Ik gebruik ze nu bewust en uit de grond van mijn hart. Ik heb de eer en het grote genoegen om verschillende mantelzorgers voor mensen met dementie te kennen. Als ik bij hen ben voel ik me nederig. Ik word stil als ik zie hoe zij dag in dag uit die zorg op zich nemen.

Als beroepskracht ben je omringd door collega’s, je hebt een vast statuut. Je draait een afgesproken aantal uren. Je hebt een volledig leven naast de zorg. Je kan mensen met grotere problemen doorverwijzen. Je kan beroep doen op de kennis en ervaring van jouw collega’s en de organisatie waar je voor werkt.  

Als vrijwilliger kan je kiezen hoe vaak je gaat helpen. Je kan dit steeds veranderen. Je kan ervoor kiezen om een tijdje niets te doen. Als er een probleem is kan je beroep doen op de diensten waar je vrijwilligerswerk voor doet. Jij kiest ook wat je wil doen en waar je liever niet aan begint. 

Een mantelzorger heeft al die keuzes niet. Uit liefde, dankbaarheid, plichtsbesef... draaien ze diensten 24 uur op 24 en 7 dagen op 7.

Een beroepskracht en een vrijwilliger hebben “beroepskeuze”. Zij kiezen om al dan niet in de zorg te werken. Zij kunnen er ook uitstappen als ze dat verkiezen. 

Voor mantelzorgers is het net omgekeerd. Een bestaande relatie evolueert door de ziekte onherroepelijk tot een zorgrelatie. Je kiest daar niet voor en je weet op voorhand ook niet hoe lang je die zorg zal moeten dragen. Wat je ook niet weet is hoe zwaar het zal worden.

Ik mag regelmatig mensen die beginnen werken in de zorg een praktische korte opleiding geven rond dementie. 

Op een bepaald moment in die opleiding gaat het over de nutteloosheid om een discussie te starten. Zo lok ik de uitspraak uit: 

 “Mensen met dementie hebben altijd gelijk”  

Dan vraag ik aan iedereen die in een relatie zit of thuis woont om een papier te ondertekenen waarin staat: mijn partner of ouder heeft van nu af aan altijd gelijk. 

Natuurlijk volgt er dan gegrinnik, forse of grappige reacties die allemaal neerkomen op “dat nooit, ik ben niet gek, dat zie je van hier....”.  

De stilte die dan volgt als ik zeg:” In die situatie zit nu elke mantelzorger!” spreekt boekdelen.

En dus is mijn besluit: de echte helden in heel dit verhaal zijn de mantelzorgers. Daarom verdient elk van hen mijn grootste respect.  

Ik weet zeker dat ik van hen protest ga krijgen. Maar dat ontvang ik met plezier en ik ga echt niet van gedacht veranderen: R.E.S.P.E.CT.

Heb je nood om je verhaal te delen, heb je opmerkingen of suggesties? Ideeën om deze blog te verbeteren? Laat dan zeker van je horen, laat een reactie achter op de website! Ik kijk er naar uit om samen met jou deze blog uit te bouwen.