LOSLATEN EN VASTHOUDEN !!!





Soms krijgen we een goed bedoeld advies van een vriend(in), partner, familielid of therapeut: "Je moet het loslaten".
Maar hoe doen we dat? En wat is loslaten nu eigenlijk?


Eigenlijk is het advies niet goed verwoord. Het is te abstract. Voor velen van ons betekent loslaten het 'uit ons leven verwijderen' van iets of iemand. Of misschien zelfs dat we stoppen met het 'houden van'.
Soms wordt loslaten ook wel 'iets een plaats geven' genoemd. Maar eigenlijk is dat net zo abstract en een andere omschrijving van het begrip 'loslaten'.
Velen van ons kunnen niet zo heel veel met dit advies. Want hoe laat je datgene wat je niet kwijt wil los? En zelfs als datgene wat we los moeten laten niet prettig is, houden we het vaak (meestal onbewust) toch vast.





Wij mensen houden niet van veranderingen. Sterker nog: we zijn er bang voor. We zijn zo gehecht aan onze bezittingen en de mensen die ons omringen dat we ze, meer of minder krampachtig, vast proberen te houden. De reden is dat we denken dat ons geluk afhangt van het bezit en de aanwezigheid ervan.





Als we bovenstaande adviezen wat uitgebreider zouden verwoorden zou het luiden: "Laat je gehechtheid (aan iets of iemand) los".
Dat brengt ons bij de vraag wat gehechtheid is. Gehecht zijn (aan iets of iemand) wil zeggen dat we het graag willen hebben en/of behouden.
We willen liefde van anderen, bezittingen (huis, auto, geld e.d.) en prettige omstandigheden (leuke baan, status, vakanties, gelukkig gezinsleven). We willen de zekerheid dat alles waarvan we denken dat het ons gelukkig maakt voor altijd in ons leven blijft.
Dreigen we het te verliezen dan willen we het uit alle macht vasthouden en/of terugkrijgen.
Lukt dat niet dan komen we emotioneel in de problemen.
We voelen ons ongelukkig en denken dat dit komt omdat we dat wat we graag willen hebben zijn kwijtgeraakt.






Voorbeeld

Iemand was 53 en kreeg - na een periode van arbeidsongeschiktheid - een nieuwe baan.
Hij hoopte deze tot aan zijn pensioen te kunnen houden.
In het begin leek die mogelijkheid aanwezig te zijn. De baan was hem op het lijf geschreven en werkte met veel plezier.
Twee jaar later begonnen er problemen te ontstaan. Zijn werkgever bleek een moeilijke baas te zijn. Lange tijd kon hij daar redelijk mee omgaan. Hij zag de kwetsbaarheid achter haar masker van zelfverzekerdheid. Hij zag de baas als zijn leraar en hoopte dat hij dat ook voor hem zou kunnen zijn.
Helaas werd hun verhouding steeds slechter. Maar hij had een beeld van de toekomst waarin hij tot zijn pensioen voor hem zou werken. En hij wilde dat kostte wat kost vasthouden.



  

Bron : http://www.ezinenieuwemaan.nl
Met Dank aan Willie Nieuwemaan