Juli – augustus zijn traditioneel de festivalmaanden. Rock Werchter, Peer Blues, Tomorrow Land, Jazz Middelheim, Dranouter, Boechout, Dour … noem maar op. In Japan hebben ze in deze periode het Fuji Rockfestival, in Taiwan het FuLong rock festival.
Voor de rock/pop/blues periode hadden we de jaarlijkse dorpsfeesten en de oogstfeesten zoals de Gentse en de Lokerse Feesten om maar de twee bekendste te noemen, die nu nog bestaan.
Ieder dorp had zijn feest. Het zware werk op de akker was bijna achter (de kapot gewerkte) rug en het werd tijd voor wat vertier, een kruik gerstenat, een neut sterke, wat van de boerenjongens die al een jaar op “sterk water” hebben gestaan, een lief (die knappe uit het dorp over de vaart, je weet wel, die met die blonde krullen), een danske in de tent straks, wat volksspelen, nog eens mee dansen op die oude liedjes uit de luit, de doedelzak en de trekzak, uit volle borst meezingen en om af te sluiten, straks met vrouwlief nog eens goed van jetje geven.
Verleden tijd, natuurlijk. Het dorpsfeest of dorpskermis, bestaat nog wel, maar wordt helemaal anders beleefd. Het boerenleven in de dorpen is ook vertechnoliseerd. Het gezinsleven is veranderd, we communiceren sneller, we zijn mobieler, onze wereld is een pak ruimer dan een luttele 60 jaar geleden.
In juli werd de start gegeven van de oogstfeesten in het oosten van Taiwan, in HuaLien, de hoofdstad van de gelijknamige provincie. De originele bewoners van Taiwan waren geen Chinezen maar lokale stammen, aangespoeld vanuit, voornamelijk, het zuidelijk halfrond, allemaal met hun eigen taal, eigen gebruiken, eigen wetten.
In de buurt van HuaLien in het noorden heb je de grootste groep, de Atayal, in het oosten de Amis, in het zuiden de Bunum en de Truku (waar ik resideer), de Sakizaya en de Kavalan ergens middenin. Allemaal trots op hun gebruiken, hun taal en hun keuken.
De “Oogstfeesten” van dit jaar werden op gang getrokken in de stad Hualien. De meeste van de “Aboriginal People” uit het oosten van Taiwan, waren vertegenwoordigd, hoogwaardigheidsbekleders inbegrepen en dat zal je geweten hebben, want ze horen zichzelf graag oreren.
In mijn wandeling naar het festivalterrein kon ik genieten van al de standjes die de specialiteiten van de respectieve stammen aanboden, zoals een pot Vlaamse pekelharing, verdorie. Niet helemaal hetzelfde, maar toch. Ik heb ooit een pot die er zo uit zag in mijn koelkast gevonden, in Deurne, en ik heb een dierentemmer moeten halen om hem/het er uit te krijgen.
Het goedje is best te eten, om niet te zeggen verdomd lekker. Gepekelde vis. Thuis te proberen met wat zelf gedraaide mayo en een beetje mosterd en een geut azijn.
In hetzelfde laantje vond ik mosselen en zelfs een soort frietjes. Een standje met dunne varkenslapjes gevuld met prei, ui en look, wat verder een lokaal gebrouwen bier, met vlakbij een soort vis, ruikend en smakend zoals onze bakharing.
Het was enkel een start. Iedere week die volgde was er ergens in de provincie wel ergens een lokale viering, iedereen van het dorp in originele klederdracht en iedereen actief bezig met het beleven van het feest, met offer aan de goden, dank-dansen, dansen en gezang voor de voorouders, traditioneel bereide schotels, noem maar op.
Ik ben de tel kwijt geraakt van de feesten die ik dit jaar heb mogen meemaken. Het is een belevenis geweest. Ik heb mensen op een andere manier leren kennen en leren waarderen. Op elk feest welkom. Mee mogen (moeten) aanzitten, mee moeten dansen, mee moeten drinken. Erbij horen. Het ging zelfs zover dat ik op een dag tussen de verschillende feesten door, wat mensen, uit verschillende stammen, bij mij in mijn tuin mocht ontvangen, onaangekondigd. Zomaar effe mee komen genieten van de muziek die ik aan het afspelen was, wat bier erbij, een babbel, een vlugge bbq. Onbekenden voor mij, maar ja, iedereen kent madam van den bakker, maar madam van den bakker… en diene blanke die overal opduikt …
De feesten zijn voorbij. Het nieuwe schooljaar is begonnen, het werk op de akker of in de fabriek moet verder gaan, de vele oudere werklozen proberen hun tijd door te komen, de jongeren verhuizen (terug) naar de grote steden, naar hun job, naar hun scholen, naar een onzekere maar betere(?) toekomst. De wortels, de banden blijven, de trots ook. Volgend jaar gaan we er weer tegen aan en tussendoor hebben we nog het weerkerende jaarlijkse Moon Festival met bbq, Nieuwjaar, Lichtfeest, Dragonboat, om maar een paar te noemen en als het nodig is, wordt er wel ergens een reden gevonden om bijeen te komen de fles te openen en de houtskool te laten branden. Iedereen welkom, in traditionele kledij, in je blootje, in maatpak. Maakt echt niet uit. Respect alom.
Normaal blijven mijn opstelletjes braaf in een schriftje, of ergens gesaved op mijn PC, maar tijdens het plegen van dit stukje, heb ik o.a. wat inspiratie opgedaan bij het lezen van een blog van een oude bekende : De Sprookjes van 1001 Normen en Waarden.
Prachtig leesvoer, dat me nog meer deed beseffen dat ik hier, in dit deel van de wereld, met deze mensen om me heen, ahw met mijn gat in de boter ben gevallen. Taiwan is inderdaad verwesterd maar eigen oude normen en waarden zijn nog altijd prominent aanwezig, voor de doorsnee westerling niet altijd onmiddellijk aanvaardbaar.
