Begraven worden in dat kerkje aan het water -de wens van onze Chris zelf- was het idyllisch gelegen kerkje Onze-Lieve-Vrouw- Koningin in Schoten op een boogscheut van ons Roosjes Wouwersnestje
De vreemde timing voor zijn uitvaart die menigeen die vrijdagavond in juni in de chaotische avondspits tot wanhoop dreef, kwam er omdat het feestelijk huwelijk van een vriend op zaterdag, en niet bij de deur, niet in het gedrang zou komen.
Dat huwelijk was immers in tegenstelling tot deze 'door niemand ook maar vermoede 'uitvaart, wél lang van tevoren gepland.
Voorafgegaan door de saxofonist met een door merg en been snijdend Misty , werd onze Chris die vrijdagavond tot voor hetzelfde altaar gedragen, als waar we vanmorgen samen met de families van 31 andere overleden geliefden, het speciaal herdenkingsmoment voor Allerheiligen beleefden. Onze Chris weliswaar als jongste, met een betreurenswaardige voorsprong van bijna 20 jaar
31 kruisjes en een kaars voor ieder van hen stonden opgesteld voor het altaar, zoals daar amper 4 maanden geleden, de kist met het lichaam van onze zoon voor de laatste keer tussen ons in stond. Hoe hard ik ook mijn best deed, verzet tegen mijn tranen was hopeloos.
Allerheiligen. In mijn herinnering vooral de ellenlange litanie die afgedreund wordt en scanderend vervolledigd met het monotone bid voor ons
De verhelderende tekst op het misblaadje gaf me er een meer verfrissende kijk op en wil ik graag met u delen ter overweging:
Heiligen zijn gestalten die laten zien hoe een mens bedoeld is. Hoe een mens naar zijn beste vermogens kan zijn. In die zin vergezellen de heiligen ons op de weg omdat er tussen hen en ons een lotsverbondenheid bestaat: ons beider (nood)lot is dat we zelf nimmer in staat zullen zijn om te zijn wie we misschien hadden kunnen zijn, of om te zien wie wij werkelijk zijn in de beleving van anderen. Daarmee blijft onze eigen heiligheid voor ons een verborgenheid, een mysterie. We kunnen slechts hopen dat onze namen niet verloren gaan, en dat we herinnerd worden als dragers van het beste dat er in ons leven verborgen aanwezig was.
Een aanvaardbare denkpiste.
Kippenvelmoment, wanneer de namen van elk van de 31 mensen die sinds de vorige Allerheiligenviering overleden, werden genoemd en voor elk van hen bij het kruisje een kaars werd ontstoken. 4 rijen met elk 8 kaarsen, die het licht ontleenden aan de Paarskaars, symboliseerden voor mij de k8 van 8, waarmee we het afscheid van ons Roosje probeerden een plaats te geven in ons leven. Kijkend in de gloed van de dansende vlammetjes leek het of onze kinderen lichtend voor ons stonden, als 'de zon die altijd weer opkomt uit de ondergrond'
voelden we hen even heel intens nabij. De kaars kwam mee naar huis en als we op zoek zijn naar een lichtpuntje, zullen we haar heel zuinig even ontsteken en het gewijde moment terug binnenhalen.
De twee blonde misdienaartjes waarmee we de ganse dienst oog in oog stonden, vulden mijn hart met liefde en mijn ogen met tranen. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. Heel lief kwamen ze dan ook dag zeggen als klasgenootjes van onze kleinzonen voor die van school veranderden. En de knuffel was gemeend
Later als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten
Tot dan gaan we samen verder in geloof, hoop en liefde. Voortaan 'met aandrang' gekruid met dat onontbeerlijke scheutje happiness dat onze junior naliet. Dat hebben we na de viering niet bij woorden gelaten, maar omgezet in daden. Onze reservatie in het rustgevend idyllisch kader van het Hofke van Bazel bleek een super idee. Genieten in het beste gezelschap dat we ons op deze dag konden dromen, niet alleen van een culinair hoogstandje, maar ook van een meer dan inspirerende kennismaking met boeiende mensen. Het leven zit vol verrassingen en niet alleen betreurenswaardige
Gelukkig maar, want opgeven is géén optie
