Het naar buiten gaan biedt nog amper soelaas. 

Toch blijf ik iedere dag, al was het voor even, een kort wandelingetje maken. 

Gisteren kon ik ervaren hoe onbekend ik voor mezelf voel... wat betreft vreemde reacties en mijn reactie erop vooral.

In eerste instantie voel ik me al dan niet licht geschokt, vervolgens gaan opnieuw alle luiken naar beneden en de poorten dicht.

Ik voel wel hoe het kwetst, maar het verdwijnt in de mist in en rond me, in de modder om me heen.

Wat vreemd was het te horen dat de oude garde zo nog in elkaar zit... de veralgemening vond ik onaangenaam.. en ik zou eigenlijk wel willen weten wat hij dan onder de nieuwe garde verstond?

Als het allemaal zo ingedeeld werd... dan is wijsheid in zulke uitspraak niet echt aanwezig, voor mijn gevoel.

Het heeft niet te maken met oude en nieuwe garde, maar met de graad van empathie en menselijkheid... met een aanpak die een mens meer ziet als mens en niet een 'geval'. Door die opmerking leek wat ik ervaar als goed, van zijn waarde ontdaan.

Ach... ik kan het niet zo onder woorden brengen als hoe ik het voel.

Ik vond het een vreemde reactie. En het wordt net als alle andere vreemde, vooral kwetsende reacties zo goed mogelijk buiten gehouden. Kwestie van overleven.

De balans is al even niet meer in evenwicht. 

En verwachtingen welke dan ook zijn net als alle andere niet meer te verteren gebeurtenissen door de enorme kolk van zoveel onwerkelijkheid opgezogen. 

02-10-2020 om 10:07 geschreven door Arielle

Een vreemde gewaarwording dat je hoofd vol gedachten zit, je lijf onder allerlei lijdt en je binnenste schreeuwt omdat je je zo ellendig voelt... en toch zat ik eenmaal blogje open opeens zonder woorden. Het kost me heel veel moeite om wat zo zwaar weegt eruit te gooien. 

Voel me op allerlei vlakken ziek worden en begeven.

Het is vaak zo dat wanneer ik me geestelijk, gevoelsmatig niet goed voel, dat vroeg of laat op het fysieke slaat. 

Teveel veranderingen in wat voordien al moeilijk was. En veranderingen die helaas dat wat hielp ook wegnam, steeds meer.

Verdriet en pijn om wat er niet meer is. Verdriet om de machteloosheid die vaak verandert in hopeloosheid.

En het gevecht met die eeuwige vraag... waarom.

27-09-2020 om 14:18 geschreven door Arielle

 Het geeft geen sprankel hoop nu de besmettingen stijgen in een beangstigend tempo, daar tegenover de beslissing van de veiligheidsraad... . 

Ik begrijp het niet en het voelt alsof je overgeleverd wordt aan... ja aan wat?

Goed alle maatregelen gevolgd... maar voordien was er toch iets meer houvast wat de regels voor iedereen betrof. Door die wat 'losser' te maken, voel je je als oudere, of meer kwetsbare persoon zowat vogelvrij verklaard.

Ik probeer er niet te veel aandacht aan te schenken maar het maakt dat wat zonder dat al moeilijk ligt, nog zwaarder. 

Het kunnen delen, raad krijgen van een vertrouwd persoon, het maakte het draaglijker en telkens ook weer iets meer vertrouwen.

Dat is tijdelijk weggevallen. Ook al is die vreselijke angst dat het dezelfde weg op zou gaan als van een hele goede vriendin, ondertussen weggenomen, het gebrek om de zaken die je neerdrukken, beangstigen, te kunnen delen is heel erg voelbaar.

Maar ik wil volhouden. Het moet. Van mezelf. Het moet, zonder verdere verklaring want die kan ik niet geven, niet echt. Alles moet in die waas blijven. Een overlevingstactiek.

25-09-2020 om 10:09 geschreven door Arielle