De prairieborder had een opknapbeurt nodig. We waren eigenlijk een beetje van het concept afgedwaald door een aantal bijzonder soorten Rudbeckia & co aan te planten die het lastig hadden met de concurrentie van siergrassen en onkruid. Het was zo dat de prairieborder er mooi uitzag vanaf augustus maar de maanden daarvoor eigenlijk vrij saai oogde. Daarom nu een make-over. En ja, de puristen hebben gelijk, dit wordt ook geen echte prairieborder "pur-sang". Er komen weliswaar terug Echinacea, Rudbeckia, asters en siergrassen. maar ook wat extra structuur door een aantal planten die weliswaar niet bloemen maar wel het hele jaar de aandacht naar zich toetrekken. We hebben gekozen voor een subtropische toets. Trithrinax is redelijk vorstbestendig (-15°C), Formium, Yucca rostrata en Agave & Co staan in pot die in een iets grotere ingegraven pot staan zodat ze in de oogwenk de serre in kunnen. In het voorjaar kan je hier dan bvb. een pot tulpen of hyacinten voor in de plaats zetten. Winterharde donkerblauwe Agapanthus (Dr Brouwer) staat in volle grond en bloeit midden in de zomer. Er komt ook nog een Trachycarpus wagnerianus, deze heeft iets kleinere stijvere bladeren, die beter tegen de wind kunnen dan die van de alomgekende T. fortunei. En T. wagnerianus is nog net iets beter winterhard (tot -18°C) en kan dus zonder problemen in de volle grond mits deze zijn water goed kwijt kan. De prairieborder zelf wordt ook nog beschut tegen de koude oostenwind door de gevel van ons stulpje. In de vroege zomer zullen daglelies en enkele éénjarigen voor wat extra kleur zorgen. De werken zijn bijna gedaan, nog een laatste ronde "onkruidje trek" en dan een lading schors overal tussen.
We zien wel wat het wordt, tuinieren is zoals decoreren. Bevalt het resultaat niet dan maak je er volgend jaar toch lekker iets anders van. Leuk toch?
Pioenen worden opgedeeld in twee grote groepen: boompioenen (= P. suffruticosa) : deze groeien uit tot forse struiken. Ze zijn de eerste om te bloeien maar daardoor ook vorstgevoeliger.
De tweede groep zijn de kruidachtige pioenen (pioenroos). Deze bloeien ongeveer een maand later, daar komen we op terug als deze in bloei staan.
Paeonia suffruticosa (P.arborea), in het Nederlands boompioen is een middelgrote, blad verliezende heester met mooie rechtopgaande vorm met middelgroene bladeren met een blauwachtig groene onderkant. De basis van deze heester verhout en da’s het grote verschil met de pioenrozen die elke winter bovengronds afsterven en in het voorjaar vanuit de grond terug uitlopen. De boompioen schittert in de lente met zijn grote, soms dubbele, witte, roze, gele of rode geurende eindstandige bloemen, in de herfst gevolgd door bronskleurige zaaddozen. Paeonia suffruticosa houdt van een standplaats in de zon of halfschaduw en beschermd tegen felle wind, hij houdt er niet van verplaatst te worden. De plant verlangt een pH neutrale grond alhoewel hij het op mijn lichtzure bodem ook niet slecht doet. Ze behoeven weinig snoei. De boompioen is goed winterhard en ziekteresistent. De grote bloemen wegen redelijk zwaar, het is geen slecht idee ze wat op te binden om afknakken te voorkomen. Met de nogal felle wind de vorige dagen was dit geen overbodige luxe. Gelukkig was het droog weer, anders waren de bloemen nog zwaarder geweest van de regendruppels en was het slecht afgelopen.
Alleen spijtig dat de bloei nogal kort duurt, daarom is het nu het moment om er eens zo hard van te genieten zo lang het feestje nog duurt.
En o ja, het wordt prachtig weer dit weekend. Geniet er van en voor diegenen die niet (meer) hoeven te gaan werken kan dat genieten nu al beginnen.
Reeds de ganse winter stonden de bloemknoppen van de Stermagnolia veelbelovend te pronken met hun pluche jasje aan. Nu de temperaturen eindelijk stijgen is er geen houden meer aan. De knoppen zwellen en beginnen nu te "exploderen" zodat de zuiver witte bloemen zich laten bewonderen. Je moet wel snel zijn, slechts een dag of tien duurt dit spektakel. En dan mag het 's nachts niet vriezen of het feest is direct gedaan. Dan hangen de bloemen er 's anderendaags als slappe bruine dweilen bij. De laatste jaren hebben we geluk gehad, vorig jaar kwam de late vorst pas einde april, na de bloei.
Er komen zo'n 200 soorten magnolia's voor in Noord, Midden en Zuid Amerika en Zuidoost Azië. Sommige soorten worden tot 40m hoog (M. grandiflora), de meesten, waaronder onze Stermagnolia, houden het wat bescheidener waardoor het ideale bomen voor de tuin zijn. Zet ze op een zonnige plaats maar liefst wat beschut tegen de koude NO wind. De plant zelf is perfect winterhard, de bloemen echter niet ! Veeleisend zijn ze niet, een niet te zware grond die goed draineert, een pH tussen 6-8 (neutraal). Mijn exemplaar is na 20 jaar ongeveer 3.5m hoog geworden en wordt elk jaar mooier en mooier.
Wist je dat magnolia's de eerste bomen waren die bloemen kregen, reeds zo'n 100 miljoen jaar geleden. Dit merk je aan de merkwaardige kegelvormige en schubbige vruchten die wat doen denken aan een dennenkegel. Ook in Europa heeft men fossielen van magnoliasoorten teruggevonden, waardoor we weten dat magnolia's hier vroeger ook tot de inheemse soorten behoorden. De bloembouw van de magnolia's komt overeen met deze van de oudst bekende fossiele bloemen.
Pulsatilla vulgaris is ook bekend als Wildemanskruid. Deze Ranunculaceae heeft een maximale hoogt van ongeveer 20 centimeter. Wildemanskruid is niet wintergroen maar komt wel elk jaar terug, ze zijn winterhard tot -25°C. Als ze het naar hun zin hebben zaaien ze zich vrolijk verder uit. De plant kwam vroeger bij ons ook voor. In België kan je ze nog sporadisch in het wild tegenkomen, in Nederland zijn ze waarschijnlijk verdwenen.
Wildemanskruid is zeer geschikt voor 'de tuin op het zuiden'. Verlangt een zonnige plek op niet te arme grond. Ze is ook te combineren met 'rotsplanten' als de bodem ter plaatse maar niet te droog is. Woekert niet of nauwelijks en laat zich goed combineren met andere planten. Bij mij staan ze in de volle zon, maar ze staan wel tussen bodembedekkende kruipconiferen zodat de zon de bodem niet kan bereiken en deze min of meer vochtig blijft.
Ze bloeien in april-mei, de uitgebloeide zaaddozen blijven nog maandenlang aan de plant hangen en zijn ook wel decoratief.
Nog een weetje : het giftige sap van de verse plant kan ontstekingsreacties op de huid of de slijmvliezen geven. Vroeger werd het gedroogde kruid gebruikt tegen ontstekingen van maag, darmen en geslachtsorganen. Het werd echter in het bijzonder bij depressies toegepast. Planten met hangende bloemen werden sinds de oudheid als effectief beschouwd voor patiënten ‘die het hoofd laten hangen’.
Nu we dit weten, hoofd omhoog en de tuin in, er is nog werk genoeg !
Cotinus dankt zijn Nederlandse naam Pruikenboom aan het feit dat de heester behoort tot de groep van de pruikenboomachtigen. Het best bekend zijn de roodbladige variëteiten maar er zijn ook groenbladige. De roodbladige Cotinus bloeit roodbruin met lange geveerde behaarde en steriele stelen vanaf juni tot en met juli. Van ver lijkt het precies of er rook hangt boven de struik, vandaar de Engelse benaming "Smoke Tree". Snoeien is normaal niet nodig. Wil je de plant compact houden kan het echter wel. Doe dit dan direct na de bloei en hou er rekening mee dat dit ten koste zal gaan van de bloei voor volgend jaar. Let ook op bij het snoeien : de plant bevat sappen die onder invloed van zonlicht allergische reacties op de huid kunnen veroorzaken. Snoei dus best op een bewolkte dag of speel zeker en draag handschoenen. Deze struiken staan graag op een tegen de ergste koude gespaarde plaats. Bij mij staat deze, nog jonge plant, tegen de westkant van het huis, beschut tegen de koude oostenwind. De grond mag redelijk droog zijn maar mag wel wat kalk bevatten. Stenen in de grond zijn een meerwaarde, dit komt de drainage ten goede. In de herfst zetten ze de tuin in vuur en vlam en verkleuren ze prachtig rood alvorens hun blad te verliezen,
Euphorbia characias is een plant uit de grote wolfsmelkfamilie die meer dan 1000 soorten telt. Een aantal daarvan zijn goede tuinplanten. Een waarschuwing is hier wel op zijn plaats. Alle soorten uit deze familie bevatten een dik wit sap dat giftig is. Het kan irriterend zijn op de huid maar vooral met de ogen is het oppassen. Dat hoeft je er niet van te weerhouden om ze in de tuin te zetten want het zijn fraaie planten. Het altijd groene blad alleen al is mooi om naar te kijken maar als ze in het voorjaar beginnen te bloeien is dit nog een extra bonus. Dat bloeien gaat trouwens zeer lang (soms maanden) door. De bloemen zijn meestal gelig van kleur maar ook crème wit komt voor. Er zijn bontbladige cultivars maar ook rood blad is te vinden. Als de planten in het voorjaar begint te bloeien komen we hier nog op terug. De meeste soorten houden van een zonnige niet te natte plek. Wat beschutting tegen koude noorden of oostenwind wordt op prijs gesteld. Ze zijn niet allemaal 100% winterhard. Bij mij krijgen ze deze beschutting door enkele rhododendron struiken die de wind wat temperen. Meestal wordt aanbevolen wat kalk aan de grond toe te voegen maar echt kritisch is dit volgens mij niet, mijn bodem is zuur en ze doen het daar toch heel goed. Om ze compact te houden kan je ze snoeien, best net na de bloei. Omwille van het sap doe je dit best met handschoenen!
Momenteel staan de siergrassen nog mooi recht. Binnen enkele weken is dat waarschijnlijk een ander verhaal. Regen, wind en vorst zorgen ervoor dat vroeg of laat alles tegen de grond gaat. Zolang alles mooi blijft rechtstaan grijp ik niet in. Dat wordt anders als de Miscanthus & Co bovenop mijn rozen gaan liggen. Dan, maar ook pas dan, wordt er ingegrepen en gaat er een stuk af. Ik laat sowieso nog minstens 1 meter van de siergrassen staan tot na de winter. Ik heb daar twee redenen voor : beter voor de plant zelf, het hart van de plant is beter beschermd tegen de vorst. Nu hoor ik je denken dat de meeste siergrassen toch volkomen winterhard zijn en daar heb je ook gelijk in. Ikzelf ga ook niet dood door in de winter even naar het kippenhok te lopen met enkel een T shirt bij -10°C maar met een jas aan is toch net iets aangenamer. En er is nog een tweede reden : in zo'n bundel verdord siergras is het ook iets droger en warmer dan in de rest van de tuin en daar profiteren een boel beestjes van die daar een leuke schuilplaats vinden. Ik vermoed dat zo één bos Miscanthus meer bewoners heeft dan een bijenhotel! Pas in het voorjaar net voor ze beginnen uit te lopen gaat de schaar er een tweede keer in. Je ziet dan ook dat er in het hart reeds fris groen te zien is en van buitenaf nog niets. En als je zo'n groene spriet dan per ongeluk mee afknipt, geen probleem, enkele weken later zie je daar niets meer van. In naam van hommel & Co reeds dank bij voorbaat!
Koelreuteria paniculata (lampionboom, blaasjesboom of vernisboom) is momenteel op zijn hoogtepunt qua kleurenpracht. Na de bloei met gele bloemen in juli en augustus hangen er nu merkwaardige, rosbruine, wat opgeblazen, lampionachtige peulvruchten met zwarte zaden aan het boompje. De bladeren zijn prachtig goudbruin gekleurd met rode nerven.
Geniet mee van de foto’s.
Het “beestje” op de foto is eigenlijk puur per toeval in beeld gekomen (het betreft een groene schildwants).
Een plantje dat bloeit van maart tot november ( en soms nog langer). In alle mogelijke kleuren, ziekteresistent, bestand tegen de regen, … .
Een utopie? Neen, zulk plantje bestaat echt, en we kennen het allemaal. Ik bedoel hier Viola cornuta (Hoornviooltje), soms ook bekend als bosviooltje. Dat laatste is eigenlijk niet correct want het bosviooltje is een inheems plantje met steeds blauwe bloemetjes. Onze V. cornuta komt oorspronkelijk uit de Pyreneeën. Het zijn sterke plantjes, ongevoelig voor regen en wind. Zelfs een paar graden vorst deert ze niet, eens de vorst voorbij bloeien ze vrolijk verder. Als het echt heet wordt in de zomer doen ze het even wat kalmer aan maar vanaf half augustus zijn ze er weer. Je vindt ze in alle mogelijke kleurtjes. Echt oud worden ze niet maar ze zaaien zichzelf vrolijk uit en ze vermeerderen zich ook door uitlopers. Eens je ze hebt en ze het naar hun zin hebben zit je voor jaren goed. Uitgebloeide bloemhoofdjes uitknijpen is steeds een goed idee om ze uitbundiger te laten bloeien maar is hier zelfs geen noodzaak.
Je kan de bloemetjes tenslotte ook nog opeten. Persoonlijk zie ik ze liever in de tuin dan op mijn bord maar dat beslist iedereen maar voor zichzelf.
Nu de korte en koude dagen er aan zitten te komen wandelen we eens door de tuin om een aantal bladhoudende heesters te bekijken. Die brengen zelfs op de donkerste winterdagen nog wat kleur in de tuin. Photinia serratifolia Pink Crispy is er zo eentje. Deze heester heeft een prachtig gemarmerd blad met lichte en donkergroene vlekken. Deze bladeren staan bovendien op mooie intens rode stelen. In het voorjaar worden we bovendien getracteerd op vrolijke felroze scheuten. Pink Crispy wordt een middelmatige grote heester, een hoogte van 175 cm en een breedte tot 1 meter.
In een goed doorlatende, vruchtbare grond in de zon of halfschaduw voelt deze heester zich prima. Temperaturen tot -20° Celsius zijn geen probleem. Pink Crispy is niet gevoelig vvor ziektes. Kortom een makkelijke mooie plant voor de border.
Van oorsprong komen deze planten uit het verre oosten (van India over China tot Taiwan en Japan)
Zijn er dan helemaal geen nadelen aan deze plant? Natuurlijk wel, voor vlinders en bijen is deze glansmispel ongeveer even interessant als een plastieken cactus. Dat wil niet zeggen dat je ze niet kunt aanplanten. Het is de kunst om een goede mix te bekomen van nectarplanten voor de zomer en mooie bladkleuren en vormen voor de winter. De tuin ligt er tenslotte toch 365 dagen op een jaar. Waarom dan niet het ganse jaar genieten?
Dat Sedum Spectabile de perfecte vlinder en bijenmagneet is wordt waarschijnlijk door niemand in twijfel getrokken. Voor diegenen die echter maar een tuintje in zakformaat hebben zijn er ook andere leden uit dezelfde familie beschikbaar. Er zijn soorten genoeg die maar enkele cm’s hoog worden maar even rijkelijk en langdurig bloeien als hun grote neefjes. Enige voorwaarde is zon, liefst zo veel mogelijk! Je kan ze ook gebruiken in rotstuintjes of als bodembedekker. Zelfs in plantenschalen doen ze het prima. Een beetje kalk in de bodem maakt ze extra gelukkig maar zelfs dat is geen strikte voorwaarde om rijkelijk te bloeien. In mijn Kempische zandbak met lichtjes zure bodem doen ze het ook uitstekend. Ze zijn tevens ook nog perfect winterhard. Er bestaan vele cultivars die soms heel erg op elkaar gelijken, sommige hebben als bonus een zeer donker, bijna zwart blad. De bloeitijd loopt meestal van ergens in augustus tot aan de eerste nachtvorst. Combineer bijvoorbeeld eens zo’n donkerbladige soort met het zilveren loof van laagblijvende doorlevende anjertjes.
Caryopteris clandonensis “Inoveris” (je mag ook blauwe spirea zeggen) heeft prachtige blauwe bloemen en begint pas met bloeien als de meeste andere planten het voor bekeken houden. Bloeitijd van september tot oktober. Dit heestertje staat het liefst in de volle zon op niet te natte of voedzame grond. Ik heb dus weer geluk in mijn Kempische zandbak! Halfschaduw wordt ook nog verdragen. In de volle schaduw worden te scheuten te lang en komen er bijna geen bloemen aan. Caryopteris kan goed in de border gebruikt worden. In het najaar is het een welkome nectar- en pollenbron voor bijen, hommels en vlinders! In het voorjaar kan je ze terugsnoeien om ze compact te houden.
Niet in het voorjaar maar wel op het einde van de zomer of begin herfst steken deze krokusvormige bloemen hun hoofdjes boven de grond. Ze kondigen niet de lente aan, maar wel het einde van de zomer. De eerste keer dat ik hun naam hoorde dacht ik dat de persoon die het mij vertelde een “splaakgebrek” had maar neen, ze noemen wel degelijk herfsttijloos (Colchicum autumnale). Stijlloos betekent dat ze bloeien zonder hun bladeren, deze komen pas in het voorjaar tevoorschijn. Bij deze (grote) bollen komen er meerdere bloemen per bol tevoorschijn. Meestal hebben ze een lichtpurperen kleur. Opgepast, dit is één van de gifstigste planten die je bij ons in de tuin kan tegenkomen. Er was een tijd dat kinderspeelgoed vooral uit de natuur werd gehaald. In de zaaddozen van de herfsttijloos rammelen de zaden. Kinderen plukten deze zaaddozen soms en die werden dan een levensgevaarlijk rammelaartje. Jonge kinderen hebben de neiging alles ook eens te proeven en zaten al snel aan een dodelijke dosis colchicine. De dodelijke dosis wordt geschat op circa 20 mg. Eén zaad bevat ongeveer 4 mg colchicine. Opletten dus, ook met huisdieren, bij mij staan ze achter een omheining voor de veiligheid van de honden. Er zijn ongeveer 30 verschillende soorten, in Europa, Noord Afrika, Midden Azië en Centraal Azië. Het is zeer waarschijnlijk dat de naam Colchicum komt van Kolchis, een kustomgeving dichtbij de Zwarte Zee, het thuis van Medea, de bekende mixer van vergif. Gelukkig zijn ze wel zonder veel risico's mooi om naar te kijken!
Een iets minder giftige herfstbloeier, die wel erg lijkt op de herfsttijloos, is de herfstbloeiende krokus. Hiertoe behoort ook de saffraankrokus. Van deze soort worden de meeldraden gedroogd en als keukenkruid gebruikt, dit is dan ook het enige eetbare deel van de plant. Hierover later meer.
We kennen allemaal wel de Kamperfoelie, als het niet is van de mooie bloempjes zelf, dan wel voor de hemelse geur die, vooral ’s avonds, vrijkomt. Het is een niet zelfhechtende klimplant die met zijn windende stengels langs latwerk of grof gaas kan klimmen. Dit betekent dat je geen schrik moet hebben dat de gevel beschadigd kan raken zoals dat bij klimop bijvoorbeeld wel het geval is. Deze bladkamperfoelie kan naar believen in vorm worden gesnoeid. De meeste soorten bloeien zonder ophouden van juni tot september in de kleuren wit over geel naar oranje maar ook in roze tinten. De geur komt vooral 's avonds vrij om nachtelijke insecten te lokken.
Opgelet : de plant is giftig!
Kamperfoelie is een groot geslacht met meer dan 200 soorten klimplanten, bladhoudende en bladverliezende heesters. Deze klimplanten hoeven niet gesnoeid te worden. Je kan de nieuwe scheuten leiden en eventueel opbinden. Als de plant wat teveel plaats begint in te palmen kan de deze scheuten gewoon afknippen. Te grote of verwaarloosde exemplaren kan je in het voorjaar serieus kortwieken, ze lopen gewoon terug uit.
Sommige klimsoorten zijn niet winterhard en hebben een koude serre nodig. De soort op de foto staat hier al meer dan 20 jaar, helaas weet ik niet meer om welke cultivar het hier gaat. Dat maakt ze echter niet minder mooi !
Sedum spectabile is oorspronkelijk afkomstig uit Azië. Deze plant wordt soms ook muurpeper, hemelsleutel of vetkruid genoemd. Het zijn al vele tientallen jaren zeer betrouwbare, makkelijk te houden tuinplanten. Het zijn bladverliezende succulenten die grote pollen vormen en in het najaar met grote platte schermen roze tot violette bloemetjes bloeien. Deze bloeien van eind augustus tot in oktober en zijn een echte magneet voor allerlei insecten. De vorige dagen zag ik, op de schaarse momenten dat de zon scheen, tientallen dagpauwogen, koolwitjes, bijen en hommels de bloemen afstruinen. Deze succulent is perfect winterhard en houdt van een standplaats in volle zon en een neutrale tot kalkrijke, goed gedraineerde grondsoort. Ze kunnen ook heel goed droogteperiodes doorstaan. Er zijn tegenwoordig vele tientallen verschillende cultivars op de markt. Ze zijn allemaal even makkelijk te houden. Zet er enkele op het meest zonnige plekje in de tuin, de tuinbeestje zullen u dankbaar zijn!
Helianthus ”Lemon Queen” is een fraaie laatbloeiende vaste plant, uit de familie van de zonnebloemen, die ruim 2 meter hoog kan worden. De vele lichtgele bloemen blijven vanaf eind augustus tot een stuk in oktober kleur aan de border geven. Je kan ze ook gebruiken als snijbloem. Persoonlijk vind ik ze wel mooier in hun natuurlijke omgeving. De bloemen zijn ook echte insectenlokkers.
Deze plant is zeer winterhard en bladverliezend in de winter. Ondanks de grote hoogte van de plant moet je niet vrezen dat ze omwaaien. Vandaag is er een lekker stormwindje en dat deert ze hoegenaamd niet. Je zet ze best achteraan de border, al dan niet in combinatie met siergrassen. Ze zijn niet echt kieskeurig wat de standplaats betreft maar om goed te bloeien hebben ze zoveel mogelijk zon nodig. Heliantus kan goed tegen de droogte maar slecht tegen teveel nattigheid. Op de Kempense zandgrond is dit laatste geen enkele probleem.
Er zijn ook nog vele andere cultivars van deze soort beschikbaar, de meeste daarvan hebben warmere geeltinten dan Lemon Queen maar stellen dezelfde eisen om te groeien en bloeien. Zij komen één van de volgende dagen nog aan bod.
Physostegia virginiana noemt deze plant officieel, geen mens die deze naam kent, de Nederlandse naam scharnierplant is veel makkelijker. Weet je hoe ze eigenlijk aan deze naam komen? Buig de vierkante stengel en je ziet direct waarom, ze blijven staan zoals je ze gebogen hebt! Het achtervoegsel "virginiana" geeft dan weer aan waar ze vandaan komen : N-Amerika namelijk.
Scharnierbloemen houden van de zon en groeien liefst op een humusrijke, voedselrijke en goed doorlaatbare grond. Ze mogen zeker niet te droog staan. Op mijn Kempense zandgrond betekent dit dus water bijgeven tijdens warme droge periodes (zoals afgelopen maand juni het geval was). Zet ze in groepjes om een mooi effect te bekomen. Eens ze in bloei komen begin september is er geen houden meer aan, ze geven een overvloed aan lilakleurige bloemen. De planten zijn polvormend en maken stevige wortelstokken. Bij mij doen ze het zeer goed, als ze niet zo mooi waren zou ik bijna durven zeggen dat ze woekeren. In de literatuur staat om ze te scheuren, ik heb dit nog nooit gedaan en ik heb er elk jaar meer en meer. Misschien dat binnen enkele jaren als het hart van de planten minder groeikracht heeft ik ze zal scheuren om de planten te verjongen. Dit zou dan blijkbaar best gebeuren in april-mei.
Soms lees je ook om ze wat te beschermen in de winter, ik doe dit niet en in de Kempen kan het toch behoorlijk koud worden. Voordeel hier is wel dat er geen water op de grond blijft staan en de meeste planten hebben meer last van vocht als van koude. Al met al toch een zeer makkelijke plant die zo naar het einde van het seizoen toch nog heel wat kleur in de border kan brengen. Bij mij zijn hun buren de groene Echinacea (zonnehoed) die ik een tijdje geleden reeds heb besproken. Dit geeft een mooi rustig contrast.
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
