Controle vs Loslaten !

De vergissing die we dikwijls maken, is dat we een heleboel dwang moeten uitoefenen om in het leven iets gedaan te krijgen. Velen gaan ervan uit dat ze veel eisen moeten stellen.

Ons ego kent vele trucs om anderen naar zijn hand te zetten. Het ego is daar heel goed in, het is een gewiekste manipulator. Het gelooft niet dat het iets ‘zomaar’ krijgt zonder druk uit te oefenen omdat het vertrouwen mist. In die gebieden van ons leven waar we ervoor kiezen ons hulpeloos of bang te voelen, lijken we de macht of controle over onszelf kwijt te zijn.

Ons ego tracht dan uit alle macht anderen in zijn greep te houden om de eigen onmacht niet te hoeven voelen. We spelen dan allerlei ‘beheersingsrollen’ uit om de omgeving dwangmatig te beïnvloeden in ons voordeel. Sommige rollen zijn duidelijk herkenbaar, anderen zijn subtieler en minder herkenbaar :

Sommigen spelen de ‘tiran’ die respect wil opeisen door anderen angst  in te boezemen. Anderen spelen de rol van de ‘veroordeler’ die zichzelf wil opladen door iemand  schuldgevoelens aan te praten.

Dan is er ook de ‘controleur’ die zich zo graag moeit met anderen en hun leven wil bepalen. Ook de ‘preker’ is het ego-stemmetje dat het altijd wel beter weet en zijn ‘wijsheid’ aan een ander wil opdringen.

Soms is men de ‘onderdanige’ die braaf volgens andermans regels leeft, zich gedienstig opstelt en anderen de boodschap geeft dat ze niet zonder hem/haar kunnen bestaan.

Dan is er de ‘verschuiler’ die zich gefrustreerd terugtrekt en wacht totdat iemand vraagt wat er aan de hand is. Ook een gekoesterde rol is de ‘martelaar’ of het ‘zielige ik’  dat bekommering en troost wil afsmeken door zich hulpeloos en beklagenswaardig op te stellen.

Met deze beheersingsrollen zijn we eigenlijk uit op persoonlijk voordeel. We geloven dat we hiermee onze eigen overleving kunnen garanderen. Het lijkt zo verleidelijk om in die rollen te blijven steken. Maar zijn ze werkelijk zo doeltreffend ?

Levert eisen en dwingen met harde of zachte hand werkelijk iets op ?

Worden wij en anderen er beter van, gelukkiger, vrediger... ?

Wellicht krijgen we door onze eisen op korte termijn wat we willen, zoals directe aandacht, gehoorzaamheid, snelle bevrediging, ... Maar op langere termijn krijgen we met eisen steeds minder wat we willen.
 

Weet je waarom ?

Omdat mensen zich bij eisers niet op hun gemak voelen. Eisers creëren ‘afstotingsverschijnselen’ bij hun medemensen.

Ze plegen inbreuk op de vrije wil van anderen. We hoeven enkel te kijken naar onze eigen reacties op ‘eisende’ mensen om te weten dat het geen prettig gevoel geeft. Let op, we kunnen dus ook heel subtiel dwingen door anderen het gevoel te geven dat ze niet zonder ons kunnen.

Soms is het inderdaad nodig om anderen even een ‘kruk’ aan te bieden als tijdelijke ondersteuning, maar als we er een gewoonte van maken, ontnemen we de ander de kans om zelfredzaam te worden.

Wie nooit naar de rand van het ‘nest’ geduwd wordt, zal nooit ontdekken dat hij vleugels heeft … Durven we wel eens duidelijk ‘nee’ zeggen tegen iemand die ons graag als ‘steunbeer’ gebruikt ?

Steeds ‘ja’ zeggen tegen een ander, is eigenlijk zeggen : ‘Jij bent niet bekwaam of sterk genoeg om op eigen kracht te leven, daarom mag je op mij leunen.’ En toch weten we van binnen dat er iets niet klopt, want we geven soms zoveel – uit morele verplichting - dat we geleidelijk leeglopen. 

Dikwijls komt daar nog eens bij dat we weinig waardering terugkrijgen, zelfs al werken we ons totaal uit de naad. Juist deze twee signalen - een lege ‘batterij’ en het feit dat anderen (onbewust) misbruik van ons maken – geven aan dat we ons beter even zouden terugtrekken om ons in te pluggen in onze eigen Krachtbron, én dat we tegelijkertijd de ander ook even op zichzelf dienen terug te werpen. Als we de rol van ‘redder’ willen spelen, vinden we steeds wel ergens een ‘slachtoffer’ dat zich hulpeloos genoeg gedraagt. Maar als we alle slachtoffers in onze omgeving te hulp willen snellen, geraken we vrij vlug opgebrand en ‘ontredderd’, met het gevolg dat we zelf  slachtoffer worden van onze verwoede pogingen. Soms houden slachtoffers en hulpverleners elkaar graag in stand en putten ze mekaar geleidelijk uit. Gezonde hulp evolueert nog steeds naar het  overbodig maken van hulp, in de mate van het mogelijke.

Dit kan alleen als wij op tijd ‘nee’ zeggen als we intuïtief voelen dat we nee willen zeggen -, zodat de andere de kans krijgt zijn eigen energie-potentieel aan te spreken. Op die manier geven we elkaar uiteindelijk meer vrijheid :

Wij hoeven niet meer gedwongen te geven en de ander vindt een grotere vrijheid in het minder afhankelijk zijn van onze bijstand. Echte dienstbaarheid begint dus met nee-zeggen tegen zelfopgelegde gedienstigheid en de ander liefdevol te wijzen op zijn/haar eigen zelfredzaamheid !

Het is zinvoller ze te leren ‘vissen’ in plaats van ze telkens opnieuw vis te geven. Door regelmatig ook eens ‘nee ‘ te zeggen, wordt er minder aan ons getrokken en komt de ander los van de overtuiging dat wij ‘onmisbaar’ zijn voor zijn of haar welbevinden

Bron : http://www.ezinenieuwemaan.nl
Met Dank aan Willie Nieuwemaan