Je ging bruisend en lachend door het leven straalde kracht en liefde uit
Plots, een knal,een lichtflits alles was voorbij
Weg je jonge leven nooit weer die twinkeling in je ogen nooit meer die speciale lach,zo eigen aan jou
Ik zal je nooit meer zien nooit meer voelen nooit meer ruiken niets bleef er over
Alleen stilte eeuwige stilte
Verdriet oneindig veel verdriet Pijn helse pijn
Een doffe leegte is in mij gekomen
Geen afscheidskus kon ik je geven want je kwam terug uit Zaïre in een houten kist verzegeld
Jacqueline
Zilte tranen vloeien over wangen glijden over prevelende lippen druppelen op gevouwen handen in doodse stilte hopeloos hopen
Jacqueline
Hongerig lopen woorden over papier ze vormen jou naam in stille schrijnende pijn
Woorden zwevend in de hoge ijle lucht ontsnappend uit een diepe zucht
Kringelend schrijven ze je naam
Jacqueline
De nacht omringt mij als een zwarte sluier ik droom mijn droom zwevend neemt hij me mee naar een vreemde wereld een wereld waar jij voor eeuwig blijft ik zie ons samen lachend, pratend even heel even maar wil ik je aanraken mijn hand reikt naar jouw hand ben je echt? mijn droom voorbij hij ging zoals jij ging plotseling
Jacqueline
Starend in het duister gedachten passeren voorbij tranen glijden over mijn wangen waarom duurt pijn soms een leven lang
Meneer, is het wel Gert Maris ? Heb je alles wel goed nagekeken ? Ja mevrouw, het is u Gert. NEE mijn Gert gaat niet dood Straks is hij hier levend zal ik hem vasthouden hem kussen trots zijn op mijn held U vergist zich meneer. Mevrouw het is geen vergissing het is u Gert Gert Maris Ijskoud voel ik mij Iedereen praat maar Waarover ? Ik weet het niet Uren zit ik te wachten Wanneer komt hij nu 18.00 uur Eindelijk komt men zeggen we kunnen gaan Er waait een harde, koude wind het raakt mij niet Iemand doet mijn jas dicht Ik kijk over het plein en zie een levende haag gevormd door para's die Gert vergezelden op zijn laatste reis Eén voor één bekijk ik hen hoop, dat Gert er toch bij staat Maar hoe ik ook zoek ik kan hem nergens vinden. Trompetgeschal, gevolgt door doodse stilte Gert is daar Mijn Gertje ? In die lijkwagen ? Langzaam komt hij aangereden ik word gek dit is de hel Het kan Gert niet zijn nee, nee het kan niet Wezenloos kijk ik toe traag rijdt de lijkwagen aan mij voorbij Ik wil er naar toe gaan hem uit die auto halen Ik kan niet bewegen Hij rijdt voorbij de koude nacht in, terug naar Hasselt daar waar ik voor het eerst Gert in mijn armen nam
Jacqueline
Reacties op bericht (0)
hoog boven de wolken sta jij je hand stoer in je zij
trots draag jij je rode baret dapper heb jij je daarvoor ingezet
glimlachend kijk je op me neer met ogen zo helder als een meer
ik lach naar jou jij knipoogt naar mij en toch ben je een schilderij
Jacqueline
Ik schrijf je letters op papier met je praten je aanraken je huid voelen doe ik in letters op papier een oceaan scheidt ons van elkaar maar nooit letters op papier
Jacqueline
Gekleed in eenzaamheid loop ik verlaten door het lege huis elke kamer een eigen herinnering klevend aan muren verborgen tussen bloemetjesbehang leegte spookt rond in leegheid ondergedompeld in vergetelheid
Jacqueline
Slapen eeuwig slapen zodat ik kan vluchten voor de werkelijkheid wegzinken in een roes van vergetelheid doch is er weer het pijnlijk ontwaken langzaam als een dodelijk gif dringt de pijn mijn leven binnen het vreet aan mijn lichaam het beneveld mijn verstand mensen beweren wel scherpe kanten slijten af maar wie helpt mij om die scherpe kanten te slijpen
Jacqueline
Schemerige weg wazige beelden windvlagen koude rillingen een oneindig zicht zoekend naar het einde van een lange weg