De leegte die jij achterliet
geeft ons allen veel verdriet.
Maar de liefde die jij bood
werd niet beëindigd met je dood.
Want wat je was en wat je zei
is voor ons nog niet voorbij.

30-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Soms neem je afscheid,
je zegt: tot morgen,
morgen zien we elkander weer.
Tot die ene dag gaat komen,
dan is er plots....
geen morgen meer....

29-01-2007 om 23:30 geschreven door André & Ida

Je wilde zo graag
bij ons blijven
maar het leven
stond je dat niet toe

Nu blijven ons
slechts wat woorden:
                     welterusten,
                                   je bent nu nooit meer moe.

28-01-2007 om 22:31 geschreven door André & Ida

Als we naar buiten kijken
zien we je tuin,
volgroeid met alles wat mooi is,
maar het mooiste ontbreekt

Jij !!!

27-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Hij had opeens iets wijs de laatste tijd,
alsof hij wist wat er met 'leven' wordt bedoeld,
alsof hij ergens in zijn maandenlange strijd
iets van de eeuwigheid al duidelijk had gevoeld;
    je kon zien, dat hij het niet meer haalde,
                en dat hij aan een grote reis begon.
                               Toen ik die laatste maal de trap afdaalde
                            was 't of ik achterbleef... op een perron.

Toon Hermans

26-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Er zijn van die momenten in je leven
Die je heel veel vreugde geven
Kostbare momenten
Waarvan je intens geniet,
Waarin je de waarde
van het leven ziet.
Maar er zijn ook momenten
Dan staat je hart stil
Pijnlijke momenten,
Akelig, kil,
Deze momenten doen je leren,
Je eigen
En andermans leven
Te waarderen.

25-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

We worden geboren in een land
van duizendmaal duizend dromen.
We hopen dat er daarvan op een dag
enkele uit zullen komen.

Onverwacht valt de tijd voor ons stil,
de blauwe wolken zijn verdwenen,
de rozen vallen van hun fiere steel,
de heerlijke zomerzon is uitgeschenen.

Dan wenkt ons een ander land
vaan duizendmaal duizend dromen.
Hier weten we met zekerheid,
dat ze allemaal uit zullen komen.

24-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Ik heb je naam in het zand geschreven,
maar de golven spoelden hem weg.
Ik heb je naam in de schors gegrift
maar de schors viel er af.
 Ik heb je naam in marmer gekrast
maar de steen is gebroken.
                 Ik heb je naam in mijn hart gebrand,
   en  zal hem daar  bewaren...
voor altijd !

23-01-2007 om 11:59 geschreven door André & Ida

Doof nu 't licht en sluit je ogen
en vergeet de striijd
jouw leven hier is omgevlogen
maar je liefde blijft.

Laat nu die laatste droom
maar komen
en wees niet bang
jouw nacht van vrede is gekomen
na een leven lang.

Jouw taak op aarde is voldaan
zoals je was in al je liefde
zo ben je heen gegaan.

22-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

'Bidprentje van Antonius Hulsmans'  uitgedeeld  "tijdens de plechtige begrafenis met uitvaart te Beeringen, den 5 Januari 1904 om half tien uren "

Gelijk een vogel die zich in eenen strik verwart, zoo zweeft de mensch in een droevig oogenblik...


Lieve ouders, zusters en broeders;
Vrienden en kennissen altegaar,
Vraagt den hulp des Albehoeders
Eer gij komt mij allen na.
Roemt op jonge jaren niet,
want ziet  ! het is zoo gauw gedaan,
Wat aan mij is geschied.
Jonkheid, denkt daar dikwijls aan:
Als de wereld u ontsnapt,
Als uw laatste uur gaat slaan,
Als vermaak en vreugd verdwijnt,
Als de dood komt aangegaan.
Gaat gij soms het kerkhof voorbij
Vrienden staat stil en bid voor mij.
Denkt uw plaats is hier na mij
Heden ik en morgen gij.

21-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Niet het afscheid zelf
is ondraaglijk,
maar wel het vergeten -
dat later komt
Het vergeten
van de zachtheid van je lippen
van de trilling in je stem
Het vervagen
van je beeld
dat ooit zo helder was
Het verdwijnen
in de eenzaamheid

20-01-2007 om 15:54 geschreven door André & Ida

Je hebt ons tijdens je hele leven
op handen gedragen,
daarom dragen wij je nu
voor altijd in ons hart...

19-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

 De avond is stil zonder jouw
Ik mis je stem , je zachte hand,
ik mis je zwijgen
en je spreken
al dagen en weken . . .

Waar ben je nu  . . .
Kun je me nog horen
of ben je elders....
voorgoed en opnieuw geboren ?

18-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

               We gaan je straks wegbrengen, eens en voorgoed
we vormen samen een droevige stoet.
        Nog eenmaal kunnen we rondom jou staan
               dan zal je voorgoed uit ons midden gaan,
                            niet uit ons hart, daar blijf je wel leven,
                           herinneringen zullen jou een ereplaats geven.
                       We vertellen over jou en onze verhalen
                        en zo zullen we je weer in ons midden halen.

17-01-2007 om 15:50 geschreven door André & Ida

Voorbij is lief en leed
voorbij ook alle zorgen,
al wat je streed en deed
is nu in gods hand geborgen...

16-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Het liefste wat ik zou willen
is je vertellen wat ik voel
nog 'n keertje naar je kijken
snap je wat ik bedoel...
nog gewoon 'n uurtje samen
ja, daar droom ik van
                               samen lachen, samen praten,
                                       maar ik weet dat het niet meer kan...

15-01-2007 om 16:39 geschreven door André & Ida

'Leven is als sneeuw
je kunt het niet bewaren.
Troost is dat je er was,
uren, maanden, jaren.'

Lieke Antonis

14-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Als ik ooit doodga,
laat me de kans om vrij te zijn
en te gaan
over de grenzen van de dood.
Mee met de wind,
mee met de vogels,
die ik bewonderde en liefhad
tijdens mijn leven.

Als ik ooit doodga,
verstik me dan niet in je tranen,
maar schep een herinnering aan mij,
niet op mijn graf,
maar in je eigen levenssfeer,
daar waar je gelukkig bent.

Als ik ooit doodga,
gedenk de goede
en gelukkige dagen
vergeet en vergeef mijn fouten
want die hebben we toch allemaal.
Ik had U allen zo lief...

13-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Nu ben je zeker aangekomen
in de hemel van je dromen,
in het land vol zonneschijn
waar pijn en tranen niet meer zijn,
een land dat niet is uit te leggen
want onze taal kan het niet zeggen.
Misschien als vlinders konden spreken
of 't stromend water in de beken,
misschien de zachte zomerwind
of een pasgeboren kind,
als wij hun taal eens horen konden
werden wij nu met jou verbonden.

12-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida

Sedert onze eerste kinderkreten
weten we dat afscheid nemen
onvermijdelijk is: we leren spreken
met de woorden die struikelen over de dood.

Jouw leven wordt nu een kostbaar schrijn
waarin we wijze bladzijden bewaren.
Jouw nabijheid geurt als een gewijde stilte,
blijft ons bij als een veilig baken.

                                   JP Rycx

11-01-2007 om 00:00 geschreven door André & Ida