Ben ik binnen of niet !!!

Bij de vraag 'Wie ben ik?' kan ook de vraag gesteld worden: 'Waar ben ik?'.

Waar zit ik, waar bevindt dat centrum zich, dat alle informatie bevat, waar alle beelden binnenkomen en van waaruit gehandeld wordt....door mij.

Wat op valt is dat we, van alles wat we waarnemen, alleen de buitenkant zien.

We zien b.v. een kei. Hebben we daarmee de kei te pakken? Wat is het werkelijke wezen van de kei? We zien alleen de vorm en kleur. Wij kunnen het gewicht bepalen en van chemici en geologen kunnen we vernemen waar de kei uit bestaat. Maar zien we ooit de binnenkant? Stel we hebben een kei en we willen de binnenkant leren kennen.......

We zijn desperaat. We willen nu hom of kuit. We vergeten de rel die wij straks uitlokken. We hakken met behulp van een enorme beitel de kei in tweeën. We zien nu twee stukken met breukvlakken. Die zaten eerst in de kei, maar nu zijn ze buitenkant geworden. Dat is merkwaardig.... We gaan door met hakken. Steeds meer breukvlakken, steeds meer kleine keitjes. Na enkele dagen zitten we met miljoenen brokjes, niet groter als een zandkorrel. Nog steeds staan we buiten, we zien alleen de buitenkant. En we hebben ons probleem vermeerderd. In plaats van één kei van binnen te willen zien, zitten we nu met miljoenen brokjes. Hebben die allemaal een eigen binnenkant?

We gaan door tot subatomair niveau. We blijven dingen van buiten zien, tot we niets meer kunnen zien.

We geven het op. We kijken om ons heen en realiseren ons dat we alleen de buitenkant der dingen zien. We kijken naar onze huisgenoten (buitenkant), de huisdieren (buitenkant) onze meubels (buitenkant), enzovoorts. We zien onze benen. Oh.. zit ik daar in? Of zie ik ze van een afstand? Ik zit er niet in, want ik zit hier, ergens achter mijn ogen. Maar waar zit dat? Mijn blik gaat omhoog, langs mijn lichaam langs de armen, de schouder (allemaal buitenkant) en dan naar mijn gezicht, naar het punt dat kijkt, en dan.........ja, dan.........dan kom ik in een ruimte waar geen lichaam meer is, een ruimte die gevuld wordt door dat-wat-ik-zie. Kijk ik in die ruimte, dan zie ik mijzelf niet, ik ervaar dan een vreemd gevoel. Hier ben ik, hier zie ik, hier ervaar ik, maar ik neem niets van mij waar. Maar ik zie geen buitenkant meer van mijzelf, van mijn kern. Ik ben die kern, ik ben binnengekomen.

Daar ben ik, maar ik heb daar geen eigenschappen. Ik heb daar geen vorm of kleur, geen geluid of geur. Ik ontvang daar beelden, geluiden, geuren, gevoelens. Ik neem ze waar als objecten, maar ik ben ze niet. Er is niet één punt waar ik te lokaliseren ben. Ik ben hier op dit moment, maar dat hier valt nergens vast te leggen. Ik zie nog steeds alles buiten, maar eindelijk ben ik binnen..............Hier thuisgekomen in het eeuwige Nu.

Bron : http://www.ezinenieuwemaan.nl
Met Dank aan Willie Nieuwemaan