissende douche waaraan ook gretig de drinkbusjes gevuld worden…

Mensen met kinderen, jonge mensen, oude mensen… niet de tienduizenden die de praalstoet in Brugge bewonderen, niet de honderdduizenden op het strand aan zee, maar wel een paar duizend die niet aanvaarden dat in een kelder kinderen moeten sterven omdat een vrouw een tweede kans kreeg van justitie naar eerder soortgelijke feiten… Had ze toen nog achter de tralies gezeten, dan waren An en Eefje, Julie en Melissa voor iedereen wellicht nobele onbekenden…

Het justitie- apparaat wordt door velen, zelfs binnen het systeem, in vraag gesteld. Als niet de schuldigen, maar de slachtoffers in de kou blijven staan… vandaag niet meteen de juiste uitdrukking….

Volgende week verneemt Martin of ze er vanaf is. Voor de kinderen en de families, begint het echter nooit meer.

Ze mag best heel veel spijt hebben. Paus, Bisschoppen en nonnen mogen gerust vergiffenis schenken…  maar MOET ze de straf uitzitten…  Kerk en staat, zijn die niet meer gescheiden dan?

Recht rechtvaardig maken, anders hoeft het niet. In de achteruitkijkspiegel zien, leert je meer dan gewoon met je oogkleppen alleen zien wat voor je gebeurt... Een doordeneker ... die bij me opkwam toen we onderweg deze spiegel tegenkwamen.

Daarom stapten mijn zus en ik mee, in naam van velen, om aandacht te eisen voor onrecht waar geen recht tegenover staat… voor kinderen die er niet meer zijn maar ook voor kinderen wiens vleugels gekortwiekt worden voor ze kunnen leren vliegen.

En dat hoort niet thuis in een maatschappij die zich beschaafd noemt.

In naam van onze en uw kinderen, met ‘a touch of Rose’, laat ik mezelf nu te water … de hemel afspeurend naar sterren in de hoop dat ze even willen schitteren als teken dat het ‘goed’ is.