Van op afstand gezien valt er niet zo veel meer te beleven in de bosborder. Als je echter de moeite doet om van wat dichterbij te gaan kijken wordt het toch nog een ander verhaal. De Fuchsia magellanica wedijvert met de armeluisorchidee voor wat aandacht terwijl de Persicaria en de herfstanemonen ook nog steeds hun best doen wat kleur in de tuin te brengen. De Hosta's en een aantal varens proberen de schijn nog op te houden maar krijgen het steeds moeilijker om hun zomers uitzicht te behouden.

De maairobot is al even op herfstvakantie gestuurd. Veel groeien doet het gras toch niet meer maar er vallen wel steeds meer en meer blaadjs en eikels en daar weet onze robot zich geen raad mee.

De moerascypres (Taxodum) begint ook te verkleuren van zomers zachtgroen naar botergeel. Dit is een bladverliezende naaldboom net zoals onze Europese lork. Ik hoor je tot hier denken : " een moerascypres op Kempense zandgrond ? ". Ik moet toegeven dat we dit boompje de eerste jaren serieus veel extra water hebben moeten bijgeven maar ondertussen is hij met zijn wortels de diepte gaan opzoeken zodat de droogte hem niet meer deert ! Zo'n 25 jaar staat hij hier ondertussen al en momenteel hij is zowat de hoogste boom in de tuin geworden. Nog even en ik moet er rode signalisatielampjes inhangen om het luchtverkeer te waarschuwen ! In N-Amerika, waar ze vandaan komen, kunnen ze tot 40m hoog worden en 1600 jaar oud worden. Dat ga ik waarschijnlijk niet meer meemaken !