Donderdag 24 oktober dag 20

We genieten van ons lekker ontbijt bij Jenny en Eddy. Om 8u45 verzamelen we op de afgesproken plaats om in kolonne naar de grens te rijden. Eens aangekomen bleek dat we toch niet in kolonne zouden rijden.

Ja, af en toe veranderde er plots iets in de planning.

De grens met Gambia ligt op ongeveer 40 km. Er stonden veel mensen langs de weg. Bij elke challenge ( en er zijn er meerdere) valt er letterlijk wel iets te rapen.

Het grote deel van de spullen die je bijhebt ben je dan al kwijt, maar hier en daar komt er in de auto toch nog iets tevoorschijn, pennen, ballonnen, koekjes, ..... alles komt van pas en wordt in dank aangenomen.

We zijn dan ook niemand tegengekomen die iets niet kon gebruiken. Soms gaat het er ook vreemd aan toe, een plastiek zakje, je lege flesje van water, nog een open zakje met 1 koek erin........pfffff.

Dingen die wij weggooien en waar we ook niet bij nadenken, hebben hier een betekenis.

9u30. We worden tegengehouden onderweg en moeten aan de kant. De hoofdbestuurder ( naam op de papieren van de auto) moet met paspoort en papieren naar een kantoortje.

Er waren al 2 auto’s door en deze moesten terugkeren.

Er bleek ook in het hotel waar de groep verbleef iets niet betaald te zijn.

Dan werkt alles plots zeer efficient, bij de eerste politiecontrole worden deze dan tegengehouden. Bleek om niemand van onze groep te gaan.

Broem, broem verder.......

Aankomst aan de grens. Chaos!!!!!

Heeeeeel veel volk. Geen doorkomen aan. Auto links parkeren, dan weer rechts, doorrijden, terugrijden .... en dit alles tussen een massa volk, ezels en geiten.

Eerst moesten de bestuurders met beide paspoorten ( hoofdbestuurder en bijrijder) en autopapieren naar een kantoortje. In de file... ( niet zo gezellig) .....

Dan moest plots de bijrijder naar een ander kantoortje , maar die had zijn paspoort niet. Weer chaos.....

Heel veel geduld hebben we tijdens de hele reis moeten hebben.  Amai !!

Het was ook zeer heet ( hele reis)!

De combinatie van alles maakte het er niet makkelijker om.

Uiteindelijk aan de beurt, vingerafdrukken, foto , stempel in paspoort. We konden verder.

Er stond eer computer , maar ook werd alles nog manueel in een groot register boek geschreven. Zo kunnen jullie je wel voorstellen hoeveel tijd dit neemt.

De wachtenden werden omringd door kinderen (zeer armmoedig, vuil, blote voeten) . Ze wilden vooral geld, maar waren uiteindelijk ook blij met een flesje water , een snoepje, een pen.

Nadat iedereen de nodige stempels had, konden we verder richting Essau.

Onderweg nog een stop voor aankoop van de boottickets.

Daar versierden we dan ons auto’s met vlaggetjes en ballonnen.

In de kliniek van Essau , het project Rescue Baby van Regina, werden we met gezang en veel enthousiasme ontvangen.  Echt bezoeken van het project zat er niet in. Er was een speech en we kregen een frisse cola.  Gelukkig kregen wij in maart al van John een rondleiding.

Terug de auto in  richting boot.  We gingen met zijn allen tegelijk op de ferry van Barra naar Banjul.

Vanaf de haven van Banjul werden we onder politiebegeleiding naar het centrum gebracht. We kregen de eer om  ontvangen te worden onder de ARCH. Dit monument werd gebouwd door de nu afgezette dictator Jammeh ter meerdere eer en glorie van zichzelf.  Hij was de enige die er met de auto onderdoor mocht. Het volk moest omrijden.   Tegenwoordig is er een kleine tentoonstelling in gevestigd over de tragische geschiedenis van Gambia ( slaven … )

Het gaat allemaal zo snel. Je komt aan met getoeter en plots zie je bekende mensen staan die je staan op te wachten. Pfff amai  dat doet iets zulle …    Elien , steven , Glenn , Ebrima met vrouw en het kleine Mohammadje , Kawsu , Omar , Modou , ……..  en dan komt ook nog uit het niets Piet aangewandeld.  Carine is zeer erg verschoten omdat Piet  haar de hele tijd heeft laten geloven dat hij er niet zou zijn.   Van een verrassing gesproken  !!

Dan de nodige speeches ……  toen kregen we ons  document van deelname.

Je zit in een roes op dat moment , je begrijpt het nog niet dat het gedaan is ,  nog adrenaline , …..

Pas als je nadien in je hotel aankomt , een frisse pint drinkt met de familie     kom je tot rust.

Whaauw  , wat een avontuur  !  iets om nooit meer te vergeten.    De dagen zijn voorbij gevlogen.   Later met het bekijken van de foto’s en filmpjes  zullen we  verder kunnen genieten en na vertellen van dit avontuur.

Moe , maar zeer tevreden naar bed !

Er wachten nog enkele drukken dagen .  Familiebezoekjes, project bezoek,  veiling van Carlientje.  Wordt nog vervolgd.

02-11-2019, 18:52 geschreven door Linda

Toch nog even vermelden dat we al onze overnachtingen ( hoe basic of  iets meer luxe )  en al onze maaltijden ( eten en drinken ) zelf betalen.

02-11-2019, 18:50 geschreven door Linda

Woensdag 23 okt dag 19

Rustdag bij Eddy en Jenny in Toubacouta, Mariama Counda.

Ik heb tekst voor de  blog bijgewerkt en daarna hebben we van het zonnetje genoten.

Veel gezwommen. Leuk zwembad!  We hadden het zwembad voor ons alleen.

Zalig , even rust na de lange drukke dagen.

We hebben een machientje was mogen insteken.

Normaal doen ze dat niet in de B&B.

De was was direct droog aan de waslijn. Alles goed plat vrijven en opplooien.

Diner : gamba’s op de BBQ à volonté !!!

Lekker zulle.

Erik en Sandra zijn ook blijven eten in de B&B.

De wifi is niet goed genoeg om foto’s op de blog te zetten. Jullie hebben nog veel foto’s tegoed  !!!! 

31-10-2019, 14:02 geschreven door Linda

We checken vandaag een dag vroeger uit, langer blijven is geen optie. Bij het betalen vroegen ze wat de reden was van ons vroegere vertrek.

Pffffff geen woorden meer aan vuil maken.

Een drukke weg met heel veel camions. 1 rijvak en1 rijvak met tegenliggers. 250 km aan soms 30 km per uur, schiet niet op, Het is onze laatste dag met veel kilometers. Niet te geloven !!!

We rijden door hele drukke stadjes, pfff bijna niet te doen.

Ludwig is meegereden met ons en zit geplet - benepem tussen onze bagage ( rommel) .

Hij kqn daar geen venster openzetten en ziet bijna geen steek naar buiten omwille onze prachtige stickers op de ruiten ( die hij daar zelf heeft op geplakt).

Koeien over de weg....

Ezels over de weg...

Geiten over de weg....

Rond 16 aangekomen in de B&B

We hebben een machientje was mogen insteken. Terug propere kleren voor de volgende dagen.

VAKANTIE dagje morgen.

31-10-2019, 13:57 geschreven door Linda

31-10-2019, 13:52 geschreven door Linda

Hallo iedereen,

We hebben helaas onderweg het aanvullen van de blog moeten loslaten.  De slechte wifi liet ons absoluut niet meer toe om nog dingen te posten.   Als we na een lange dag rijden aankwamen op onze slaapplek wilden er gelijk 45 personen tegelijk op de wifi om het thuisfront op de hoogte te brengen van hun verhaal.  De hele boel sloeg dan tilt.   Je ging op de wifi en dan viel de wifi weg, dan weer wifi , dan weer weg. ....

Er moest na het rijden nog ingecheckt worden ,  dan nog snel iets eten  en naar bed om de volgende dag weer monter en "fris "   klaar te zijn voor een volgend avontuur.   Lees : hele dag rijden  !!!!

In de komende dagen maak ik het verhaal wel af, met tekst en foto's. 

Groetjes

Linda en C° 

31-10-2019, 13:50 geschreven door Linda

Maandag 21 oktober dag 17

9 u ontbijt

We hebben onze papieren gekregen om in Senegal vrij rond te rijden / reizen.

De vermoeidheid van gisteren zit nog in ons lijf. Schouders doen pijn van al dat schokken en ook van het stevig moeten vasthouden van het stuur.

Vandaag rijden we met Carlientje ( wij drieën ) rustig naar Dakar/ Lac Rose.

Voor we vertrokken aan het hotel nog eens tot op het strand ( lees stort) geweest.

Het strand lag vol afval, vooral plastiek van alle aard. Afgrijselijk !!

Ook de stad Saint Louis is een groot stort. De mensen leven tussen en op het afval. Niet te doen.

Dit had ik zelf nog nooit gezien!

Hoe begin je hier aan om dit op te ruimen. In Gambia krijgen de kinderen al van in de kleuterklas hier les over. In Gambia hebben we zulke toestanden nog nooit gezien.

Broem, broem en weg zijn wij......

Aan de kant van de weg zien we jonge gespierde mannen een boom uithollen ( hakken) om er een piroque ( boot) van te maken. We keren om en vragen of we een foto mogen maken. Mocht!!

Deze kerels lopen nu rond met een spierwit T Shirt met pub van Duvel.

Rond 13 uur gestopt. Stoeltjes uitgezet, vuurtje aangestoken en ravioli warm gemaakt.

Even relaxen aan de kant van de weg.

Op momenten dat er geen auto’s langskomen hoor je allerlei vogeltjes fluiten. In de voorbije rushdagen Is dat een beetje aan ons voorbij gegaan. Een mooie zonsondergang en geen tijd hebben om een foto te nemen,zonde toch?

15 uur we zetten onze route verder.

De drempels , als je een dorpje binnen rijdt, zijn imens hoog en breed. Daar wil je niet snel over rijden want dan maak je brokken . Ideetje voor de Klei en de Kouter?

Zelfs aan 30 km / u kan je ze niet over.

16 uur getankt en frisse cola gekocht

Een stadje doorgereden. Als ge hier kunt rijden, dan is Brussel in de spits een makkie!!

De politie salueert naar ons en steken dan hun duim op. Dan voelen we ons weer kei fier. We houden ons aan de snelheid.Af en toe een ietsie pietsie te snel. Tot nu toe nog geen boete gehad.

Op 10 km van het hotel stuurde de Gps ons in kleine straatjes ( piep kleine straatjes- weggetjes) met aarde en zand. Gps neemt de kortste weg hé!!

We waren een beetje het noorden, zuiden, westen en oosten kwijt.

De weg vragen leek ons de beste optie. De ene man stuurde ons links, de andere rechts : dilemma!

Net toen we de auto gedraaid hadden kwamen we nog 4 andere challenge auto’s met net hetzelfde probleem dan wij tegen. Wij besloten hen te volgen. Nog maar net vertrokken reden we ons vast in het mulle zand.

Roel van team” we zullen wel zien” hing direct de sleepkabel aan de auto’s en Stephan heeft even het stuur overgenomen.

Ook de vrachtwagen kwamen we nog tegen, ook verloren gereden.

Dirk (the smiling childs) heeft ons ook nog even gesleept tot Carlientje terug vaste “band “had.

Willy zegt : vrouwkes wij laten jullie niet achter zulle”.

Francis, Ludwig en Luc hadden blijkbaar wel de juiste weg genomen en waren voor ons in het hotel.

Eind goed, al goed. We hebben er goed kunnen om lachen en hebben onze helpers een pint betaald. Eigelijk 2 pinten : zijn hier halve liters!

De kamer volgens Booking.com:

Kamer met ensuite badkamer, bubbelbad, waterkoker en balkon.

Kamer 166:

Heel koude kamer ( airco volle bak) maar geen bakje om de airco te minderen of af te zetten.

Klamboe boven bed met met grote gaten?? Niet handig.

Bad ???? Kleine douche met alleen koud water.

Geen electriciteit ( licht ) in de badkamer. Er hing ook geen spiegel. Ja, zonder licht hebt ge die spiegel ook niet nodig haha.

Geen laken op bed, geen slopen rond de kussens.

De verbindingsbuis van het gat van de lavabo was er niet. Als ge uw tanden poetst stond ge met uw voeten in uw eigen tandpasta spuwsel.

Toilet spoelde niet door .

Kortom een top hotel!!!!!!! Misschien waren er betere kamers???

Ga een leuk verslagje schrijven op booking.

Het buffet was prima, mag ook gezegd worden.

Geen Wifi en dat is kak!

We zijn wakker geworden van de kou!

Deur operzetten was geen optie, veel muggen. We hadden ook nog een reuze spin op de kamer en een vogel.

En misschien waren er nog andere huisdieren die we gelukkig niet gezien hebben.

10 uur gestopt aan Lac Rose. De vroegere eindbestemming van Paris-Dakar. Direct een zwerm verkopers rond de auto. Hier moet elke toerist worden aangesproken om al hun prularia aan te verkopen .

Toubab ( blanke man) please, svp clothes, pen, i have 5 children, 5 pennen,..........

Deuren dicht, kordaat zijn en weg..

Met een beetje geluk komen er nog toeristen die dag. De hoogdagen van deParis-Dakar zijn voor die mensen voorbij. Het hotel Arc en Ciel was waarschijnlijk in die tijd een tophotel waar rijders en staf verbleven. Er hingen foto’s hierover aan de muur.

Nu moeten ze het doen met de challengers.

We verlieten het hotel een dag vroeger en konden gelukkig hier in de B&B een nacht.

Rijden maar......

Rond 16 uur aangekomen in Toubacouta. B&B bij Belgen.

Leuke kamer, mooi zwembad, super netjes en we hebben lekker gegeten.

Wat moet dat nog meer zijn.

Een wereld van verschil met ons vorige hotel. Soms moet het heft in eigen handen nemen. Ook al is de organisatie daar niet mee akkoord.

23-10-2019, 14:55 geschreven door Linda

Zondag 20 oktober. Dag 16

Om6u30 loopt de wekker af.

Om 8 uur vertrekken we richting Senegal. Het 6 de land waar we doorrijden.

We rijden in konvooi naar de grens.

Zeer druk en hectisch.

Nog onze gekoelde drankjes in de koelbox van de auto steken ( op de kamer hadden we een klein frigootje).

Ontbijt en weg......

Hopelijk zijn de 2 auto’s van andere Sahara deelnemers hersteld.

In de garage zouden ze de nacht doorwerken. Deze teams zullen niet goed hebben geslapen ( denken we).

In de garage hebben ze beide auto’s volledig uit elkaar gehaald, motor eruit om aan andere delen te kunnen ....

Straks weten we meer. Zijn Ok!

We rijden langs grote vuilnis belten, waar ook mensen wonen. Een stank waar wij na 5 min mottig van worden.

Landschap : we rijden langs de oceaan maar zien ze niet. Zwin landschap, zand, piepkleine struikjes, nergens schaduw.

Mooie vlinders fladderen met ons mee.

Veel arrogante vliegen.

Insecten worden groter....

Een torretje wordt een tor van 4 cm. Brrrr.

Goed stuk nieuwe weg. Daarna

“Wasbord”weg.

Kinderen langs de weg.

Stadje doorgereden, zo druk. Bijna geen doorkomen aan.

Dikke putten in de weg

Landschap wordt anders, rood zand en duinen, kleine boompjes...

11 u 130 km gereden op iets minder dan 3 uur. We zijn al goed opgeschoten voor vandaag. Max 290 km te rijden. Wel straks nog grensovergang van Mauritanië naar Senegal. Ons einddoel voor vandaag is Sint Louis.

Foto’s nemen we met de Gsm’s . Ik durf mijn fototoestel niet boven te halen met al het stof en zand.

Kinderen langs de weg wuiven en roepen. Als er een auto zou stoppen valt er voor hen iets te rapen.

Maar ze zijn met zoveel..... pffff stoppen is echt geen optie.

Daarjuist een kleine stop gemaakt omdat de vrachtwagen vast zat in het verkeer. Eerst niemand te zien en plots staan ze er met zoveel.

Oei de “weg” is weg. We worden door elkaar geschud. We hadden onze sport BH moeten aantrekken onder ons T shirt van de fitness (ha ha).

Het zoveelste check point !

Heet vandaag, het zweet loopt van ons lijf. Gelukkig een goede t shirt aangetrokken die ons vocht opneemt.

Kamelen omderweg.

We slalommen rond de putten.

Carlientje kreeg het daarjuist even warm, een vapeurke! Chauffage volle bak, blazers aan, ruiten open en wij smelten.

Verschrikkelijke slechte weg!!!!!

Met hun jeeps en 4 x 4 is dat super goed te doen en ook plezant waarschijnlijk. Voor ons is het afzien. We proberen zo goed mogelijk de putten te vermijden( haast onmogelijk) . We zien de voorgangers steeds verder wegrijden. Achter ons nog de vrachtwagen en een andere deelnemer. Op de vraag om voorraan wat minder snel te rijden wordt niet gereageerd door de eerste wagen . Hij zou ons niet horen?

Uiteindelijk wordt er toch gestopt tot iedereen bij is. Emoties!!!!! Pfffff.

een knuffel van Regina en Richard doen wonderen. Dank hiervoor.

Samen uit, samen thuis !

Ludwig wil het stuur overnemen , maar dat willen we niet. We zijn aan deze missie begonnen en gaan hem ook samen ( Carine en in ) tot een spetterend einde brengen.

2 top wijven die het toch maar doen!!!

12u45 gelukkig hebben we het stuur niet afgegeven want de weg ligt er nu iets beter bij.

Nog 94 km , 2 uur rijden volgens Gps + grensovergang.

Ge krijgt pot verdomme nog geen tijd om ne foto te nemen, racen!

40 graden in de auto. We rijden met de ramen open om toch wat “ frisse” ha ha, lucht binnen te krijgen.

13u30 parc nationale, amai. Terug slechte weg. Nog slechter dan daarjuist . Kan dat nog? Ja dus. !!!

****

Na een tijdje rijden stellen we vast dat er op onze weg een vrachtwagen op zijn kant ligt. Wat nu..... niemand kan er door. Terugrijden pfffffff heeft niemand zin in. Wat is het alternatief?

3 km terugrijden en dan links een zandweg inslaan. We komen in een dorpje. Volgens de bewoners van het dorpje kan de vrachtwagen niet rijden op dat weggetje.

Ook wij, Carlientje, zullen het dan moeilijk hebben. We hebben geen keuze en moeten mee.

5 minuten verder staken we al vast in het zand. We werden eruit getrokken door Maarten.

Marco is in de koffer op hun bagage gaan liggen zodat Carine kon meerijden met hen. Ik was met Maarten mee. Eind al goed, al goed.

Dit is challenge natuurlijk, met de Vito veel spannender om er door te geraken dan met een stoere 4 x 4.

Alle personenwagens + vrachtwagen

( behalve de Swiftjes) hebben zich vastgereden in het mulle zand.

We moesten nog 1 grote hindernis nemen : water oversteken. Hoe diep is het? Een eerste auto (lokale mensen ) waagden het erop. Toch halve meter diep en nog een put waar ze zeker niet mochten inrijden.

Ludwig neemt EVEN het stuur over.

Links houden was de boodschap.

Amai ! Het water gutste over de auto( modderwater) . Even zie je niets meer. De auto van de Vosjes stond nog in de weg. Vast gereden !

19uur aangekomen aan de grens van Mauritanië. Eerst langs gaan bij de douane. Deze bladeren in ieders paspoort??? Hoe weten ze of iedereen is langs gekomen??

Dan met paspoort en papieren van de auto naar politiekantoor. Komt niet in orde omdat de douane geen stempel heeft gezet. Ahhhh, er moet overlegd worden over geld. 10€ per auto willen ze. Smeergeld , het zijn ambtenaren en ze mogen dat niet innen. Als je niet betaald komt de stempel in het paspoort niet in orde.

We zijn als groep direct akkoord om dit te betalen. De organisator wou eigenlijk niet toegeven aan deze toestanden. Maar wij willen naar het hotel met “zwembad en een frisse pint”.

21u20 we staan nog steeds aan de grens. Deze keer aan de grens met Senegal. We hebben juist weer onze paspoorten moeten afgeven.

We kregen al onze autoverzekering voor Senegal. Plots moeten alle Belgen naar het kantoortje komen.

Eens we daar aankomen,mogen we terug weg. Ze kunnen ermee rammelen maar niet te hard hé.

Dan moet er 8€ betaald worden voor de tol brug.

21u45 starten we terug onze motoren richting St Louis. Nog 37 km in de pikke donker.

22 uur staan nog te wachten met onze 4 knipperlichten. Brug nog niet open.

Uiteindelijk komt er schot in .

Moe van deze lange pittige, moeilijke dag, komen we aan in hotel Dior in Saint Louis.

Madame Dior houdt de touwtjes goed in handen.

Om middernacht schuiven we aan aan het buffet : zeer lekker.

Frisse pint smaakt.

Een heerlijk proper zeer groot bed , zalig!!!!

23-10-2019, 14:50 geschreven door Linda

Vrijdag 18 en zaterdag 19 oktober

Rustdagen in Nouakchott/ Mauritanië

We wachten hier op de groep die uit de Sahara komt.

Zicht op Carlientje vanuit de kamer. Ze wordt 24 uur bewaakt door de security van het hotel. Ze staat pal voor de deur naast het mooie shuttle busje van het hotel. 2 alcoholvrije dagen, hier niets te kopen , ook niet in dit mooie hotel. In Senegal zullen we terug een frisse pint kunnen drinken.

Straks verhuizen we naar het Emira hotel waar de meeste deelnemers logeren.

Morgen om 8 uur vertrekken we in konvooi naar de grens met Senegal.

Weerom de auto uitvoeren en tijdelijk invoeren in Senegal. Terug betalen !!

We moeten al 2 keer 40€ klaarhouden en nog eens 10 €......

In Senegal hebben ze een strenge wetgeving wat invoer van auto’s betreft en ook wel terecht!

Geen invoer meer als de auto ouder is dan 8 jaar. Geen auto kerkhof meer in Senegal.

Dus al onze deelnemende wagens moeten uit Senegal geraken, anders moeten er hoge invoertaxen worden betaald.

Wij rijden door Senegal met een tijdelijke permit. Ook moet er terug een verzekering worden afgesloten voor enkele dagen.

Wij hebben geen idee in hoever zulke verzekeringen hun ding doen bij een ongeval????? We hopen met zijn allen dat niemand er beroep moet op doen.

Misschien rijdt de grote massa hier wel rond zonder verzekering??

In Marokko was het druk in het verkeer, met momenten in de steden zeer druk. Er was dicipline!

Hier is het ook zeer druk , maar complete chaos. Iedereen rijdt er maar op los. Ge moet uw plekje in het verkeer afdwingen en er durven voor gaan. Ze steken links voorbij om rechts af te slaan. Pinkers gebruiken ze niet. Ze stoppen plots. Ze stoppen in het midden van de weg om een babbelke te doen met iemand die ze kennen. Overal voetgangers die oversteken. Kar en ezel in het verkeer.

Honden die de straat oversteken.

Ja, het is wat.

Er wordt gelukkig niet zo hard gereden dan bij ons.

We kregen gisteren een bericht dat de Sahara groep vervroegd terug zou keren naar het hotel.

Normaal zouden ze een keer overnachten in de woestijn en een keer op het strand.

Wegens veel problemen (veel weten wij er nog niet over hier) moeten ze hun Sahara tocht stopzetten en inkorten. Er zouden 2 auto’s bij zijn met een defecte koppeling.

Ook zouden er bijna 2 auto’s door de Oceaan opgeslorpt zijn.

Cor had verwittigd om niet in het water te rijden en de auto’s ver genoeg van de waterlijn te parkeren. Ze ook met de snuit richting water te zetten ....... De stroming van de Atlantische oceaan is zeer sterk.

Eens een auto begint te drijven , ben je hem kwijt.

Maar gelukkig zou iedereen goed en wel in het hotel zijn aangekomen.

Onze land Roover heeft ( volgens dat ik hoor van Ludwig )geen schade.

Wel zou hij een andere auto gedurende heel veel kilometers (meer dan 200 km, omdat er niemand anders wou overnemen) hebben moeten slepen. In nood kent men zijn vrienden.

Vandaag ( zaterdag) zal het voor een aantal teams een drukke en een spannende dag worden. Sleutelen aan de auto’s zodat ze morgenvroeg tegen 8 uur klaar zijn om verder te rijden.

Ons Carlientje heeft goed kunnen rusten. Hopelijk wil ze nog met ons mee naar Gambia. We beginnen nu al te denken hoe het gaat zijn als we haar moeten achterlaten.

Raar gevoel, nu al. We voelen ons als een trio stoere madammen .

Zot hé.

Ook Fonske achterlaten zal ons iets doen. Mannen tillen daar allemaal niet aan. We gaan ervoor zorgen dat Fonske goed terecht komt in kleine kinderarmpjes.

Hij heeft al de hele reis veel beziens, iedereen wil hem hebben.

Maar hij moet samen met ons de eindstreep halen!!!!

15u15 We zaten meer dan 2 uur op het terras van het hotel ( straatkant) te zitten. We vervelen ons, pfffff. Dat het maar snel morgenvroeg is dat we kunnen rijden.

Even op straat gaan wandelen is niet echt een optie vanwege de hitte. Zeker 40 graden in de zon.

Even op bed gaan liggen.

Ludwig en Luc gaan inkopen doen. Er zou toch ergens frisse Heineken te koop zijn. Op zo’n wachtdag smaakt dat zelfs.

De wifi is terug niet prima.

We horen dat het morgen een hele mooie rit wordt, maar wel een moeilijke omdat de wegen heel slecht zijn . Het heeft ook nog recent geregend ( doet er geen goed aan).

Ze zullen door een nationaal park rijden. We zijn benieuwd. Ook de grensovergang kan ons nog parten spelen. Hopelijk laten ze ons niet te lang wachten.

Houten beeldje gekocht aan 9€, startprijs 100€.

We zijn nu 2 Icetea’s, een pakje chips en een suikerwafel verder.

We gaan straks samen iets eten.

Maar 1 stopcontact in de kamer. Al onze op te laden dingen liggen in de wachtrij, de Go Pro, 2 powerbanks, 2 Gsm’s , fototoestel.

Op tijd naar bed

23-10-2019, 14:48 geschreven door Linda

Dinsdag 22 oktober. Dag 18

We checken vandaag een dag vroeger uit, langer blijven is geen optie. Bij het betalen vroegen ze wat de reden was van ons vroegere vertrek.

Pffffff geen woorden meer aan vuil maken.

Een drukke weg met heel veel camions. 1 rijvak en1 rijvak met tegenliggers. 250 km aan soms 30 km per uur, schiet niet op, Het is onze laatste dag met veel kilometers. Niet te geloven !!!

We rijden door hele drukke stadjes, pfff bijna niet te doen.

Ludwig is meegereden met ons en zit geplet - benepen tussen onze bagage ( rommel) .

Hij kan daar geen venster openzetten en ziet bijna geen steek naar buiten omwille onze prachtige stickers op de ruiten ( die hij daar zelf heeft op geplakt, ha ha ).

Koeien over de weg....

Ezels over de weg...

Geiten over de weg....

Rond 16 uur  aangekomen in de B&B

 We hebben een machientje was mogen insteken. Terug propere kleren voor de volgende dagen.

 VAKANTIE dagje morgen.

23-10-2019, 00:00 geschreven door Linda

18-10-2019, 20:31 geschreven door Linda

18-10-2019, 20:02 geschreven door Linda

Ons Fonske  !!!!!

18-10-2019, 19:37 geschreven door Linda

18-10-2019, 19:29 geschreven door Linda

18-10-2019, 19:27 geschreven door Linda

18-10-2019, 19:26 geschreven door Linda

18-10-2019, 19:25 geschreven door Linda

18-10-2019, 19:24 geschreven door Linda

18-10-2019, 13:51 geschreven door Linda

donderdag 17 okt. Dag 13

Ontbijt was maar povertjes, maar geen gezeur.

We staan te wachten om te vertrekken. Gisteren werd er afgesproken om tegen 10 uur te vertrekken.  Nu vangen we op dat we om 9u15 zouden vertrekken. Wij zijn gelukkig klaar !    Een paar andere deelnemers hebben het nieuwe uur niet te horen gekregen en zijn nog rustig terug naar hun kamer gegaan en terecht  ( nog 45 minuten tijd ) .  Een voorbeeld van slechte communicatie.   Wij gaan in konvooi rijden. Eerst rijden we  de stad uit en gaan de deelnemers  tanken die het nog niet gedaan hebben. Hier kopen we onze blauwe Sahara sjaal . Geeft mooie foto’s, maar misschien gaan we onze sjaal nog echt nodig hebben als bescherming voor zon , wind en zand.

 Spulletjes weggegeven. De man stond met zijn armen vol en vroeg een zakje of een doosje. Ha ha. Precies gelijk in de supermarkt.

Ook petjes uitgedeeld !

Op weg .....

De wind raast vanuit de Sahara richting zee, het zand schuurt tegen de auto. Het lijkt of we in de mist rijden , maar het is zand.

Bij de pipistop kreeg ik het autoportier haast niet open door de wind.

Inderdaad sjaal gaat nog van pas komen. Zonnebril op en sjaal voor de mond!!

Straks splitst de groep op in 2 groepen, de asfaltrijders en de Sahara rijders.

Er gaan al een aantal teams niet meer mee door de Sahara, vooral om hun auto te sparen. Met het slechte weer ( zandstorm) vrees ik dat er nog gaan afhaken. Een tentje opzetten lijkt mij haast onmogelijk.

Ludwig gaat ook niet meer door de Sahara. Francis gaat de  Land Roover wel nog mee. De Sahara gids zit bij hem in de auto en Ludwig zit bij Luc. Ludwig heeft last van zijn ogen en geeft genoeg zand gezien ( ha ha)

De hele tijd in de weer met de CB om achterliggers te verwittigen dat er diepe putten in de weg  zijn alsook om tegenliggers aan te kondigen.  Als er vrachtwagens passeert, krijg je een hele lading zand over je heen.  Idem als bij ons met hevige regen.

We rijden  ongeveer 60 km per uur.

13u30 al uren hetzelfde landschap : zand!!! Over een 30-tal km’s splitst de groep.

35 graden in de auto . We hebben geen Airco.

14u25 de Sahara rijders zijn vertrokken. Wij ook verder met nog 9 auto’s en de vrachtwagen. Nog 280 km voor de boeg.

Verder zandhappen. Het is de eerste dag dat het zweet langs alle kanten een weg zoekt naar buiten. We hebben al veel gedronken en blijven dorst hebben.  Zou je hier in panne vallen , pffff , zou geen pretje zijn.

De auto die tot nu toe nog altijd vrij proper was , zit nu volledig onder het zand. Ook wij, in elke vouw zit zand!

We rijden zonder escorte , zou niet nodig zijn. Cor heeft een gezamenlijk  document voor alle check points  , daarom moeten we samen blijven.  We rijden van check point naar check point en moeten soms ook nog  een exemplaar ( van onze 35 ex) afgeven. Dit scheelt een pak tijd, anders moeten ze paspoort zien.

Ik heb een roestbruine T shirt aan om bij den decor van al het zand te passen ( ha ha). Maar helaas niet volledig katoen : stink naar het zweet ! Gelukkig wacht ons een goed hotel ( hopen we toch).

15u05 net een grote kazerne voorbij gereden. Hier 40 km per uur en veel zand op de weg . We rijden nu door een woestijn stadje. Kleine lage gebouwen, winkeltjes met auto onderdelen, autobanden, brandstof in plastieken bidons, geiten, koeien, mannen in lange gewaden, geen vrouw te zien.

Als ge iets in je mond steekt, voel je ook het zand tussen je kiezen knarsen.

We stopen niet om te eten, we blijven km’s maken om voor donker in Nouakchott te zijn. Amai, we zien er niet uit ( straks mogen we nog niet binnen in het hotel).

Nog altijd veel putten en zand op de weg. We slalommen om de putten zoveel mogelijk te ontwijken. Amai, weer een slecht stuk.

Terug een klein dorpje.  Alle bewoners staan aan de kant van de weg . Joepie er komt een challenge langs, dan valt er iets te rapen.  Letterlijk dan  !!   We mogen en kunnen ook niet stoppen ( anders raak je er niet meer weg ) . We gooien spullen naar de mensen vanuit het raam van de auto. Zoals de publiciteitskaravaan van de Tour de France.   Ze grabbelen wat ze kunnen. 

Erg  !!! 

Rijden maar ……… kleine stop in het midden van niets.  We wisselen van plek, kleine pipistop.  

 Nu begint het landschap wat te veranderen duinen, grassen en kleine boompjes.

15u45. Nog 205 km !

Er stopt nog een auto die niet bij de challenge hoort.  Een koppel  franse toeristen uit  Montpellier.  Als wij aanzetten wil hun auto niet meer starten.    Onze karavaan vertrekt  .  Ik verwittig Ludwig en Luc . We kunnen deze mensen  hier toch niet achterlaten.   Dat doe je toch niet.  Luc en Ludwig keren om en gaan kijken wat het probleem is.    Ze besluiten om de wagen  van die mensen te slepen . Tot waar ???  Nouackchott is nog 205 km.      Na zo’n  100  km begeeft de koppeling van Luc het.  Slepen is niet meer mogelijk en ze zijn  genoodzaakt om die mensen toch achter te laten.

Wij vragen over de CB aan de groep om een beetje langzamer te zijden zodat Luc terug kan aansluiten.  Groep stopt tot ze er terug zijn.  Probleem met koppeling , maar hij kan nog rijden.         

Het is al donker als we aankomen in de stad.  Eerst de tank nog eens vol gooien ( zoals de Nederlanders het hier zeggen) . 

 20 u aankomst in het hotel. Pffff wat een dagje.

We leken al een kleurtje te hebben, maar na de douche waren we toch terug een tintje lichter.  Het vuil was er afgewassen.

18-10-2019, 12:50 geschreven door Linda