24-04-16

Uit je schelp komen...

Donderdag laatstleden, onderweg naar Leuven voor de dialoogdag van de Ouderwerking Vlaams- Brabant werd ik 'visuele' deelgenoot aan de monsterfile van 350 km die zowat alle toegangswegen naar de koekenstad deed dichtslibben. Omschreven als een 'banaal' ongeluk op de Antwerpse Ring met enkel blikschade, is uiteraard voorbijgaan aan de hart- en zenuwschade alsook slijtage aan het gebit van tandenknarsers...

En hoe groot mijn medeleven met de gedupeerden ook mag zijn, ik adem opgelucht dat ik in tegenovergestelde richting moet. Ik verlaat Antwerpen richting Leuven. Zou best een megafoontje op het dak van mijn auto willen om wie nog rijdt, van geen aankomend kwaad bewust, aan te manen de eerste de beste afrit te nemen... zou men überhaupt die raad dan ook opvolgen, herinnerend hoe dun het lijntje tussen recht op privacy en verantwoordelijkheidsgevoel wel is. Nog maar eens pijnlijk ervaren een dag eerder toen ik met moederlijke bezorgdheid een rokend zwanger heel jong meisje mét al een kleuter in de buggy, het roken afraadde en per kerende kreeg: 'Ik weet het' terwijl ze met de aansteker het kankerstokje in de fik stak. 'Denk aan je kindje en aan dat wat meerookt, longkanker doodt en wie zal er dan voor hen zorgen.' Het antwoord snijdt door mijn hart. 'Misschien is het wel goed bedoeld, maar bemoei u er niet mee, dat is mijn keuze'... En ja, ze heeft gelijk, maar als ze straks ziek is, haar kindjes niet meer kan verzorgen, en zelf een kostelijke patiënt wordt en zonder inkomen zit... waar dan met haar keuze? Ik dwing mezelf door te stappen.

Verder op weg naar Leuven: Geen enkele Vlaamse stad is in mijn 'perceptie' meer veranderd dan Leuven. De eerste levendige indruk dateert van toen ik 18 was met een vriendje aan de KUL. Hoe leuk die tijd, het werd wel de doodsteek voor mijn universitaire ambities. Categorieke beslissing, want in Leuven werd men zwanger ??? Lang vroeg ik me af hoe dat dan in zijn werk ging en waarom uitgerekend daar? Toegegeven, het getuigt van een zekere naïviteit die me jaren later nog doet glimlachen, maar toch wel 'significant' voor de beschermende omgeving waarin ons vader zijn harem beschermde... en als oudste met de bedenkelijke eer de heetste kastanjes uit het vuur te mogen halen.

Telkens ik de wegwijzer Leuven tegenkom denk ik er terug aan. Ook de vele keren met ons Roosje, op kot in een beschermd afgesloten studiootjescomplex, aanleunend tegen het omwalde Leuven- Centraal. De ritjes op zondagavond waren met 'vragen staat vrij'... ideale moeder- dochter momenten.

Daarna ook één jaar met zoonlief dezelfde richting uit, die ik achteraf bekeken niet aan de Universiteit- maar aan een pretpark afzette. De impact van dat jaar is inmiddels omgetuned tot een vreemde vorm van dankbaarheid dat hij er tenminste van genoten heeft...

Op de radio Benjamien Schollaert die 'you'll never walk alone' op de draaitafel legt op verzoek van een luisteraar... en mij een body vol kippenvel bezorgt. Op mijn netvlies, onze moe- getergde, doodzieke Rose op dat podium, een traan wegpinkend bij die belofte dat ze er niet alleen voorstaat, terwijl ze krachtig de steen in de rivier verlegt waardoor Vlamingen haar voorgoed in hun hart sloten.

De talloze ritten naar Leuven gleed het mooie glooiende landschap van Vlaams- Brabant wellicht onzichtbaar voorbij, veronderstellend dat het er toch nog wel zal geweest zijn... toen we eerst met - of naar ons Roosje in Gasthuisberg reden en papa en ik, zwijgend naast elkaar, verzonken in de eigen angsten, zwegen om elkaar te sparen, of ik honderduit babbelde om te overleven... Nochtans voelde ieder woord als een snaar die sprong en de ander in het gezicht zou zwiepen. In het licht van elke tegenligger verraadden onze natte wangen de worsteling met verdriet, hoop en wanhoop en de schroom elkaar nog meer verdriet te doen door die angst uit te spreken... Een beeld en ingegroeid gevoel dat diep in mijn hart opgeslagen zit.

Wie zou op dat moment het doemscenario hebben kunnen verzinnen dat amper twee-en-een-half jaar later we voor de tweede keer de omgekeerde wereld zouden doormaken. Maar toch, het gebeurt... en dan nog is opgeven géén optie...

Heb ik mijn man in die tijd dan toch verwaarloosd, of kwam het door het feit dat hij altijd weer geruststelde dat de doorzit- en/of ligwonde niet zo'n proportie kon aannemen dat de echo er in weergalmde. Behelpen was niet langer een optie en zo belandde hij uiteindelijk in december 2013 met de vreselijke decubituswond in Leuven voor de drastische aanpak.

In alle ellende kreeg hij er onverwacht 'a touch of Rose' van formaat, toen bleek dat hij onder de hoede stond van Jan, een van de close vrienden van Roosje op het superkot, nu diensthoofd Plastische chirurgie in Gasthuisberg. Hij was al een super student en zijn carrière is dus in lijn. Uitgerekend de man met het uitpuilend agenda, nam de tijd om met papa prachtige herinneringen aan ons Roosje, die hij Merel noemde, te delen. Ik ben overtuigd dat die momenten bijdroegen aan het voorspoedig herstel...

Hartverwarmend hoe onze beide kinderen over de dood heen, troost genereren via hun vrienden. Heel bijzondere gewaarwording.

Mijn eenzame ritten toen naar- en van Leuven overtuigden me dat met de kr8 van beiden, ons geloof, hoop en liefde overeind zouden blijven.

En nu ben ik dus tegen de stroom in -niet eens zo verwonderlijk- weer op weg naar Leuven. Naar zoals gezegd, de dialoogdag voor Ouderwerking. Duizenden contacten met (gescheiden) ouders en verweesde grootouders die hun kommer en kwel in onze korf dropten, gelovend en hopend dat valse hoop niet bestaat en we dus zullen blijven sleutelen aan verbetering. Die belofte op zoek te gaan naar de sleutel die recht rechtvaardig kan maken, proberen we in daadkracht om te zetten. De minister van Justitie, bij monde van zijn Kabinetschef, leden van de Kamercommissie Justitie, het Kinderrechtencommissariaat, verantwoordelijken bij Kind en Gezin, maar evengoed magistraten en advocaten kennen en erkennen wat er schort en zijn bereid om samen de grond om te woelen zodat recht er kan gedijen. Al hebben andere terroristen de aandacht nu even afgeleid. undecided

Geen eenvoudige opdracht, zo blijkt bij elke consultatie, in elk contact met zoveel individuele gevallen, waarvan geen enkel gelijk is. En ook op de dialoogdag van donderdag kon ik vaststellen dat altijd weer de communicatie stottert. Forumtheater 'speelde' een improvisatie waarin duidelijk bleek hoe het belang van het kind in goed bedoelde juridische bijstand, compleet uit het oog wordt verloren. Dat oma een prominente rol toebedeeld kreeg in het familiaal toneeltje, voelde als een knap staaltje realiteitszin van de zorgverstrekkers, op dat moment onwetend dat er een oma op het puntje van haar stoel zat... en niet alleen dat...

In de geanimeerde ronde- tafelgesprekken bogen de deelnemers zich over thema's als participatie,continuïteit, bezorgdheden of verontrusting en nieuw samengestelde gezinnen, pleegzorg en jeugdzorg.

En de contacten terug in ogenschouw nemend, concludeer ik dat armoede méér is dan geld tekort. Die nood lenigen is het werk van ons allemaal, 'in het belang van de kinderen'... Wie dat woord nog eens ijdel gebruikt, krijgt het met mij aan de stok... en ja, dat bedoel ik nu net met 'uit je schelp komen'...