Ik ben zo moe van de voortdurende verwijten. De conflicten oplossen, wat zou ik dat graag kunnen. Ik verlies de laatste restjes levensvreugde met telkens weer nieuwe bommen die er gegooid worden. Het komt nooit goed. Telkens is er weer hoop, dat het goed komt. Er wordt zoveel ingevuld wat ik niet doe, ben, ... 'het is alsof je van ons verwacht dat...'  Als ik laat weten dat ik dat helemaal niet verwachtte... dan wordt er een nieuwe bom gedropt. 'Ja, maar jij eiste wel verontschuldigingen van mij'. Ik eiste helemaal geen verontschuldigingen van haar. Dat was zijzelf, het werd toevallig nog opgenomen ook omdat hun telefoon nog openstond. Daarin hoorde je haar duidelijk zeggen 'dat ik me moest verontschuldigen'. Ik kreeg eerder ook dit verwijt, dat het wel leek alsof er niets was gebeurd... . Jazeker was er allerlei gebeurd, ik wenste alleen geen ruzie meer, ik wenste niet mee te gaan in het welles nietes spel. Ik voelde me moe, ontgoocheld en er was een berg verdriet. 

Wat was ik opgelucht en blij toen ze op bezoek waren en het nieuwe huisdiertje goed onthaald bleek. Want hoe gek hoe ze ook het vorige dier in huis afkeurden terwijl zij zich nergens hoefden om te bekommeren wat dat diertje betrof. Ze woonden toch niet meer hier? 

Erna begon het, 'waarom ik weer een huisdier had gekocht, want nu  kon ik niet meer naar daar, naar ginder enz... ' Daar had ik toch zelf over nagedacht? En wat dacht ik nu, dat zij dit en dat gingen doen nu ik een nieuw huisdier had... .

Neen, dat dacht ik niet. Het ging zo maar door.

Ik 'verdedigde me'. Uit ervaring weet ik dat dit niet helpt. Het is slechts een aanloop naar nieuwe verwijten en/of argumenten. 

En dat ik nu nooit naar ze luisterde, altijd mijn eigen zin deed.

Hoezo moest ik toestemming vragen als een kind aan mijn kinderen om een huisdier te nemen? Moest ik leven zoals zij wilden dat ik leefde?

Was het dan niet goed dat ik mijn eenzaamheid hierdoor trachtte op te vangen?

Was het niet goed dat ik me door het huisdier beter voelde? 

Het voelt alsof mijn leven slechts geleefd mag worden op een manier die 'slechts voor hen' goed uitkomt. Het voelt of ik niet aanvaard word als het wezen dat ik ben, geen spaander blijft heel, ik lijk voor geen millimeter te deugen. 

Zo vaak wil ik eruit vluchten, uit die eeuwige pijn. Maar dan wijs ik mezelf erop dat ik dat niet mag, dat ik die me wel aanvaarden en me een warm hart toe dragen niet dat verdriet mag geven. 

Maar ik ben moe. En mijn energie en moed slinkt elke keer zoiets gebeurt, en vaak is wat ik net won opnieuw verwoest. Mijn nieuwe blijheid door iets telkens weer de grond in geboord. 

Ik probeer het me niet aan te trekken maar dan komt het in de vorm van nachtmerries, ik ga ermee slapen, ik sta ermee op. Telkens voel ik me gesloopt. 

Het heeft een enorme impact op zowel mijn psychische als mijn lichamelijke gezondheid.

Er wordt me soms aangeraden dat relaties die je vergiftigen best verbroken worden. Maar ik kan het niet.