De bijenwolf dankt zijn naam aan het feit dat hij, je raadt het nooit, bijen vangt. De mannetjes zijn onschuldige bloembezoekers. Het grotere vrouwtje echter is in staat met haar gevoelige reukzintuigen een bij te onderscheiden van andere insecten. Als ze een bij heeft gevonden, blijft ze boven de bij hangen tot het juiste moment daar is om aan te vallen. Dan stort de wesp zich op de bij, en met haar poten grijpt ze de bij vast. Gelijk geeft de wesp de bij een verlammende steek, en perst het gif door het lichaam van de bij, waarbij de eventuele nectar uit de monddelen van de bij komt, die de wesp dan opdrinkt. Dan legt de wesp een aantal van deze verlamde bijen in haar nest, en legt op enkele ervan een eitje. Het nest bestaat uit een gang waaraan een aantal kamers liggen, voor iedere larve één. Wanneer het eitje uitkomt, eet de larve de bijen één voor één op. Omdat deze niet zijn gedood maar enkel verlamd, zijn deze nog vers en worden dus levend gegeten. Het aantal honingbijen bepaalt tevens het geslacht van de wesp; één of twee bijen geeft een mannetje, bij meer bijen wordt de larve een vrouwtje, deze zijn ook groter.
Gezien de grootte is dit waarschijnlijk een mannetje bijenwolf.
Met temperaturen die met moeite aan 20° geraken en alle dagen onweer of plensbuien kan je de zomer tot nu toe niet echt geslaagd noemen. OK, we moeten de tuin niet elke dag sproeien zoals de vorige jaren maar op het terras zitten genieten tot de vroege uurtjes was er tot nu toe ook nog niet veel bij. Nu zou er (voor een paar dagen dan toch) beterschap op komst zijn. Hoop doet leven.
Gelukkig zijn de Canna's en Oleander & Co niet zo snel uit hun lood geslagen. Alleen de petunia's aan de voet van de Canna zijn zo goed als opgevreten door een glibberige horde naaktslakken. Elke avond tegen de schemering ga ik op pad om er zo veel mogelijk weg te vangen. De "oogst " varieert van enkele tientallen tot 200-300 stuks per expeditie! Niet te verwonderen dat ik enkele dagen geleden, toen ik 's nachts de honden even uitliet, een egel tegenkwam die zo rond als een voetbal was. Ik weet niet wat de BMI van een egel moet zijn maar deze zat er zeker boven! Het beestje kan maar van zijn feestmaaltje genoten hebben.
Mijn Bermuda ligt klaar en ik heb de drankjes alvast koud gezet voor de volgende paar dagen, jullie ook?
Het kan leuk zijn om niet de hele tuin in één keer te overzien. Dat kan je bvb. doen door zgn. tuinkamers te creeëren maar dat kan soms wat kunstmatig overkomen. Je kan ook verschillende borders scheiden door wat heesters of hogere planten op strategische plaatsen te zetten. Zo krijg je ook een scheiding die wat natuurlijker oogt. Nu hangt alles natuurlijk ook af van wat voor soort tuin je nastreeft. In een strikt geometrische tuin met buxushaagjes en bollen moet je natuurlijk geen bamboe van 4 meter hoog zetten om tuinkamers te maken.
Dat is nu net het leuke aan een tuin, je doet er helemaal je eigen zin in. En gelukkig maar!
De Kleine parelmoervlinder is een zeldzame soort die vooral in de kuststreek te vinden is, maar door zijn mobiliteit overal kan opduiken. Ze zijn vooral te vinden op voedselarme graslanden en duinen waar veel viooltjes voorkomen. Duinen hebben we we hier in de Kempen ook en viooltjes staan hier ook volop. Vandaar dat er de laatste zomers telkens wel een paaropdagen die de tuin komen bezoeken.
In de vlucht of van ver zou je op het eerste zicht kunnen denken aan een gehakkelde aurelia maar er zijn duidelijke verschillen. Het 'parelmoereffect' zie je enkel op de onderkant van de vleugels en is hier jammer genoeg niet te zien. Volgende keer beter!
De stadsreus: zo noemt het beestje officieel. Het is één van de grootste zweefvliegen in W-Europa. Hij ziet er gevaarlijk uit en da's niet toevallig! Hij doet namelijk heel hard zijn best om op een hoornaar te lijken en die kunnen wel steken. Onze vriendelijke reus echter niet. Ze hebben geen angel maar met een grootte tot 2cm en eenzelfde kleurpatroon als de hoornaar kan je menig insectje op het verkeerde been zetten. Mimicry noemt zoiets officieel.
Ze hebben geen 'wespentaille' en daaraan kan je ze o.a. herkennen. Ze leven vreedzaam van nectar en ander lekkers dat ze uit de bloemen halen.
Blijkbaar zie je ze meer in stedelijke omgeving en da's dan ook de reden dat ze stadsreus noemen. De laatste jaren zie je ze meer en meer opduiken. Deze was de eerste dit jaar die in de tuin op bezoek kwam.
Gisteren heb ik nog eens op de kalender gekeken om te zijn dat ik me niet vergist had van seizoen. Maar neen, 31 juli zei het ding. Dat wil zeggen dat de zomer zo ongeveer halfweg is. En toch heb ik zoiets van "wanneer beginnen we eraan ?". Nu is het niet allemaal kommer en kwel. Het is al enkele jaren geleden dat de grasmat er in de zomer nog zo groen bij lag. En zonder sproeien dan nog. De rozen hebben een topjaar. Anderzijds ga ik na elke onweersbui op safari, gewapend met schopje en emmer om slakken te vangen. Die gluiperds beleven gouden tijden. Margrieten, helemaal opgevreten ! Dahlia's, euh, welke dahlia's ? Niets meer van te bespeuren !
Ondanks de ondermaatse temperaturen doet de nieuwe tropenborder het meer dan behoorlijk. De vlinders zijn wel aan een slecht jaar bezig, waarschijnlijk nog een gevolg van de hitte en droogte van vorig jaar toen veel rupsjes verhongerd zijn. Ik moet bekennen dat ik er toen ook niet aan gedacht heb om de brandnetels water te geven !
Ondanks alles hebben we de voorbije week toch een droge dag gevonden om de houten tuinbank af te schuren en terug van een likje tuinbeits te voorzien. Het ding ziet er terug als nieuw uit.
Hieronder zie je onze jongste Berner op één van zijn laatste controlerondes door de tuin. De dagtaak zit er bijna op !
Zo af en toe, als het eens even niet regent, kunnen de juffers een daguitstapje maken. Gezellig met z'n tweetjes een tandemvlucht rond de vijver maken en dan even uitrusten zoals deze bloedrode heidelibellen hier demonstreren.
Van al dat rondvliegen krijg je honger. Dit lantaarntje laat zich een dikke vlieg als snack goed smaken.
Vandaag is het rustdag. Niet omdat het zondag is maar omdat ik zin heb om vandaag eens lekker niets te doen. Morgen komt er nog een dag ! De nieuwe tropenborder naast de vijver staat er ondanks een aantal plensbuien nog goed bij. De Kniphofia's ploffen open en de Crocosmia's staan ook klaar om met hun kleurenspektakel te starten.
Onze jongste woef ligt lekker in de schaduw te niksen want het zonnetje op zo'n zwarte pels is vlug te warm. Of dat zonnetje nog lang zal schijnen is maar de vraag want de wolken beginnen zich samen te pakken om een onweertje langs te sturen.
Ondertussen ga ik nog snel even aperitieven. Wat kan het leven toch hard zijn ! Schol !!!
Achillea ptarmica 'Xana' is een vrij lage en compacte bossige cultivar van het bekende duizendblad met aromatische, zeer fijne, glanzende bladeren. De bloei is zeer rijkelijk met afgeplatte tuilen van redelijk grote zuiverwitte bloempjes
Het eerste jaar heeft de plant moeite met droogte, vooral op zandgrond. Eens aangeslagen is dit echter geen probleem meer. Dus het eerste jaar af en toe gieten met wat extra water maar dit jaar is dit geen echt probleem.
Na een aantal jaar kan je ze vermeerderen door te scheuren in de lente of herfst. Ze zaaien zich ook spontaan uit.
Leonorus cardiaca is een plant die vanuit Centraal Azië verspreid is geraakt tot Europa en een groot stuk van Azië. Deze plant vond je vroeger terug in abdijtuinen. Van de naam zelf kan je afleiden dat deze plant vroeger gebruikt werd voor het behandelen van hartklachten. Bij ons is dit plantje tegenwoordig redelijk zeldzaam. Dit exemplaar is op één of andere manier (wind, vogeltjes ?) in de tuin terecht gekomen. Het misstaat hier niet als tuinplant en wordt druk bezocht door hommeltjes en bijtjes ! Van mij mag ie blijven alhoewel veel mensen zouden zeggen "onkruid, weg ermee" !
Na de zondvloed kwamen de slakken. Nadat we hier woensdagnacht en donderdag zo'n 60 liter water per m² te verwerken kregen stonden er plots plassen op plaatsen waar ik in geen 25 jaar water heb weten staan. En dan zijn we hier nog goed weg gekomen. Even later kwam er een glibberige horde de tuin in bezit nemen. Honderden heb ik er opgeruimd maar dat belette niet dat de dahlia's, margrieten en éénjarigen er moesten aan geloven. Het fotootje van de dahlia dateert van een paar dagen geleden. De bloemen en de stengels zijn overgebleven maar blad staat er niet meer aan. Bye bye dahlia's !
Dus zijn we gisteren eventjes naar mijn favoriet kwekerijtje gereden in Weert (NL) net over de grens. Het resultaat daarvan zie je op het tweede fotootje. Veel is het niet maar het was een leuke plantjes safari en we hebben weer een paar nieuwe aanwinsten. Daar komen we later nog wel eens op terug. En nu hop hop naar buiten want het zonnetje schijnt uitbundig en het werk in de tuin lonkt!
Elke bloem houdt het slechts één dag uit maar ze zijn met zoveel dat het feestje toch enkele weken duurt. Bovendien hebben daglelies weinig last van ziektes. Zelfs de slakken houden zich gedeist, een enkele bloem wordt wel eens aangevreten maar al met al valt het mee. En van leliehaantjes heb je hier ook geen last. Enige voorwaarde voor een rijke bloei : zon, zon en nog eens zon.
Doen dus, je kan ze nu overal vinden, in bloei, dus je ziet wat je koopt. En er zijn honderden cultivars, dus voor elk wat wils !
De Hottentottenvilla ziet er op het eerste zicht uit als een bij maar het is wel degelijk een vlieg. Meer bepaald een Wolzwever. Deze soort legt haar eitjes in de buurt van rupsen van bepaalde nachtvlinders. De larven ontwikkelen zich in de rupsen van Uiltjes (nachtvlinders). Tegen dat de rups van binnenuit opgegeten is verpopt onze larve tot vlieg en is de cirkel rond.
Dit is blijkbaar weer zo'n beestje dat profiteert van de klimaatopwarming om hier voet aan de grond te krijgen. Voor de jaren '90 zag je ze hier bijna nooit. Vooral de laatste 3-4 jaren met de hete zomers is het aantal meldingen spectaculair gestegen. Dit jaar schijnt terug een slecht jaar te worden voor deze soort.
Als je d'r eentje wil zien heb je het meeste kans in de buurt van zandgronden en landduinen, dus dat zit wel goed hier vlak bij de Keiheuvel. Deze zat gisteren bij mij in het gazon. Hoe ze aan hun naam gekomen zijn is me een raadsel, ik heb het alleszins niet zelf verzonnen. En het blijft sowieso een redelijk zeldzaam beestje!
Een paar dagen geleden hebben we al eens aandacht aan deze pioenroos besteed (P. Coral Charm). Nu is ze helaas uitgebloeid maar afgelopen weekend zag ze er nog zo uit !
Nog enkele dagen eerder zag ze er meer zalmroze met een zweempje oranje uit.
Tien dagen geleden, nog in knop, zag ze er zo uit.
Drie kleuren voor hetzelfde geld, goede investering toch ! Niet ?
Deze Incalelies (Alstroemeria) bloeien jaar na jaar. Volgens de literatuur niet 100% betrouwbaar winterhard maar hier komen ze in het oude tuingedeelte al meer dan 10 jaar telkens terug zonder extra winterbescherming. Ze staan weliswaar beschut onder de bomen in de halfschaduw en de varens errond die afsterven in de winter laat ik liggen tot het voorjaar. Incalelies zijn afkomstig uit Chili.
Een paar maanden geleden stond ik nog in twijfel : wat te doen met Rosa "Lavender Blue"? Het lag niet aan het roosje zelf want dat is een dankbare doorbloeier. Eén van de weinige rozen die het hier goed doen op onze Kempense zandgrond. Het lag meer aan het feit dat onze roosjes vorige zomer bijna compleet verdwenen waren onder de oprukkende Miscantus. Het heeft me dagen gekost om elk roosje te bevrijden. Op een bepaald moment heb ik overwogen de ganse border om te ploegen en helemaal opnieuw te beginnen. Gelukkig is het zover net niet gekomen. In maart-april kon je zien dat elk rozenstruikje tekenen van leven vertoonde en toen begon ik te dagdromen over roze wolkjes van kleine roosjes. En nu is het dus zover, de wolkjes zijn werkelijkheid geworden. Elke roos heeft krachtige, nieuwe scheuten gemaakt en je ziet haast niet meer dat ze aan het ergste zijn ontsnapt. Ze staan hier al een paar weken mooi te wezen. In augustus is er meestal een dipje in de bloei maar na een lichte snoei (enkel de uitgebloeide bloemhoofdjes eraf) begint het feest terug tot de vorst in november of december er een einde aan maakt. Sommige jaren heb ik er met Kerst nog bloemetjes in.
Op de bovenste foto zie je voorin Salvia nemorosa 'Ostfriesland' die nu op zijn mooist staat. De Salvia's worden omringd door verschillende doorlevende geraniums die naast uitbundig groeien en bloeien ook zichzelf vrolijk uitzaaien. Dit is echter makkelijk onder controle te houden en je kan er kennissen mee blij maken !
Onze zonnewijzer kan ook terug doen waar ie voor gemaakt is en dat is zvertellen hoe laat het is. Ik kan, op een goeie vijf minuten na, exact de tijd aflezen, behalve als de zon niet schijnt natuurlijk. Voordeel is dat je nooit batterijtjes moet vervangen die altijd tijdens het weekend plat gaan als de winkels gesloten zijn.
Moeilijk zichtbaar op de foto is de pot met een kleine olijfplant in. Vorig jaar in oktober gekocht, voor vijf euro dacht ik, als einde seizoenartikel in een tuincentrum. De overgebleven kuipplanten moesten plaats maken voor de Kerstmarkt en waren afgeprijst. De stenen pot was er uiteraard niet bij. Ons olijfje heeft in het voorjaar een grotere binnenpot gekregen en krijgt nu elke week een scheut meststof voor palmen. Ondertussen is ie al serieus gegroeid en heeft zelfs al vruchtvorming ! Ik gebruik maar twee soorten meststof voor kuipplanten. Eentje met wat meer stikstof voor palmen en alle andere bladplanten die niet bloeien en eentje voor oleanders, pelargoniums en andere bloeiers. Die laatste bevat wat minder stikstof maar wel extra fosfor en kalium om de bloei te bevorderen. Je kan natuurlijk voor bijna elke denkbare plant aparte meststof kopen maar daar doe ik niet aan mee. De fabrikanten en tuincentra zouden nochtans niets liever hebben. Enkel voor orchideeën maak ik een uitzondering. Ik gebruik ook vloeibare meststof, iets meer werk misschien dan met korrels maar beter te doseren. We komen nog wel eens terug op olijf & Co.
Op de onderste foto de roosjes van de andere kant uit gezien.
Alhoewel deze salvia volgens de kwekers roze zou zijn lijkt het voor mij althans meer op een zacht lila. Salvia nemorosa is normaal gesproken redelijk goed winterhard in onze contreien, afwachten of dat voor deze cultivar ook geldt. Ik heb het reeds meegemaakt met Coreopsis (meisjesogen). De gewone citroengele variant die vroeger al bij de bomma in de tuin stond is perfect winterhard. Enkele jaren geleden kwamen er ineens een aantal kleurvarianten (botergeel en zelfs roze) uit die na één (zachte) winter naar de eeuwige jachtvelden gingen. Even afwachten dus hoe het deze salvia volgende winter zal vergaan. Geef ze sowieso een zonnig plaatsje en zorg dat deze planten de voetjes droog houden in de winter.
Nu "pink" of niet, ik vind het persoonlijk wel een geslaagd kleurtje !
Paeonia lactiflora 'Coral Charm' heeft tijdens zijn bloei enkele verrassingen in petto. De bloemknoppen gaan eerst roze open om dan vervolgens oranje, creme en tenslotte wit te verkleuren. Ze hebben semi-dubbele bloemen. Op het internet vind je dat ze niet geuren, die van mij dus wel en nog hemels ook !
Zijn er dan geen nadelen aan deze plant want het klinkt bijna te mooi om waar te zijn ? Wel, zoals de meeste pioenrozen kan het enkele jaren duren voor ze bloeien en je mag ze niet te diep planten. Wat leem of klei in de bodem is een pluspunt maar een goeie schep compost doet ook wonderen !
Ze staan graag in de zon maar ze moeten niet de hele dag staan bakken, dus een paar uurtjes schaduw is ideaal.
De Turkse lelie (Lilium Martagon) komt in grote delen van Europa en Azië in de vrije natuur voor en is dan ook niet kieskeurig wat betreft grondsoort. Wel heeft ze voorkeur voor wat lichte schaduw, dus niet de hele dag in de volle zon. De sierlijke bloemen hangen in trossen aan de stelen. Het is een bolgewas maar dan wel een speciaaltje. De meeste zomerbloeiende bolgewassen plant je in het voorjaar, niet dus met onze Turkse lelie. Na de bloei in juni verschrompelen de bladeren al gauw (als ze al niet zijn opgepeuzeld door het leliehaantje). In september kan je de bollen rooien en verplanten als je dat nodig vindt (andere standplaats bvb.) Als ze het goed doen kan je ze ook rustig jaren na mekaar laten staan. Eens de bollen gerooid plant je ze best zo snel mogelijk terug want ze drogen snel uit. Planten dus in september als de grond nog lekker warm is.
Lelies zijn gevoelig aan leliehaantjes. Dat geldt zeker ook voor de Turkse lelie, als er één leliehaantje in de hele straat zit dan is het daar. Elke dag vanaf maart inspecteren want eens de kevertjes hun larven zijn uitgekomen is het hek helemaal van de dam. Zowel de kevertjes als de larven houden zich meestal op aan de onderkant van de bladeren. De kevertjes vang ik met de hand en knijp ze tot moes (sorry Gaia). Die rooie sloebers zijn bijna altijd met twee en doen naast lelies om zeep helpen haast niks anders dan kindjes maken. De larven bedekken zich met hun eigen uitwerpselen zodat geen vogeltje ze lust en zijn nog erger dan de kevertjes zelf. Je kan ze best met een harde waterstraal van het blad afspuiten. Eens op de grond raken ze niet meer terug boven. De kevertjes zelf moet je omzichtig benaderen want ze zien heel goed en laten zich op de grond vallen bij het minste onraad. Op de grond en op hun rug zijn ze bijna onzichtbaar maar als jij de scene verlaat zitten ze in no time terug boven want naast kruipen kunnen ze ook vliegen!
Ondanks deze beperkingen zijn het prachtige planten voor een plekje in de halfschaduw. De meeste andere lelies zijn zonnekloppers maar deze dus niet!
Ik heb deze foto bij valavond met flitslicht genomen zodat de bloemen er wat meer "uitspringen".
Ik ben Roger
Ik ben een man en woon in de Kempen (België) en mijn beroep is jong gepensioneerde.
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, fotografie, zeewateraquarium, modelbouw, ....
Bernerhof
