20 maanden sinds die ongelooflijke 15de juni...."mama, zorg dat ik hier weg kan, zelfs als het slecht moet aflopen, dan op mijn plek, met m'n vrienden in m'n nieuwe zetel, kijkend naar de lichtjes van de Schelde... Niet met al die rommel aan bed in een ziekenhuis..."

Mijn hele mama-leven leek het of ik alles kon oplossen. Met geloof, hoop en liefde leek alles haalbaar...  Mijn kinderen, mijn alles... Niets was ooit belangrijker. Niets kon ooit voorrang krijgen op jullie.

Alle stadia hebben we samen doorlopen: van het kusje op de buil, de moederkenszalf op de kapotte knie, de windel rond de verstuikte pols, de plaaster rond de overgestampte enkel... het verdriet voor een mislukking, de euforie bij elke triomf... kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen.... onbekende wendingen...

Geen zee te diep, geen berg te hoog of we overwonnen hem, niet altijd zonder slag of stoot, maar overtuigd dat 'het goede' uiteindelijk triomfeert. Daarin willen we blijven geloven.  

Dat ons, tussen diagnose en overlijden, amper 10 dagen gegund werden, om afscheid van elkaar te nemen, is nog steeds niet te vatten.  Maar als verdriet de kop opsteekt, zoals vandaag, dan probeer ik dankbaar te zijn voor de 'genadige korte' lijdensweg. Onze Chris: onverwoestbaar met z'n 1m90, sterk, sportieveling, lopen, tennissen, zwemmen, skiën, voetballen... levensgenieter pur sang... gebeten door de reismicrobe, beroerd door muziek, literatuur en poëzie.... 

Maar o zo teleurgesteld door de manier waarop hij als Meester in het Recht, enkel lijdzaam kon toezien hoe onrechtvaardig het systeem werkt. Geen compromis voor hem. Na een aantal jaren Balie, gaf hij zijn toga het nakijken... en schudde meewarig het hoofd om ons geloof dat gerechtigheid van deze wereld is.

Wat je wel voor ons verborgen hield, zoon-lief, maar we van je vrienden vernamen, is de enorme knak die je kreeg toen ons Rose ons ontviel. Met ons wilde je er nauwelijks over praten, we mochten er niet aan ten onder gaan. "Je bent het ons en zeker Alexander en Marnix verplicht, te blijven leven", zei je streng...  

Toen ik zo verdrietig was door het verlies van één van de drie diamantjes in een ring die ik bij jouw geboorte van papa kreeg, kreeg ik een knuffel:  "Het is niet ons Roosje, mama, haar steentje staat in het midden"...  Op geen enkel moment kwam de gedachte bij me op dat het jouw- of Ann- Marie haar steentje was... al zeker niet meer toen ik het ook nog eens terugvond en het voelde of ik je weer alle drie dicht bij me had. 

Met dat nooit aflatende 'opgeven is geen optie', heb ik je vaak de bomen ingejaagd, dat besef ik nu. Anderzijds hoor ik steeds weer je boodschap terug, al was het soms van heel hoog uit de kruin van je boom ... 'you know, I love you mams...' Ben nog steeds ontroerd en dankbaar dat ik telkenmale zei: 'dat weet ik toch, kerel...' Duizend keer zal wel een overdrijving zijn, zeker? Maar het troost me dat het ALTIJD was... 

Lieveling, met ons Rose, Vake en Moeke rekenen we op jullie om vanuit 'als ik dood zal zijn, dan zal ik alles weten' de juiste energie op te wekken om mensen te inspireren recht te doen geschieden. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk...  Dient dit immens offer om de strijd voor recht aan te zwengelen, om leugens en bedrog bloot te leggen en zo kwetsbare mensen er voor te beschermen? Zou kunnen... 

Kinderen daarboven, weet dat we jullie in ons hart meedragen, elk moment van ons leven. Dat jullie niet los te denken zijn van al wat we hier beneden nog moeten afhandelen voor het ook voor ons volbracht zal zijn. Help ons geloof, hoop en liefde levend te houden om het door te geven aan wie het nodig zal hebben...

Met deze foto van jou en onze knappe kleindochter Amélie, denken we terug aan de tedere momenten, speciaal nu onze oudste lieveling op 26 februari, 16 kaarsjes mag uitblazen...

Met 'a sound of Chris' en 'a touch of Rose' zetten we allen samen haar heerlijke stap naar 'sweet sixteen'... en we dromen er haar twee neefjes voorlopig gewoon bij...