Deze opvallende schoonheid is de rups van de Meriansborstel. Zo kleurrijk als de rups is, zo onopvallend grijs is de nachtvlinder zelf. Het gevolg is dat de rups veel meer gezien wordt dan de vlinder. Een volwassen meriansborstel heeft geen monddelen en neemt dus geen voedsel op. Hij teert op de reserves die hij als rups heeft opgenomen. Daardoor is de vlinder ook zeer kortlevend en wordt enkel gezien tussen april en juni. In deze periode worden de eitjes gelegd. De rupsen gaan in het najaar op zoek naar een plekje om te verpoppen. Ze komen de winter door als pop om in het volgend voorjaar uiteindelijk vlinder te worden.

Deze rups heeft zich misrekend want ze was in de GFT bak gekropen.Of dat goed gaat aflopen durf ik betwijfelen.

De rups is niet kieskeurig wat eten betreft en leeft op allerlei inheemse bomen en struiken. Dat zijn ondermeer meidoorn, berk, wilg, eik en beuk. Berk en eik zijn hier volop te vinden, dat verklaart hun aanwezigheid.

• De meriansborstel heeft een opmerkelijke naam. ‘Borstel’: dat verwijst ongetwijfeld naar de harige rups. Maar die ‘merians’ verwijst naar een persoon: Anna Maria Sybille Merian (1647-1717), een entomologe avant-la-lettre die bekend staat omwille haar prachtige vlindertekeningen.