|
Dag lieve mensen,
Zon en regen, regen en zon. Ik durf niet naar buiten gaan zonder paraplu. Maar het is toch wel warm. En kijk eens hoe mooi de bladeren van de bomen zich openvouwen, en van hoeveel kleuren en bloemen je tegenwoordig kunt genieten.
Ik heb je in een van mijn vorige tekstjes beloofd iets over mijn lieve man te vertellen. Wel, nadat zijn eerste vrouw gestorven was, en hij met twee kleintjes achterbleef, ontmoette ik hem heel toevallig aan het busstation. Met aan elke hand een kleine kapoen die hij naar de kinderopvang deed.
We kwamen in gesprek en zoals dat soms gaat, van het een kwam het ander. Wij ontmoetten mekaar nog dikwijls en ik merkte stilaan dat ik voor die man heel veel voelde. Vlinders in mijn buik zelfs. En hij was ook attentvol en lief tegen mij. Ik wilde een relatie met hem, maar ik dacht: waren die kinderen voor mij daarvoor geen belemmering? Eigenlijk niet, want ik, transvrouw, zou toch zelf geen kindjes kunnen krijgen. En ik hield van kinderen.
Het grootste probleem leek mij te zijn: Hoe gaat Frank – want zo heet hij – reageren als hij verneemt dat ik een transgendervrouw ben? Want ik had hem nog nooit gezegd dat ik niet als meisje geboren ben, maar als kind een jongetje was…. Doch, als we een serieuze relatie wilden hebben, moest hij dat weten en aanvaarden. Toen ik Frank leerde kennen was ik vooraan in de twintig en zag er lichamelijk helemaal uit als een vrouw. Nu nog, en ik gedraag en voel me vrouwelijk, heb de verlangens van een vrouw. Heb een vrouwelijke stem. Heb zelfs seks als een vrouw… Ja, ja! Dat hoort toch ook bij het leven.
Ik had geluk, want toen ik hem dat allemaal vertelde wou Frank mij eerst niet geloven en bekeek mij met de mond open van verwondering. Ik voelde mij toen heel onzeker en had angst dat hij mij niet zou aanvaarden en zou weggaan. Maar in zijn ogen zag ik dat het goed zou komen, hij nam mij in zijn armen, zijn mond zocht de mijne en hij kuste, kuste mij. Hevig en hartstochtelijk. Hij was blij dat ik hem zo eerlijk mijn geheimpje had verteld. En dat hij wel met mij zou willen trouwen als ik dat ook wilde!
En of ik dat wilde!
Wij zijn nu bijna 25 jaar man en vrouw. Ik zie hem nog altijd heel graag, en ik ben er zeker van dat hij nooit een andere vrouw zou willen hebben. Lieve, lieve Frank. Hoe gelukkig ben ik dat ik jouw vrouw ben! Jouw Rosy.
Lieve lezer/es, mijn tekst is wat lang uitgevallen en misschien begrijp je niet of maar half hoe ik echt ben. Maar ik ben niet beschaamd voor wie of wat ik ben. Dat ik ben kunnen worden en zijn wie ik echt ben heeft mij gelukkig gemaakt. En gelukkig willen we toch allemaal zijn?
Een lieve knuffel voor jou, als je dat wenst, van
Rosy
|
Ik ben Rosy
