Nu ik bijna rond ben met het versturen van een gedachtenisprentje als bedanking voor alle blijken van medeleven en  de vele schenkingen aan ‘a touch of Rose’, (het psycho-sociaal oncologisch welzijnscentrum dat werd opgericht na het overlijden van Roosje), kijk ik nog aan tegen een berg mails met troostende woorden die ons een hart onder de riem staken.

Ook van zoveel mensen die we niet eens persoonlijk kennen, maar als het ware deel van ons leven zijn gaan uitmaken, door ons Roosje en nu ook onze Chris. Een warm en intens gevoel van verbondenheid. Mens-zijn op zijn mooist, die het leven naast ‘a touch of Rose’, nu ook ‘a sound of Chris’ geeft…

Kankerpatiënten en hun naasten, die nog mogen en kunnen vechten voor hun leven, helpen om het vol te houden, voelt meer dan een doekje voor ons bloeden. Daarom zeggen we dank aan al wie helpt om dat blijvend mogelijk te maken. Tegelijk hopen en bidden we dat zo weinig mogelijk mensen onder ons er ooit mee te maken moeten krijgen. Ook al vrezen we dat het voorlopig wishfull thinking is…

Voor al wie we niet anders dan via het internet weten te bereiken, wil ik heel graag het gedachtenisprentje van onze zoon hierbij on line zetten.

Makkelijker te lezen versie:  

Dankbare herinnering aan onze zoon, 

Vriend van velen, 

Christian Morel jr 

° 5 januari 1978 † 15 juni 2013 

Master in de Rechten 

DJ Vince Hilton

Zoon-lief, 

Jouw komst 35 jaar geleden, voelde als ‘de kroon op het werk’. Een droom die vervuld werd. Een junior voor de senior en een knappe broer voor je twee prachtige zussen.Zij wilden je als levende pop in hun moedertjesspel en je was toen al diplomaat genoeg om een ‘smakelijke’ deal te sluiten. Tot die ene stap te ver en ze je een rokje lieten aandoen…over and out. Je werd een kamikaze onder de luide kreet: ‘Sandokan’ en joeg hen in de gordijnen. Maar ze hebben je wel geleerd hoe met veel vrouwelijk schoon om te gaan.

Ons Ganzenhof was het Aards Paradijs. Papa, je held, reisde de wereld rond en we leefden van de ene hereniging naar de andere. Toen het ernstige werk eraan kwam, werd je dé collegeboy, scout, maar vooral voetballer. Je wist waar de goal stond en opgeven was geen optie… een passie die je een leven lang zou koesteren. 

Antwerp-supporter-zijnde tollereerde je de paarse vlag van je buur, nu een van je beste vrienden, op de slaapzaal die jullie geregeld in lichterlaaie zetten.Al was een jaartje internaat anders bedoeld! 

Toen je tijdens die laatste dramatische week van je leven je vrienden op de hoogte bracht van je toestand, schertste je: ‘Toch blij dat ik tenminste Beerschot overleef, al word ik zelf niet Great old’. Achter deze humor voelden we ondanks je dapperheid, je immens verdriet dat we allen deelden. 

Je keuze voor Rechten werd een marktstudie van de Vlaamse universiteiten: Antwerpen, Leuven en Gent. Trots op je Master, maakte de discrepantie tussen recht en rechtvaardigheid je opstandig. Het werd duidelijk dat je je toga niet aan de balie zou verslijten. Beetje geïrriteerd suggereerden we je hem dan maar achter je draaitafel aan te doen. Je kon ermee lachen: Meester Vince Hilton. Je ‘sound’ was op een vibe na klaar om te lanceren. 

Wij hebben je muziek intussen méér dan leren waarderen. 

Met Amélie, Eline, Alexander en Marnix zullen we er jou in (h)erkennen, nonkeltje. Ze klopt met je vrijheid, je blijheid, je rebelsheid, je schoonheid, je onuitputtelijke charme, je ongenaakbaarheid. Je wist traditie, stijl en klasse de smaak van peace, love and happiness te geven. Deze ogenschijnlijk onverzoenbare stijlen mixte je wonderbaarlijk in je muziek en je leven. 

Na ‘a touch of Rose’ hopen we op ‘a sound of Chris’ till "we will meet again" some sunny day... 

We zijn inmiddels anderhalve maand verder na die verschrikkelijke 15^de juni. Het ongelooflijke moeten we nu wel geloven. Want hoe vaak ik ook opkijk als Choukie (onze Jack Russell) naar de studio in de tuin sprint… en haar teleurgesteld zonder onze Chris zie terugkomen… dat vertrouwd beeld van ons opspringend circushondje tegen de lange benen van onze junior… speelt zich alleen nog in onze mooie herinneringen af.

Een van onze Chris zijn laatste passages kwam hij binnengezwiept met een paar ijsjes in de hand, voor de deur gekocht aan de ijskar… die kleine leuke geneugten, waarvan hij het monopolie leek te bezitten, want met een diepvries vol ijsjes, gaan we nooit de straat op voor een schepijsje… Onvoorspelbaar, elke gelegenheid tot genieten meepikkend… zijn reactie op wat hij ons verweet te weinig te doen… de wereld van actie en reactie, zeker…

‘s Morgens en ’s avonds, mijn eerste en laatste handeling: een kusje op de urnen, is nu het ritueel dat me helpt om geloof, hoop en liefde, peace, love and happiness elke dag weer een beetje meer waar te maken in een leven vol zorgen en plicht…