Donderdag 24 oktober dag 20

We genieten van ons lekker ontbijt bij Jenny en Eddy. Om 8u45 verzamelen we op de afgesproken plaats om in kolonne naar de grens te rijden. Eens aangekomen bleek dat we toch niet in kolonne zouden rijden.

Ja, af en toe veranderde er plots iets in de planning.

De grens met Gambia ligt op ongeveer 40 km. Er stonden veel mensen langs de weg. Bij elke challenge ( en er zijn er meerdere) valt er letterlijk wel iets te rapen.

Het grote deel van de spullen die je bijhebt ben je dan al kwijt, maar hier en daar komt er in de auto toch nog iets tevoorschijn, pennen, ballonnen, koekjes, ..... alles komt van pas en wordt in dank aangenomen.

We zijn dan ook niemand tegengekomen die iets niet kon gebruiken. Soms gaat het er ook vreemd aan toe, een plastiek zakje, je lege flesje van water, nog een open zakje met 1 koek erin........pfffff.

Dingen die wij weggooien en waar we ook niet bij nadenken, hebben hier een betekenis.

9u30. We worden tegengehouden onderweg en moeten aan de kant. De hoofdbestuurder ( naam op de papieren van de auto) moet met paspoort en papieren naar een kantoortje.

Er waren al 2 auto’s door en deze moesten terugkeren.

Er bleek ook in het hotel waar de groep verbleef iets niet betaald te zijn.

Dan werkt alles plots zeer efficient, bij de eerste politiecontrole worden deze dan tegengehouden. Bleek om niemand van onze groep te gaan.

Broem, broem verder.......

Aankomst aan de grens. Chaos!!!!!

Heeeeeel veel volk. Geen doorkomen aan. Auto links parkeren, dan weer rechts, doorrijden, terugrijden .... en dit alles tussen een massa volk, ezels en geiten.

Eerst moesten de bestuurders met beide paspoorten ( hoofdbestuurder en bijrijder) en autopapieren naar een kantoortje. In de file... ( niet zo gezellig) .....

Dan moest plots de bijrijder naar een ander kantoortje , maar die had zijn paspoort niet. Weer chaos.....

Heel veel geduld hebben we tijdens de hele reis moeten hebben.  Amai !!

Het was ook zeer heet ( hele reis)!

De combinatie van alles maakte het er niet makkelijker om.

Uiteindelijk aan de beurt, vingerafdrukken, foto , stempel in paspoort. We konden verder.

Er stond eer computer , maar ook werd alles nog manueel in een groot register boek geschreven. Zo kunnen jullie je wel voorstellen hoeveel tijd dit neemt.

De wachtenden werden omringd door kinderen (zeer armmoedig, vuil, blote voeten) . Ze wilden vooral geld, maar waren uiteindelijk ook blij met een flesje water , een snoepje, een pen.

Nadat iedereen de nodige stempels had, konden we verder richting Essau.

Onderweg nog een stop voor aankoop van de boottickets.

Daar versierden we dan ons auto’s met vlaggetjes en ballonnen.

In de kliniek van Essau , het project Rescue Baby van Regina, werden we met gezang en veel enthousiasme ontvangen.  Echt bezoeken van het project zat er niet in. Er was een speech en we kregen een frisse cola.  Gelukkig kregen wij in maart al van John een rondleiding.

Terug de auto in  richting boot.  We gingen met zijn allen tegelijk op de ferry van Barra naar Banjul.

Vanaf de haven van Banjul werden we onder politiebegeleiding naar het centrum gebracht. We kregen de eer om  ontvangen te worden onder de ARCH. Dit monument werd gebouwd door de nu afgezette dictator Jammeh ter meerdere eer en glorie van zichzelf.  Hij was de enige die er met de auto onderdoor mocht. Het volk moest omrijden.   Tegenwoordig is er een kleine tentoonstelling in gevestigd over de tragische geschiedenis van Gambia ( slaven … )

Het gaat allemaal zo snel. Je komt aan met getoeter en plots zie je bekende mensen staan die je staan op te wachten. Pfff amai  dat doet iets zulle …    Elien , steven , Glenn , Ebrima met vrouw en het kleine Mohammadje , Kawsu , Omar , Modou , ……..  en dan komt ook nog uit het niets Piet aangewandeld.  Carine is zeer erg verschoten omdat Piet  haar de hele tijd heeft laten geloven dat hij er niet zou zijn.   Van een verrassing gesproken  !!

Dan de nodige speeches ……  toen kregen we ons  document van deelname.

Je zit in een roes op dat moment , je begrijpt het nog niet dat het gedaan is ,  nog adrenaline , …..

Pas als je nadien in je hotel aankomt , een frisse pint drinkt met de familie     kom je tot rust.

Whaauw  , wat een avontuur  !  iets om nooit meer te vergeten.    De dagen zijn voorbij gevlogen.   Later met het bekijken van de foto’s en filmpjes  zullen we  verder kunnen genieten en na vertellen van dit avontuur.

Moe , maar zeer tevreden naar bed !

Er wachten nog enkele drukken dagen .  Familiebezoekjes, project bezoek,  veiling van Carlientje.  Wordt nog vervolgd.