Willem Duyn werd geboren op 17 maart 1937.
De Haarlemmer kreeg zijn grootste bekendheid als de 'Big Mouth' van het duo Mouth & MacNeal, dat bij het Eurovisie Songfestival van 1974 in Brighton de derde plaats behaalde met 'Ik zie een ster'. In Nederland stond het nummer veertien weken in de hitparade.
Willem Duyn begon in 1960 als drummer bij het Holland Kwartet, trad in de jaren zestig op met allerlei groepen, ondermeer bij de Jayjays waar hij in de voetsporen trad van Johnny Lion. In 1971, Duyn is dan dj en lid van een band in een nachtclub, brengt componist en producer Hans van Hemert hem in contact met Maggie MacNeal (Sjoukje Smit - Van 't Spijker).
De eerste single van het duo Mouth & MacNeal ('Hey you love') is gelijk een succes.
Na het songfestivalsucces breekt Willem Duyn met Maggie MacNeal. Hij trouwt met Ingrid Kup, beter bekend als Little Eve. Onder de naam Big Mouth & Little Eve brengen ze 'Uncle' uit. De eerste en laatste hit van het duo.

 

Vanaf 1978 werpt Willem Duyn zich op de carnavalsmuziek. Aanvankelijk komen zijn liedjes zelden verder dan de tipparade, maar in 1979 is het raak. Met de sterk autobiografische meezinger 'Willem (wat heb je grote handen)' scoort hij een enorme hit.
Het zal hem daarna nooit meer lukken om het succes van 'Willem' te evenaren. In de jaren tachtig brengt hij nog een aantal platen uit, maar verder dan een plaatsje in de tipparade komen ze niet.
In 1992 valt Duyn tijdelijk in als zanger van de Achterhoekse rockband Normaal. Hij vervangt Bennie Jolink, die door een verkeersongeluk een half jaar niet kan optreden. De samenwerking levert hem weer een hitje op: de single 'Woenderbaar'.
Maar wederom lukt het niet op de hernieuwde interesse voort te bouwen. Het blijft ook in de jaren negentig bij optredens op braderieën en in kroegen.
Duyn zei zelf er niet erg mee te zitten dat hij zich niet aan de top wist te handhaven. "Ik ben langzaam opgekomen", zei hij in een interview. "Laat me nou ook maar langzaam wegzakken."
Hij overleed op 67 jarige leeftijd, op vrijdagnacht 3 december 2004, op weg naar het ziekenhuis, aan een hartstilstand.

Een echt variété-artist

De timmerman-zanger Albert Bolhuis (1879-1920) trad op onder de naam Albert Bol. Hij werd geboren in Groningen, maar zijn carrière speelde zich goeddeels af in Rotterdam, waar hij ook overleed. Bol was een variété-komiek met vaak simpele sketches, die bij het grote Rotterdamse publiek erg aansloegen. Zijn belangrijkste creatie was Hannes, een Gronings pratend boertje, dat op allerlei actuele gebeurtenissen zo zijn commentaar had. Bol speelde voornamelijk in het Circus-Variété.

 
Albert Bol in 1909 of 1910

In 1909 begon Bol zijn liedjes en sketches ook op de gramofoonplaat op te nemen. Dit waren in die tijd nog zogenaamde "acoustische" opnamen, puur mechanisch, zonder versterking gemaakt. Dat vergde wel enig stemvolume van de zanger, maar dat zal iemand die gewend was, het Circusgebouw te bespelen, wel niet veel problemen bereid hebben.

In 1912 zette Bol het lied "Breng mij naar Rotterdam terug" op de plaat. De tekst is van de hand van het duo Louis Davids en Margie Morris. Davids nam het (in 1916) zelf ook op zijn repertoire.

Breng mij naar Rotterdam terug (1916)
Een lied van Louis Davids

Breng mij naar Rotterdam terug
Breng mij naar Rotterdam terug
Geef mij de Boompjes in de zomerzonneschijn
Geef mij de Blaak en het leuke Calandplein
Breng mij naar Rotterdam terug
Breng mij naar Rotterdam terug
Daar zie je steeds voor noppes nog een diender op de tram
Dus, breng mij naar Rotterdam


Om een idee te geven van een "typisch-Bol"-lied geven we hier de tekst van "De Spoorstaking" uit 1903. Het kreeg als ondertitel: "Vroolijke coupletten voor één Heer".

Reeds lang had ik mijn vrouw beloofd naar Amsterdam te gaan
Zo'n belofte die maakt schuld en dient uiteindelijk vervuld
Zo brak dan na lang wachten toch de blijde morgen aan
En omdat ik er nu niet meer buiten kon
Ging ik in 's hemels naam op weg naar het station
Heel rustig en tevrêe zo liepen ook de kindjes mee
Jantje, Keesje, Aal en Nel (net zo'n landverhuizersstel)
Boven op mijn arme nek daar hing onze kleine lieveling
Achteraan mijn vrouw, mijn Liesje, met het karabiesje

Zo kwamen wij dan aan 't station. Ik daadlijk naar 't loket
Derde Amsterdam, meneer! Zes retours voor heen en weer
De kaartjesman zei Beste vriend, ga jij maar weer naar bed!
Zie maar dat je een volgend keer het reisje maakt
Want vandaag heeft overal de spoor gestaakt
Ik zei: Potverdrie, da's lam! Voor één maal wil ik naar Amsterdam
Ik sta met al mijn kindjes hier, zelfs het kleinste mormeldier
Ik heb mijn gansche lieve leven door, nooit gezeten in het spoor
En nu ik een reisje wil gaan maken, gaan ze staken!

Ze leenden ons géén lookmotief. En ik riep dan den inspecteur
D'inspecteur zei: Hm!, Hm! Hm! En de chef zei: Hm!, Hm!, Hm!
Kan ik nu nog naar Amsterdam? vroeg ik een conducteur
Maar die conducteur zei: Hm!, Hm!, Hm! O zoo
Ik denk nou ga 'k het maar 's vragen op 't bureau
Toen ik op het bureau aankwam en vroeg: Kan ik nog naar Amsterdam?
Zeiden ze allen: Hm!, Hm!, Hm! Toen zei ik: Hm!, Hm!, Hm!
't Heele personeel was stom, ik zei: Ik kom later wel weerom
Dan ga ik het reisje wel maken, als ze niet meer staken.

Het Circus-Variété

Nog enkele opmerkingen over het Circus-Variété. Dit was een groot achthoekig gebouw aan de zuidzijde van het Stationsplein, het kon 1750 man huisvesten. Het werd ontworpen door de architect A. Hartog Azn en kwam in 1893 gereed. Oorspronkelijk zouden hier uitsluitend circusvoorstellingen worden gegeven, maar al in 1894 begon men ook met variété. Directeur werd Carl Pfläging, tevens directeur van het Tivoli aan de Coolsingel. Er zijn werkelijk allerhande evenementen gehouden in het Circus-Variété, tot rolschaatsfeesten en operette-voorstellingen toe. In 1926 werd het Circusgebouw overgenomen door de bioscoop-exploitant Scala. Na een ingrijpende verbouwing heette het voortaan "Arena", een zeer toepasselijke naam, niet waar? In april 1933 brandde Arena volledig uit. (alex den ouden - demon)