08-01-16

Zoontjes Marie- Rose Morel nu ook Wouwersnestje kwijt...

8 januari 2011 - 8 januari 2016 :

houten huwelijksjubileum, herleid tot een splinter...

+

Een koude wintermorgen waarin we met lood in onze schoenen naar Brugge reden, voor de trouw van ons doodziek Roosje.

Nare herinneringen aan haar vorige trouwdag verbleekten die dag in de schaduw van de dood. Brugge was een eind ver, maar blijkbaar was het enkel daar in enkele dagen mogelijk. Meer zelfs, toen Rose zelfs nauwelijks rechtop kon, kwam de bereidwillige schepen zijn voormalig collega- gemeenteraadslid tegemoet. Aan de eetkamertafel was het een kwestie van minuten om de dubbele 'ja' te acteren voor Roosje terug naar de compleet verduisterde kamer kon. Opgelucht en gerustgesteld: een stukje toekomst voor haar kinderen had ze net in vertrouwen veilig gesteld. Gelukkig ook dat het gevaar om gewist te worden uit hun leven, verhinderd werd. Wij gebroken ...

Gevaar dat twee weken eerder, iedereen in de ziekenhuiskamer met verstomming sloeg, bij de laconieke melding van het jongste, toen vierjarig zoontje dat "als mama dood is, papa het Wouwersnestje aan T. verhuurt."

Het Wouwersnestje, waar Marie- Rose na haar mislukte huwelijk met Christian Schellemans zich met haar zoontjes terugtrok, werd de oase van rust waaraan moeder en kinderen nood hadden.

Geen evidente uitdaging, om gewikkeld in een vechtscheiding, de woonst achter te laten waarin ze haar vermogen had geïnvesteerd. Rose liet er zich niet door afschrikken en overleefde, ondanks de blijvende weigering van de handtekening onder de scheidingsvereffening, tot een week voor haar dood...

Haar Wouwersnestje moest bewaard blijven als erfenis van hun mama. Ze zouden er altijd de herinnering aan hun gelukkige 'laatste' jaren samen, blijvend kunnen opdiepen. Het prachtige sprookje met die naam, dat ze samen met- en voor hen schreef, zal nu nog de enige herinnering hieraan zijn.

kaft WWN voorkant.jpg

De gedachte dat alles wat zij geweest is voor haar prinsjes, zo snel mogelijk gewist zou worden, was ondraaglijk. De angst om haar prinsjes misschien toch te moeten achterlaten, nu ze medisch opgegeven was, kneep haar de keel toe. Hoe kon ze hen beschermen, als ze er niet meer zou zijn...

De raad opvolgend van notarissen en advocaten, was er juridisch gezien maar één probaat middel en dat was 'trouwen'. Zo zouden de jongens de naakte eigendom- en de overlevende 'echtgenoot', het vruchtgebruik van het Wouwersnestje erven, alle herinneringen inclusief, waarover Frank in haar naam zou waken.

Nog altijd in de vaste overtuiging dat sterven géén optie was, werd toch aangedrongen die akte niet té lang uit te stellen...

Frank Vanhecke die tijdens de ziekte van Marie- Rose, haar leven met de kinderen in het week/week regime liefdevol hielp organiseren, gaf haar door zijn 'ja' de gemoedsrust en het vertrouwen dat ze broodnodig had voor de laatste verschrikkelijke veldslag met de dood. 8 januari getrouwd, 8 februari overleden... één maand was haar nog gegund, zij het hangend aan bedrading in een verduisterde ziekenhuiskamer.

Al waren hààr dagen geteld, zij was vooral bezorgd om haar kinderen en Frank. Als hij even weg was, bezwoer ze ons te voorkomen dat Frank in een zwart gat zou vallen, na de intense, moeilijke tijd. We beloofden het.

Zolang het ons gegunde één weekeinde en één woensdagnamiddag per maand gerespecteerd werd, lukte dat prima. Toen echter de kinderen tweemaal na mekaar met een maand tussentijd, niet op de afspraak waren, was de enig juridische mogelijkheid, vaststelling door een deurwaarder en klacht indienen bij de plaatselijke politie.

Achteraf bekeken was het de valstrik die we niet kenden: het POS- dossier. Perfect om grootouders buiten spel te zetten. Het hiaat in de wetgeving, waar met vereende krachten aan gewerkt moet worden. Langzaam maar zeker.

Uit liefde voor onze kleinzonen, verlegden we het actieterrein. De spanningsproblematiek kleinkinderen- grootouders is aan een grondige revalidatie toe. Justitie dat zich verschuilt achter het ontbreken van aangepaste wetgeving (en te weinig geld), versus de politiek die makkelijkheidshalve de onafhankelijke status van justitie aanhaalt. Er wordt aan gesleuteld. Opgeven is ook hier géén optie.

Intussen zijn onze kleinzoontjes elk contact met mama's familie, waarin ze geboren en geborgen waren, verloren.

In combinatie met het onverwacht snel overlijden van onze zoon twee jaar geleden en de lichamelijke beperkingen van opa, moeten we dagelijks op een hemelse portie 'touch of Rose' rekenen om niet alleen zelf te overleven, maar ook een hart onder de riem te blijven steken van teveel lotgenoten- grootouders, voor wie in het bos de bomen nog moeilijker te onderscheiden zijn, dit heikel punt op de juiste tafels te krijgen.

Het blootleggen van gebruikte manipulaties, zal beslist het inzicht van de magistraten in het jeugdrecht aanscherpen, ook al omdat er inmiddels zelf een aantal onder hen, het aan den lijve ondervinden.

Frank, ondertussen al enkele jaren opnieuw samenwonend, hertrouwde vorig jaar. 'So what'... gooide het op eigen houtje op een akkoord met vader Christian Schellemans, om het Wouwerssnestje in volle eigendom te verwerven. De laatste wilsbeschikking van Roosje waarvoor hij garant zou staan, is daarmee van de baan. Op hun spaarboek, zonder noemenswaardige intrest, staat nu een schijntje van de werkelijke waarde van mama's nalatenschap, gezien naast de historisch lage villaprijzen de koopsom nog eens verminderd wordt met de wettelijke aftrek van het vruchtgebruik. Een lucratieve deal voor de ene en eindelijk het definitief wissen van de laatste tastbare herinnering aan de moeder van de kinderen, voor de ander.

Wat zijn de wettelijke beschermingen van een individu in een rechtsstaat waard? Het krijgt steeds meer de allure van één groot tewerkstellingsproject, noodzaak voor de vele honderden die jaarlijks met een Rechtendiploma de arbeidsmarkt overspoelen. Maar op welke wijze dragen zij bij aan een rechtvaardigere, leefbare maatschappij. Dat is de KERN van deze boodschap die ik graag ter overdenking lanceer...

Wat blijft er over van het handgeschreven en geregistreerde testament van Marie- Rose, dat moest voorkomen dat haar jongens te jong over een som geld zouden beschikken. Daarmee wilde hun moeder voorkomen dat ze er onverstandig of onverantwoord mee zouden omgaan. Wat is dat rechtsmiddel waard? Wie checkt die databanken?

Tegen het licht van de BV's die geregeld reclame maken voor testamentaire schenkingen, vraag ik me af wie na je overlijden controleert of het gerespecteerd wordt... als zelfs een oma met een blog voor de objectieve vaststelling van feiten, geviseerd wordt... Als iedereen 'goedbedoelde' raad opvolgt om 'los te laten', dan is de samenleving definitief in 'vrije val'. Laat mij tenminste geprobeerd hebben. Ja, misschien wel ten koste van mezelf of tegen de raad in van mensen die me dierbaar zijn, "dat wie voor zichzelf zorgt, zorgt voor een goeie..."

Zo functioneer ik niet, maar geloof dat de 'schijn van contraproductiviteit in een juridisch dossier' op termijn inderdaad "schijn" zal blijken te zijn.

Wat baat het massaal: 'je suis Charlie' te posten, als het delen van feiten en cijfers een pleidooi voor 'de rechten van het kind' zou kunnen schaden...

Het Wouwersnestje, in een prachtig stukje vredig groen, was van mama voor haar twee kinderen. Het zou nooit zijn waarde verliezen ... al was het maar de emotionele- . Dat was het doel, waarvoor Rose alle aangereikte wettelijke middelen legaal inzette. Tevergeefs dus. Ook dure beloftes komen in de solden terecht... onethisch legaal handelen. Als we daarvoor nog meer overheidsgeld in justitie moeten investeren, zijn het letterlijk kosten op het sterfhuis.

Geloof, hoop en liefde... met de kr8 van 8 en vele duizenden met ons, misschien die ene moedige medestander vinden die het tij kan keren...

Het ultieme bewijs dat onrecht de wereld onleefbaar maakt, is er aan doodgaan. Van een-op- termijn-perfect-sluitende bewijsvoering gesproken... (MvL)