Middernacht!
26 augustus is voorbij…
De laatste van de twaalf slagen verbreekt de betovering.
In sprookjesland laat de mooie Assepoester een glazen schoentje achter als bewijs dat ze geen zinsbegoocheling was en geeft de spoorzoeker een link om haar te volgen…
Doch het leven is geen sprookje en de denkbeeldige trap naar onze geliefden is gewoon een nieuwe dag, die zich aankondigt als één uit dertien in een dozijn…
Maar de voorbije dag gaf extra kr8. Dank zij U, bedankt daarvoor.
Duizenden blijken van sympathie stroomden toe en dat gaf op deze kille, natte dag, waarbij het leek of zelfs de hemel weende, een heel warm gevoel van verbondenheid.
Zoveel pijn, verdriet, geweld, oorlog… dat mensen dat elkaar kunnen aandoen…
En dan hoor ik op de radio dat er in Israël een bestand is. Broos maar bemoedigend. In de vernielde huizen wordt hopelijk de kinderen een nacht zonder 'lelijk' vuurwerk gegund en kunnen ook de moeders en vaders even de ogen sluiten en rusten. Als het bestand stand houdt, wacht de zware klus van heropbouw. Een verjaardagscadeautje uit de hemel??? Laat het stand houden...
Anderzijds voel je zo’n grote onderstroom van solidariteit, kunnen mensen mekaar zoveel genegenheid en steun bieden, dat we die zo graag delen als ‘a touch of Rose’ en misschien pijn, verdriet en eenzaamheid een beetje kunnen verzachten.
Verjaren is feesten: de ‘gekroonde’ jarige een ‘lang’ leven toewensen, gevolgd door het aantal hoera’s dat al vlug hoog kan oplopen…
Voor ons Roosje werden ze abrupt ingekort… feesten is nu meer ingetogen, veeleer een dankbaar herinneren.
Kaarten, berichtjes, kusjes, geschenkjes, vervulde hartenwensjes, taart met kaarsjes … maar bovenal samen zijn, kenmerken een geslaagd verjaardagsfeest.
Marie-Rose kende als geen ander daarvoor het recept, zowel in de eigen familie- en of vriendenkring als professioneel… Zalige momenten die we zelfs zonder de foto’s in de hand, levendig herinneren en nog nasmaken.
Op aarde tellen we de jaren dan wel op, in heaven is Rose for ever young, idem dito onze junior… Ze zouden er wel een gepast grapje over maken…
De dag is voorbij, het taartje heeft gesmaakt, het kaarsje voor de urne uitgebrand.
En Louis Neefs zaliger wist het ook al:
“de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer,
Door je tranen heen, zul je weer lachen,
Net zoals die laatste keer… “
Onvermoeibare dochter, terwijl jij hoog boven de wolken een nacht lang schittert, kruipen wij onder het dons, want morgen is another day en blaast Oma Emma 94 kaarsjes uit. Er is wind beloofd en dus zal dat wel lukken…
