Er was eens een kolonie van konijntjes met heel veel harde werkers ,maar Frederik was daar een uitzondering op. Hij lag dagelijks te zonnen op het malse gras. De andere konijntjes waren daar niet blij mee en vroegen Frederik wat hij toch deed de hele dag.'Ik spaar warmte ' zei Frederik , maar dat begrepen de anderen niet . Zo ging de Lente ,de Zomer en de Herfst voorbij en de voorraden voor de winter groeiden . Toen het slechte weer begon en de omgeving onder een sneeuwtapijt lag kropen de konijntjes knusjes bij elkaar . Ze hadden nu tijd om te rusten en lang te slapen ,een praatje te slaan bij de buren enz. Maar als de winter vorderde werden de voorraden schaarser en de stemming grimmiger . Er werd vlugger ruzie gemaakt en soms kwam het bijna tot vechtpartijen. Toen kwam Frederik in actie :hij vroeg hen samen te zitten dicht bijeen in een grote kring . Frederik begon te vertellen en voor hun ogen toverde hij grasvelden met mals groen gras ,madeliefjes en gele boterbloemen. In een azuurblauwe lucht hing de gouden zon te schitterenen en haar warmte verwarmde onze konijntjes diep van binnen. Ze hoorden ook de leeuwerik twinkelieren en droomden van de nieuwe lente . Zagen zichzelf en hun kroost al spelen in het nieuwe groene gras . Nu wisten ze dat de het niet lang meer zou duren eer de Lente kwam en begrepen ze ook wat Frederik had bedoeld met die warmte die hij had gespaard. De Nestor van de bende zei :( Frederik jij bent een dichter ) 'Ik weet het ' zei Frederik.