De oude bosborder die vorige herfst en winter een make-over heeft gekregen begint er goed uit te zien. Er staan nog enkele phloxen klaar om een paar gaatjes in de halfschaduw op te vullen en dan nadert de voltooiing. De oranje toets in het midden van de foto zijn enkele inca-lelies die hier al meer dan 10 jaar staan en elk voorjaar mooi terugkomen ondanks hun tropische afkomst (Brazilië), daar komen we later nog op terug.
Dit fraaie kleine hommeltje met zijn karakteristieke rode kontje is een steenhommel. Hommels zijn niet agressief en deze al zeker niet. Ze zijn dan ook ideaal om even te poseren voor een foto van dichtbij.
Echt talrijk zijn ze hier niet maar af en toe zie je er toch eens eentje voorbijzoemen.
Wat als je maar 70 cm groot bent ? Hoe zou de wereld er dan uitzien ? Ik heb me even op Berner Sennen ooghoogte gezet en de resultaten zijn verrassend. De daglelies zien er nog redelijk normaal uit maar de Verbena heeft meer van een woud weg ! Al bij al valt die blauwe lucht als achtergrond nog wel mee vind ik. Zo had ik de Verbena nog nooit bekeken !
Onze oudste (15 jaar) had even tijd gevonden om tussen twee dutjes in eens in de tuin te komen kijken ! Waarschijnlijk om te zien of de tuininrichting nog conform de (hoge) eisen van mevrouw was. En toen kwam onze jongste er voor de gezelligheid even bijliggen. Onze derde rakker zat al aan het tuinpoortje te wachten op de crèmekar die gewoonlijk rond dat uur langskomt. Die ijscrèmewafeltjes zijn één van de hoogtepunten van de dag !
Belamcanda chinensis is een niet zo bekende plant, ten onrechte want de plant verdient beter. De bloemen zijn oranje-goud-geel met donkere vlekjes en met uitstekende meeldraden. Deze plant wordt ook wel de luipaardbloem genoemd. De bloei valt gewoonlijk in de tweede helft van augustus en vormt daarmee een waardevolle aanvulling op de vaste planten die de latere zomer boeiend en bloeiend houden. Ik denk dan aan Rudbeckia en Echinacea (zonnehoed). Na de bloei krult het bloemetje zich op en ontstaat er een grote groene bol. Daarin worden de bijzondere bessen gevormd. Deze zitten als een trosje bijeen en drukken de bol na verloop van tijd open. Ze zijn glanzend zwart. Ze zijn heel decoratief en blijven erg lang mooi, tot ver in de winter.
Niet alleen zijn deze zaden heel mooi, ze zijn heel makkelijk te oogsten en te zaaien. Dit komt goed uit, want de Belamcanda is niet altijd een lang leven beschoren. Hoewel de plant vorstbestendig is, zal ze een strenge winter bij ons niet makkelijk overleven.
Hoewel het bloempje er heel teer uitziet, vraagt Belamcanda niet veel zorg. Een plaatsje in de zon en een bodem die goed doorlaatbaar is houdt de plant gelukkig. Het loof van Belamcanda chinensis wordt ongeveer 40 cm hoog. De bloemstelen steken daar met hun zestig centimeter mooi boven uit.
Het was weer hetzelfde met de onweders. Op de ene plaats alles (met wateroverlast), enkele kilometer verder niets !
Hier heeft het wat gerommeld in de verte en het heeft 5 druppels water geregend. Daar moesten we het dan mee doen ! De sproeier heeft weer overuren mogen maken.
Dryopteris erythrosora, in het Nederlands ook rode sluiervaren of herfstvaren genaamd, is een kleine halfwintergroene tot bladverliezende varen. Deze varen heeft dubbel geveerde glanzende donkergroene bladeren en het jonge loof bij het begin van het groeiseizoen is mooi roodachtig tot bronsrood gekleurd. Onze herfstvaren houdt van een beschutte standplaats in de halfschaduw of schaduw en een goed doorlaatbare, humusrijke, vochtige grond. De herfstvaren is goed winterhard en eens goed ingeworteld kan hij ook drogere periodes aan. Deze plant heeft weinig last van ongedierte en is ook goed ziekteresistent .Deze varen is geschikt voor de bostuin, informele tuin of cottage tuin en kan toegepast worden als onderbeplanting of bodembedekker, maar ook als kuipplant om een schaduwhoek van het terras op te vrolijken.
De prairieborder begint kleur te bekennen. De daglelies en vuurpijlen (Kniphofia) doen hun best om mooi te zijn. Het donkere blad van Cotinus steekt mooi af tegen het lichte fijne gras.
Het echte hoogtepunt van deze border komt pas in augustus en september als de Rudbeckia's en de zomer- en herfstasters de show stelen. En overal staat Verbena bonariensis tussen als verbindings element. Verbena bloeit maandenlang en is een echte magneet voor bijtjes en vlinders. Eens je éénmaal Verbena hebt raak je het nooit meer kwijt. Het zaait zichzelf vrolijk uit en schiet het jaar erop overal uit. Maar da's niet erg, je trekt gewoon uit wat je niet moet hebben, het blad is makkelijk herkenbaar !
Het enige dat al deze planten gemeen hebben is hun voorliefde voor een zonnig plekje. Ik weet ook wel dat vuurpijlen uit Z-Afrika komen en niet van de prairievlaktes in N-Amerika maar daar lig ik niet wakker van !
De boomblauwtjes zijn goed gelukt dit jaar. Ik zie er elke zomer regelmatig wel enkele door de tuin fladderen maar de laatste dagen zijn ze er met tientallen tegelijkertijd. Blauwtjes zijn genoemd naar de helderblauwe bovenzijde van de voorvleugels. Bij het vrouwtje van het boomblauwtje heeft de voorvleugel een brede zwarte rand; bij het mannetje ontbreekt die. Alleen krijg je dat helderblauw niet dikwijls te zien want als ze gaan rusten zijn de vleugels dichtgevouwen en zie je enkel de onderkant van de vleugels. Die is typisch zilverachtig blauw met kleine zwarte stipjes. Daarom werd dit vlindertje vroeger zilverblauwtje genoemd.
Boomblauwtjes zijn ook de enige blauwtjes die je zelfs in stadstuintjes kan tegenkomen !
Kalimeris zijn aan Asters verwante planten uit Japan. Ze vallen op door hun bossige groeiwijze en bijna onophoudelijke bloei en hebben in tegenstelling tot sommige asters geen last van meeldauw. Ze groeien op elke redelijke tuingrond. Het zijn werkelijk planten zonder fouten of gebreken. Ze bloeien lang, blijven netjes, ziektevrij, vallen niet om en kunnen goed tegen droogte. Het enige dat ze verlangen is een plaatsje in de zon.
Gisteren kreeg ik een schok, ik dacht op het eerste zicht een tijgermug gezien te hebben. Gelukkig was het vals alarm. Het bleek een vlieg te zijn, meer bepaald een spillebeenvlieg. Nog nooit van gehoord ? Ik ook niet. Spillebeenvliegen hebben karakteristieke lange dunne pootjes. De lengte varieert van 4-7 mm. Ze hebben een langgerekt lichaam.
Er zijn in onze contreien 9 soorten. Neria cibaria is de meest waargenomen soort. Ze komen voor in lage vochtige vegetatie vooral in de oeverzone aan het water.
Ze zijn maar een korte periode van het jaar actief in de maanden mei en juni.
Er is maar zeer weinig over deze diertjes geweten. De larven leven van organisch afval, mest, wortelknollen van vlinderbloemigen, van paddenstoelen en zwammen, en onder schors van afstervende en rottende bomen. De volwassen dieren eten (zeer?) kleine insecten en andere diertjes. Ze zoeken naar voedsel met de tasters op hun voorpoten die ze asymmetrisch vegend bewegen.
En zo vinden we regelmatig van die kleine verrassingen in de tuin terug. En wie weet zit die tijgermug hier toch ergens !
Als we eens fotootjes van de tuin willen gaan we meestal enkel overdag met onze camera op pad. Gewoonlijk enkel als het zonnetje schijnt om zeker genoeg licht te hebben want vroeger moest dat zo ! Tegenwoordig, met de digitale fotografie, zijn de mogelijkheden wel veel groter geworden dan in onze jongere jaren. Moest je vroeger nog een speciaal filmrolletje gaan kopen van 400 of 800 ASA, kan je nu met moderne camera's of zelfs met een GSM een al een foto maken in bijna pikdonker bij het licht van een kaars. Dus wat houdt ons tegen om tijdens de schemering eens door de tuin te wandelen. Je ziet details en lichtinvallen die je overdag nauwelijks opvallen !
En nu de dagen terug beginnen te korten gaan we binnenkort ook eens 's nachts op stap. Ik zou graag het 'groot avondrood' nog eens tegenkomen, onze grootste en mooiste nachtvlinder.
De Zesvlekkige Groefbij (Lasioglossum sexnotatum) is een glanzend zwarte bij met een lengte van 9 tot 11 mm. Het vrouwtje heeft opvallende witte haarvlekken. De vleugels zijn berookt. Het mannetje is kleiner en slanker dan het vrouwtje en heeft ook witte haarvlekken.
Deze bij kan je van begin april tot begin oktober tegenkomen op bloemrijke, halfopen terreinen met een zanderige of lemige bodem. Het zijn solitaire bijen en hun nest wordt in de grond gemaakt.
Echt zeldzaam zijn ze niet maar je ziet ze toch niet alle dagen !
Dypsis Decaryi (driehoekspalm) is een palm uit het zuidoosten van Madagaskar waar het regenwoud overgaat in droge doornbossen. In het wild is de Dypsis decaryi tegenwoordig zeldzaam door habitat vernietiging en het overmatig verzamelen van zaden. De grote grijsgroene bladeren groeien van bovenaf gezien in drie richtingen en kunnen tot 2.5m lang worden.
Deze palm kan absoluut geen vorst hebben en moet 's winters naar binnen. Door hun verticale groeiwijze nemen ze gelukkig niet teveel plaats in beslag maar na een paar jaar kan de hoogte wel problematisch worden. In de late lente kunnen ze het terras op eens het gevaar voor nachtvorst definitief is geweken. Een plaatsje in de zon of halfschaduw is ideaal. Laat de plant wel even wennen aan de lichtcondities tussen binnen en buiten. Eind oktober gaat het dan terug naar binnen. In de zomer mag de plant om de 2-3 weken wat palmen- of kamerplantenmeststof krijgen.
Al bij al is dit een makkelijke plant die weinig problemen geeft. Grootste probleem is er eentje vinden. In de gewone tuincentra zal je ze niet makkelijk tegenkomen. Het exemplaar op de foto heb ik twee jaar geleden als plantje van een 80 cm gekocht, ondertussen is hij al de 2 meter gepasseerd. We zullen wel zien waar het eindigt in de toekomst !
Zoals opmerkzame lezers (kijkers) kunnen zien op de foto ziet het gazon (op de meeste plaatsen) nog mooi groen. Dat komt door 's avonds (veel) water te sproeien. Vooraleer jullie mij nu gaan verketteren toch nog even een woordje uitleg.
Er wordt uiteraard niet gesproeid met leidingwater maar wel met grondwater. De pomp die daarvoor nodig is draait op zelfgeproduceerde elektriciteit opgewekt met zonnepanelen. En ik heb jaren geleden de afvoer van de regenpijpen afgekoppeld. Het hemelwater van het dak gaat dus niet meer rechtstreeks de riool in maar via geperforeerde afvoerbuizen die in grind liggen komt dit de tuinplanten ten goede. De rest trekt de grond in wat geen probleem is op onze Kempische zandbodem. Plassen zie je hier alleen maar staan net na een wolkbreuk en een uur later is alles weg.
Ik voel me dus absoluut niet schuldig. Met 3 viervoeters van 40-50kg per stuk heb ik er overigens alle belang bij dat de grasmat min of meer intact blijft want herstel duurt hier wat langer met al die trippelpootjes Dat groene gazon heeft nog een voordeel: door de verdamping is de temperatuur hier merkelijk lager dan aan de straatkant waar de grasmat wel egaal bruin is geworden! Dat laat me toe 's avonds de schuiframen aan de tuinzijde open te zwieren zodat het binnen lekker koel blijft zonder airco.
Het bloeiseizoen van de daglelies (Hemerocallis) is begonnen. Op één of andere manier associeer ik dat telkens met het begin van de zomer. We hebben ondertussen de eerste zomeronweders ook al zien passeren. Waar ik woon is het allemaal goed meegevallen, enkel gisterenavond een malse regenbui van enkele uren gehad. Die 5 druppels 's namiddags reken ik niet mee. Prima voor de tuin, het water kreeg de tijd om de grond in te trekken en er is niets omgewaaid !
Terug naar onze daglelies, ze zijn er in ontelbare kleuren en formaten. Zoals de naam al laat vermoeden zijn het geen langbloeiers : één, soms twee dagen en gedaan. Er zijn echter zoveel knoppen aanwezig dat de totale bloeitijd toch oploopt tot enkele weken! De enige voorwaarde die ze stellen is een zonnig plekje. De grondsoort is niet echt belangrijk zolang ze in de winter maar niet te nat staan.
Problemen met ziektes of plaagdieren hebben ze nauwelijks. Leliehaantjes hebben alleen interesse voor echte lelies en niet voor onze daglelies. Soms kunnen ze last hebben van zwarte bladluizen maar die kan je er met een waterstraal grotendeels afspuiten. En onze beste bondgenoten tegen bladluizen zijn de Lieveheersbeestjes maar dat wist je ongetwijfeld al !
Met de kleine eendjes gaat alles goed. Mama eend houdt alles goed in de gaten en als ze even een waarschuwing geeft komen de kleintjes direct bij haar voor bescherming. Ze gaan ook al op verkenning rond de vijver. En kleine correctie, er zijn 10 jonkies (waarvan 9 op de foto)
Eén van de mooiste Zuid-Afrikaanse tuinplanten in mijn ogen is Agapanthus. De meeste zijn jammer genoeg net niet winterhard genoeg om het in onze (natte)winters uit te houden. Maar er zijn uitzonderingen op de regel. Sommige cultivars kunnen het op een beschutte plek en mits niet te nat wel uithouden in ons klimaat. Algemeen kan je stellen dat de bladverliezende soorten tot -5°C geen enkele risico lopen. Zelf heb ik meerdere witte Agapanthussen die al 10 jaar in volle grond staan en waar ik zelfs geen winterdek op aanbreng. Deze hebben aan de noordzijde beschutting van rododendrons en ze staan zelf niet ver van de basis van een grote berk, maar wel aan de zonzijde. De berk zuigt alle overtollige water uit de grond op (de sapstroom van berken komt in januari al op gang). Zo staat onze agapantus lekker droog en beschut en heeft al meermaals 10° vorst overleefd. Bloeitijd van deze soort is pas in juli-augustus. Dit valt ongeveer samen met de bloeitijd van de witte Phloxen die hier ook staan.
De twee exemplaren op de foto zijn bladhoudende cultivars en behoren tot de koukleumen. Meer dan 1 of 2° vorst is dodelijk voor deze soorten. Ze overwinteren in de veranda bij 10-15° ( je kan ze ook zonder problemen rond 5° overwinteren).
Groot was mijn verrassing deze morgen toen ik naar het kippenhok ging. De familie eend was beduidend groter geworden! Trots zwom ma eend met een 8-tal eendenkuikens rond op de vijver. Ik had ma eend al een tijdje niet meer gezien maar mijn oog was enkele weken geleden al wel op een redelijk kunstmatige constructie tussen de Miscantus gevallen. Dat deed me toen al vermoeden dat ze daar een nestje aan het bouwen was. En vandaag was het dan zo ver. We gaan de jonge familie stilletjes laten doen en wensen ze alle succes voor de toekomst!
Ik moet eerlijk bekennen, ik had nog nooit van penseelkevers gehoord, laat staan één gezien. Ik dacht eerst een nieuw soort hommel of bij ontdekt te hebben maar dat was dus niet zo. Eigenlijk zijn er 2 soorten penseelkevers in onze contreien maar die zijn zo moeilijk van elkaar te onderscheiden dat er geen beginnen aan is om ze exact op naam te brengen. Het zijn fraai getekende harige kevertjes van zo'n 9-13mm groot. Echt zeldzaam zijn ze niet, per jaar worden er zo'n 500-tal gezien in België, maar je oog moet er toevallig op vallen. Het meeste kans om er eentje te zien te krijgen is nu, in de maand juni. De kevers leggen hun eitjes in vermolmd hout. De larven brengen hier zo'n 2 jaar door. Het kevertje zelf leeft maar enkele weken tot maanden en leeft van stuifmeelpollen van bloemen. Ze zijn dus weinig schadelijk voor de tuin. In Engeland worden ze soms "Bee-beetles" genoemd vanwege de gelijkenis met bijen of hommels.
Wie wordt er niet vrolijk van de blitse kleurtjes van Gazania. Gazania's zijn normaal bij ons éénjarigen en het wordt nog vrolijker wegens het feit dat me dit jaar niets gekost hebben. Het zijn de planten van vorig jaar die afgelopen extreem zachte winter overleefd hebben en nu terug uitbundig staan te bloeien!
Behalve de Gillenia's hadden we donderdag nog wat "gevangen" op onze plantjesjacht. Onlangs had ik het over blauwe bloemen, Wel Geranium "Brookside" komt aardig in de buurt ! Kalimeris is een goeie vervanger voor margrieten. De bloemetjes zijn wat kleiner maar de bloeitijd is langer en op mijn zure zandgrond houden margrieten het maar één of twee jaar uit. Gaura lindheimeri "Siskiyou Pink" is een echte schoonheid. Hou bij Gaura rekening dat dit kortlevende vaste planten zijn en dat je na een jaar of drie op zoek kan naar vervanging. Maar ze zijn wel mooi en om de 3 jaar een drietal planten vervangen kan nog net met mijn pensioentje.
Gisterenavond en vannacht zorgden de weergoden voor een bliksemse show maar we zijn er goed vanaf gekomen. Meer dan een malse (welgekomen) bui was er niet bij. Geen rukwinden of hagelbollen en daar waren we niet kwaad om !
Gisteren sloeg het tuinvirus weer ongenadig hard toe. Zo af en toe krijg ik een opstoot van dit virus en krijg ik de onbedwingbare neiging om op plantjesjacht te gaan. Dood ga je niet van zo'n besmetting met het het tuinvirus, maar eens je besmet bent zit je d'r wel levenslang mee opgescheept !
Ik dus de grens overgestoken naar Weert in Nederland, dat mag in dit geval want het gaat om een "medisch noodgeval". Het was weer een gezellige middag. Een leuke babbel met Hans, de eigenaar van dit kwekerijtje, leuk weertje, niet druk, geen mensenmassa's en in openlucht. Leuk ook dat ik nog eens een gesprek kon hebben met lotgenoten want als alleenstaande pas je meestal niet in de "bubbel" van vrienden en kennissen met andere interesses. Ik denk ook dat dit veel veiliger is dan een bezoek aan de supermarkt in Coronatijden !
Eén van de vele mooie plantjes die ik gisteren heb geadopteerd is Gillenia trifoliata, afkomstig uit Noord-Amerika, waar het bekend is onder de naam ‘Indian Physic’. Ik ben ergens ook de naam "braakwortel" tegengekomen, dat zegt al iets over de eigenschappen. De wortels van deze plant waren een veelgebruikt geneesmiddel onder indianen.
Ik heb ze echter niet gekocht om te consumeren maar wel om van de bloemtjes te genieten. Gillenia trifoliata heeft door de vele vertakkingen en fijne bloemetjes een luchtig karakter. De rode bloemknopjes zitten op rode bloemsteeltjes. Als de bloemen open gaan is de bloemkleur wit, maar de kelk blijft rood. In het najaar verkleurt het groene blad ook naar de mooie herfstkleur rood. De Gillenia trifoliata heeft een heesterachtig uiterlijk. Gillenia trifoliata gedijt het beste in de halfschaduw op zowat elke tuingrond en wordt zo'n 80 cm hoog. Gillenia bloeit in de periode juni-juli. Op de foto"s zie je een zuiver witte vorm en ook de roze "Pink Profusion".
Morgen laat ik zien wat er nog meer in mijn mandje lag !
Tussen al dat blauw van azuurwaterjuffers rond de vijver flitst af en toe ook iets rood voorbij. Tot voor kort waren dat met zekerheid vuurjuffers. Nu moet je ze iets beter bekijken want de eerste koraaljuffers beginnen nu ook op te duiken. Net zoals de vuurjuffers zijn deze ook rood maar het verschil zit hem in de poten. Bij onze koraaljuffer zijn die ook rood terwijl zijn neefje vuurjuffer zwarte poten heeft.
Als dat allemaal te ingewikkeld is kan je ook gewoon genieten van deze en andere vliegende juweeltjes.
Dat ga ik straks ook doen !!! Wie weet wat we nog allemaal tegenkomen?
Vanmorgen deed ik een ietwat lugubere vondst toen ik naar de kippetjes ging om ze uit hun nachthok te laten. Er lag een forse (dode) bruine rat op het gras in de buurt van het kippenhok. En ik heb al zo'n vermoeden hoe het beestje aan zijn einde is gekomen. Op de staart waren allemaal kleine puntvormige bloedingen te zien. Ik vermoed dat de buurman zijn gifwinkel weer geopend heeft. Rattengif veroorzaakt inwendige bloedingen waaraan het dier uiteindelijk bezwijkt. Buurman zou beter het probleem bij de bron aanpakken en zijn zgn. "composthoop" eens saneren. Een composthoop waar alle etensafval, ook vlees, belandt is vragen aan ongedierte om eens langs te komen. Ik wist al langer dat er ratten waren want ik had nachtelijke mee-eters in het kippenhok. Om die reden pak ik al maanden elke avond al het eten weg bij de kippetjes.
Enerzijds ben ik blij dat er een een rat minder in de buurt is, maar de manier waarop vind ik niet zo fantastisch. Bij mij komt er geen vergif in de tuin! Niet alleen uit principe maar ook omdat er drie honden rondlopen waarvan de jongste niets liever doet dan alles opeten wat ie tegenkomt. Ik moet er niet aan denken wat er zou kunnen gebeurd zijn moest hij de dode rat tussen de struiken zou gevonden hebben !
Neen, op de foto staat geen ritueel masker uit Centraal-Afrika maar een vuurwants.
Dit jaar zijn ze er vroeg bij. Gewoonlijk beginnen ze hun opmars pas aan het einde van de zomer, waarna ze zich terugtrekken om aan hun winterslaap te beginnen. Vuurwantsen zijn volstrekt onschadelijk, ze zuigen het sap uit afgevallen bladeren of vruchten van bomen, voornamelijk lindenbomen omdat die een plakkerig spul afscheiden waar ze gek op zijn, en ze blijven buitenshuis. Ze vangen wordt afgeraden. Ze hebben een steeksnuit waarmee ze kunnen prikken. En om zich te beschermen, verspreiden ze een stinkende stof.
Dus, rustig laten zitten zolang ze het niet te bont maken. En dat bont mag je redelijk letterlijk nemen met zo'n kleurtjes !
Deze Alocasia is eigenlijk bij ons bekend als kamerplant. In de zomer kunnen ze echter zonder problemen buiten in de tuin. Dat kan zowel in pot als in de volle grond. Tegen onze winters zijn ze echter niet bestand: bij 0° sterven de bladeren af. De wortelknollen kunnen korte tijd -2 tot -3° verdragen.
Alocasia is een enorme aronskelkachtige met ondergrondse verdikte wortelstok of knol. In tropische omstandigheden vormt hij een stam van 10 centimeter in diameter en ongeveer 2 m hoog. In cultuur wordt hij zelden meer dan 2 m hoog. Zulke snelle groeier is natuurlijk dankbaar als je hem elke week wat bemesting geeft en dagelijks rijkelijk water. Ze kunnen zelfs in de moeraszone van een tuinvijver staan !
De bloeiwijze bestaat uit een witte bloeikolf omgeven door een lichtgroen schutblad van 15-35 cm lang. Ze krullen achterover met de tijd. De mannelijke bloemen bevinden zich bovenaan op de bloeikolf, de vrouwelijke bloemen onderaan. Aan het uiteinde van de kolf is een geelachtig appendix, minstens half zo groot als de hele lengte van de kolf en en bedekt met kleine onregelmatige groeven.
De vruchten zijn rode bessen van 1 cm in diameter die elk verschillende lichtbruine zaden van 4 mm in diameter bevatten.
De Turkse lelie (Lilium martagon) dankt zijn naam aan het feit dat de bloemen op een Turkse tulband lijken. De paarsrode bloemen knikken omlaag in juni-juli en de grote, rode meeldraden hangen net zoals de stampers ver buiten de bloemkroon.
Turkse lelie groeit in het wild van West-Portugal via de Middellandse Zee en Klein-Azië tot in Mongolië. Ze houden van kalkrijke bodems, maar gedijen ook op gruis- en kiezelbodems. Je vindt ze in loofbossen en bosranden, maar ook in weiden. In de Alpen kunnen ze tot op 2300 meter groeien. Ze worden als sierplant aangeboden en er bestaan vele cultivars en kruisingen van.
Mogelijk zijn Turkse lelies giftig voor katten. Die kunnen het gif binnenkrijgen met stuifmeel, dat op hun vacht valt en met schoonlikken wordt opgenomen.
Hier groeien ze naast de tuinvijver op een zonnige plek vlakbij de dennenbomen. Hier is de grond dus zuur maar dat schijnt ze niet te deren want ze komen elk jaar uitbundiger terug. Ze oefenen blijkbaar wel een grote aantrekkingskracht uit op de leliehaantjes want zodra de eerste stelen en bladeren bovenkomen moet ik elke dag op jacht naar deze rode sloeries of ik heb geen planten meer over. Als er op een andere lelie één leliehaantje te vinden is dan zijn er op L. martagon minstens 5 actief !
De azuurwaterjuffers op deze foto tonen hoe het eigenlijk niet moet in Corona tijden. Ze lopen blijkbaar niet hoog op met de social distancing regels die er nog steeds zijn. Ze doen vrolijk en onbeschaamd aan groepssex van 's morgens tot 's avonds. Enkelen onder hen halen echter het einde van de dag niet want de kikkers liggen altijd op de loer om hun dieet met zo'n lekker hapje aan te vullen ! Jammer voor de juffers maar toch een schoon levenseinde !!!
Na de boompioen enkele weken geleden is het nu aan de pioenrozen om de show te stelen. Ze staan al heel de week te pronken en de zachte regen van donderdag kunnen ze wel smaken. Ik had wel preventief de stengels opgebonden want als de toch wel grote bloemen eenmaal nat worden zijn ze loodzwaar. Vorig jaar nog knakten bijna alle stengels na een zwaar onweer en was de show zo voorbij. Dit jaar gaat het dus merkelijk beter. Het bordertje waar deze pioenen staan is de witte border. Later op het seizoen komen de witte Agapanthussen en Phloxen de show stelen. Ik had ook witte Campanula's staan maar die zijn bijna allemaal verdwenen en om één of andere reden staan er nu vooral blauwe. Die blauwe heb ik er nooit gezet. Zou het kunnen dat dit één of andere mutatie is en dat blauw de "oervorm" was ? Ik weet het niet, als iemand nog zulke ervaring heeft gehad dan hoor ik het graag !
Als je nog niet moest overtuigd zijn van de rol die bijen en hommels spelen bij het bestuiven van bloemen moet je maar eens naar deze foto kijken. Het beestje is een groefbij en de sporen van haar vorige uitstapjes zijn nog duidelijk zichtbaar op haar achterlijf. Groefbijen zijn solitaire bijen, ze leven dus niet zoals honingbijen in grote kolonies bijeen. Maar voor het bestuiven van bloemen zijn ze minstens even belangrijk ! Je kan ze helpen de winter door te komen door bvb. een "bijenhotel" te installeren. En een aantal vroegbloeiende planten (februari) zijn ook meer dan welkom. Mahonia, viburnum & Co ruiken bovendien heerlijk, zo heb je er zelf ook nog wat aan !
De ervaring van de laatste maanden heeft ons geleerd dat je moet oppassen met nieuwe onbekende zaken uit China maar deze is wel onschuldig denk ik.
Rehmannia elata (Chinees vingerhoedskruid) is een fraaie langbloeiende plant. Jammer genoeg is deze niet echt volledig winterhard en moet vorstvrij en droog overwinteren. In zachte winters en met een winterbedekking zou het misschien in volle grond ook nog kunnen lukken.
De donkerroze bloemklokjes hebben een geel-oranje hart en lijken sterk op onze inheems vingerhoedskruid. Het verschil is dat bij onze Chinees de bloemen afzonderlijk aan de plant verschijnen. Ze worden zo'n 70-80 cm hoog en bloeien van mei tot oktober. Ze staan liefst in de halfschaduw op normale tot licht vochtige grond. Ik denk dat je ze eigenlijk overal kan zetten waar ons inheems vingerhoedskruid het ook goed zou doen.
Overigens zijn er geen familiebanden tussen de twee soorten. Het is alleen de vorm van de bloemen die toevallig heel sterk op mekaar lijken maar dat gebeurt wel meer in het plantenrijk.
Neen, ik bedoel niet het sterrenbeeld noch één of ander groot Berner beest maar een vlinder (Arctia caja). Meer bepaald een dagactieve nachtvlinder.
Zondagnamiddag zag ik plotseling de dikste rups die ik ooit gezien had over het gazon rennen. Het beestje had duidelijk haast. Dankzij de fotoherkenningssoftware op de site van natuurpunt kwam ik te weten dat het om de rups van de grote beer ging. Hier kwam ik ook te weten dat als onze rups haast heeft hij op het punt staat te gaan verpoppen tot vlinder. De rups van de grote beer leeft van lage planten op schraal grasland en heeft geen specifieke waardplant. De rupstijd is van september tot juni.
De naam van de vlinder verwijst naar het uiterlijk van de rups. Die is namelijk sterk behaard met een vacht als een beer.
Het is een grote vlinder met een spanwijdte van 50 tot 70 millimeter. Zijn opvallende kleuren waarschuwen belagers dat hij giftig is !
Ik hoop één van volgende weken zo'n grote beervlinder in de tuin tegen te komen want ik kende het beestje nog niet. Voor één keer heb ik dan ook een fotootje van de volwassen vlinder van het internet moeten plukken. De rups is wel uit eigen tuin.
Bomen in de tuin zijn een onbetaalbare luxe. Ze halen plaatselijk de temperatuursuitersten uit ons wisselvallig klimaatje zodat het daar in de winter net iets warmer en in de zomer (veel) koeler blijft. Moest ik minister van financiën zijn zou ik een belasting heffen op het niet hebben van minstens één boom in de tuin. Met het geld dat dit opbrengt kunnen we de Corona crisis voor een groot deel bekostigen. Het land wordt er veel groener en mooier door, de lucht zuiverder en ons water wordt beter vastgehouden bij droogte. Al minstens 3-4 voordelen op een rij en er zullen er nog wel meer zijn ! Natuurlijk zullen er ook tegenstanders zijn die geen bladeren willen harken en geen mosafzetting op het terras dulden maar die moeten dan maar in de stad op 7 hoog gaan wonen. Daar hoor je dan ook 's morgens de vogeltjes zo niet fluiten die net jouw boom hebben uitgekozen om een concert te geven.
Op de foto hieronder zie je ondermeer een stukje van het schaduwgazon dat ik in maart heb gezaaid. Ik heb het elke dag moeten beregenen wegens de droogte, maar het staat er, gisteren ben ik er voor de eerste keer met de grasmaaier langsgeweest. Op dat kleine stukje komt de maairobot niet. De Hosta's hebben nog nooit zo mooi gestaan als dit jaar ! Geen gaten in de bladeren bij gebrek aan slakken. "Elk nadeel heb zijn voordeel" zei iemand ooit ! De boomvaren "Dicksonia fibrosa" heeft het best naar zijn zin hier. Eind oktober moet deze wel naar binnen want ze kunnen slecht tegen de vorst en ze zijn nogal aan de dure kant om ermee te experimenteren. Voor de rest wordt het uitzicht hier bepaald door varens, hosta's en andere schaduwplanten. In de nazomer zorgen de Japanse anemonen voor een extra kleurtje maar da's nog lang !
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
