Uit “De Schelde” van zondag 19 februari 1961 :

WETTEREN – DRIES zijn vroegere herbergskes, volksvermaak en typen van voor en rond 1900, door Jef Maentjes.

Dit artikel gaat over enkele herbergen en volkse typen van rond den Dries in Wetteren, en gaat dan verder….

Enige schreden verder hadden we alweer een goed geklant herbergske, en daar stak het uit “In de nieuwe fabriek” bij Petrus De Winter, die tevens naast herbergier ook bakker was. Beter gekend was zijn vrouw : Mie Toebak, die een meiske was van ’t zwaar gewicht; ze woog “drooggaweg” wel méér dan 100 kg. Ze kon lachen en tateren, uren aan een stuk, enfin ze kon op heur gemakske wel 100 man aan de klap houden. Mie was daarbij een goeie ziele, want de wevers van daar rechtover van ’t fabriek kwamen er zich warmen binst de schaftijd, bij het gloeiend stoofke, waar altijd op de buize wel 40 pullekes koffie stonden te warmen (juist zoals bij Boeskes), die ze dan kwamen ophalen. Niet zelden gebeurde het, dat de oude moeder “Tonia”, die het karweike moest opknappen der pullen, telkenmale verschoot als de “flokhaten” (stopsels) er afvlogen wanneer het “peezop” (koffie) ging koken, om dan terecht te komen tegen het plafond, die al vol met koffieplamaasters was beschilderd.

Ingestuurd door Antoine Verstuyft

24-02-2006, 00:00 geschreven door Leon De Winter

Uit “De Schelde” van zondag 19 juli 1959:

Dhr Paul DE WINTER aan de eer.

Onze up-to-date muzikant behaalde in de muziek conservatoriale wedstrijden voor de houten, het hoger diploma voor fluit.
Geboren te Wetteren op 15 april 1939 zette de ongemeen muzikaal aangelegde jongeman reeds op 9-jarige ouderdom zijn eerste schreden in de gemeentelijke muziekschool.

Hij kaapte stelselmatig alle eerste prijzen weg en kreeg last but not least een bijzonder eerste prijs met de grootste onderscheiding tezamen met het Eremetaal der regering met het maximum der punten.

Eens de kinderschoenen ontgroeid kwamen de kunstgaven pas nu bij hem tot ontsluiting.

Met een energiek “er op en er over” in de zware arbeid welke hem nu te wachten stond om zich te vervolmaken in “die soete geheimnisse van de nobele const” zette dhr De Winter zich met volle overgave aan het werk in het Muziek conservatorium te Gent.

Wat hij “ab initio” zaaide moest tot een rijke gouden oogst gedijen. In een verbijsterend tempo stapelde hij de vruchten op in zijn muziekkorf.

1956 : Eerste prijs notenleer. Eerste prijs met grote onderscheiding voor fluit. In dit jaar behaalde hij, voor velen niet onopgemerkt, in een internationale prijskamp op het

Muziekfestival te Munchen, op een vermeldenswaardige manier, de Bevorderingspremie.

1957 : Eerste prijs met onderscheiding voor Kamermuziek.

1959 : Eerste prijs met onderscheiding voor transpositie.

Getuigschrift voor muziekgeschiedenis. Het werd een aaneenschakeling van successen.

Zijn achtbare ouders, familieleden en al de muziekvrienden en sympathisanten, die rondom hem geschaard staan, konden hem niet stuiten in zijn opmars de te bekomen onderscheidingen binnen te rijven, welke nu niet precies op een geschenkblaadje geplaatst werden.

Het is dank zij zijn onverdroten wilskracht en constante werklust, dat onze dorpsgenoot het meest schitterend exploot geleverd heeft: nl. het behalen van het hoger diploma voor fluit en dit dan nog met de grote onderscheiding en het eremetaal der regering.

De hoogst mogelijke onderscheiding is hem ten deel gevallen met de uitvoering der werken : het Divertissement van Alphonse Roy: het eerste deel van het concerto van Haydn en “le Merle noir” van Messiaen, welke de 20-jarige fluitist met een fantastisch brio en een gevoelvolle stijl vertolkte.

Als wij nu onze “leerling-tovenaar” van harte gelukwensen om het bekomen resultaat, betrekken we tezamen met hem in de passende hulde ook de vroegere en huidige leraars, die zich ten volle gegeven hebben om de muzikale waarden van dhr De Winter naar best vermogen tot hun recht te laten komen.

De laureaat mag er zich bewust van zijn dat hij nu op zijn terrein stellig tot de groten in de muziekwereld van ons land behoort. Mocht dit tot een stimulans uitwaaieren, opdat hij nu niet verder op zijn lauweren zou rusten, maar wel met de eenvoud, hem eigen, de toekomst zou inzeilen : Excelsior!

Paul, nu ge voor goed ingescheept bent om die hemelrijkdeinende zee van welluidend – klinkende muziek te doorkruisen, wensen we u allen van harte : goede vaart.

Ingestuurd door Antoine Verstuyft

24-02-2006, 00:00 geschreven door Leon De Winter

20-02-2006, 00:00 geschreven door Leon De Winter