Foto
Welkom op Birdies blog!!!
Foto
Hallo.... me even voorstellen. Ik ben geboren op 03/01/1950 in Drieslinter, daar waar Jezus Christus nog moet voorbij komen, maar waar de Engelen over me waakte tijdens mijn jeugd. Ik heb één dochter, Kim van 24 jaar.  Mijn hobby's zijn, wandelen en genieten van de mooie natuur, hou van groen, groen en nog eens groen. Ik lees graag, maar hou me meer en meer bezig met de pc dan me lief is...grapje hoor! Heb één hondje, Bonnie en drie poezen. De Dobermannetjes, Lara en Diablo zijn van mijn dochter en komen af en toe eens op bezoek, lieve schatten hoor! Ondertussen is Lara al een 6 maand bij mij en maakt het reuze goed. Probeer een kort verhaaltje te schrijven, maar het lukt me niet elke dag....zal mijn best doen, beloofd.
Birdie, heb ik gekozen als nicknaam, omdat vogeltjes zo'n beetje rondvliegen en waar het goed is, tja... daar blijf ik een tijdje, net zoals zij.

Met vriendelijke groeten en welkom op mijn blog. Birdie.
Foto
Mijn dochter & Igor!!
Foto
That's Me & daughter
Foto

Kleindochtertje van beste vriendin & Ik

Inhoud blog
  • Mijn droom
  • Kim en haar passie
  • Laura....
  • Brief aan mijn beste vriend....
    Blog als favoriet !
    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Foto
    Mijn 15 jarige Chelsea....
     
    Foto
    Foto
    Sally
    Foto
    Foto
    Jake
    Foto
    Bonnie

    Diablo & Lara

     

    Foto
    Foto
    Diablo............

    Zitte zonder wark
    Zedde joenk en stark
    Go ba de gendarmerie
    Go toch ba die krakke
    Me hun platte klakke
    Waar da d'alleman nor zie
    Niemand sprekt oe tege
    Ied'reen is verlege
    Want gij ze de man der wet
    Dien a par momente
    Zonder complimente
    Alles in z'n boekske zet
    refr.:
    Bij de rijkswacht
    Daar weurde pas nen echte vent
    Bij de rijkswacht
    Daar voelde w'in oew element
    Bij de rijkswacht
    Daar is ne mens mor iest content
    Bij de rijkswacht... bij de rijkswacht
    Bij de rijkswacht
    Daar weurde gij direct aanveerd
    Bij de rijkswacht
    Is 't op ne motto of e peerd
    Bij de rijkswacht
    Daar zedde meer as 't dobbel weerd
    Bij de rijkswacht
    Ba wie... bij de rijkswacht
    Weurd gendarm... weurd gendarm
    De pakkeman me de langen arm
    In e schoon teneu-ke
    Meude dan gon zuuke
    Nor ne gangster of nen dief
    Ge vraagd' op oe gemakske
    Blaasd 'is in het zakske
    Of gefd'oe paske, astemblief
    Auto's controlere
    Mense ambetere
    Och het is 'n reuzedjob
    Gendarm zen is prachtig
    Gij ze d'oppermachtig
    Me zo'n klak op aauwe kop
    refr.
    Weurd gendarm... weurd gendarm
    De pakkeman me de langen arm
    Weurd gendarm... weurd gendarm
    De pakkeman me de langen arm
    Ikke, broederke van liefde
    Weurd gendarm
    Daar emmekik gien postuur veur
    Weurd gendarm
    Ik kan ni schrijve
    Weurd gendarm
    Dan moet ik me late knippe
    Weurd gendarm... Bij de rijkswacht
    Die houwe ni af
    refr. .....................gezongen door " The Strangers"

    Lara
    Foto
    Foto
    Foto
    Diablo & Lara
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

    Archief per week
  • 08/10-14/10 2007
  • 05/02-11/02 2007
  • 15/01-21/01 2007
  • 01/01-07/01 2007
  • 06/11-12/11 2006
  • 02/10-08/10 2006
  • 28/08-03/09 2006
  • 15/05-21/05 2006
  • 10/04-16/04 2006
  • 03/04-09/04 2006
  • 27/03-02/04 2006
  • 20/03-26/03 2006
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    25-03-2006
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hoe kon je?

    Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen. Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen. Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van, een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen, werd je verliefd... Zij, inmiddels je vrouw is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was. Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".

    Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen,
    onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking, jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jou auto op de oprit. Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er één teveel. Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten... Het rook er naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goede thuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs één "met papieren". Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde"NEE PAPPA!!! Laat ze niet mijn hond meenemen!"En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een "deadline" halen... en ik nu ook. Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goede thuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden... "hoe kon je?"Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeden ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer.

    In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was... Dat je van gedachten was veranderd.
    Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af. Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalige stille kamer... Ze plaatste me op tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jou stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jarengeleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde,
    ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde... "hoe kon je? "Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei... "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen, een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas...

    Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen...

    Noot van de auteur:Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, komt dat doordat het een samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asiels over de hele wereld onnodig sterven. Gebruik dit verhaal om het de mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven, op prikborden in asiels en dierenartsenpraktijken. Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je daarover goede adviezen kan geven, en dat alle leven kostbaar is. Doe alstublieft al het mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt.

    De auteur van dit verhaal is ons helaas onbekend.


    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (7 Stemmen)
    25-03-2006, 00:00 geschreven door Birdie
    Reacties (0)
    Foto
    Foto
    Foto

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!