Gisterenmorgen om ± tien uur ben je toch nog geheel onverwachts rustig zonder pijn ingeslapen. Samen met ons vrouwtje was ik bij je, ik heb je vaarwel gekust en je ogen keken mij aan en als die hadden kunnen spreken zouden zij mij vertellen, hoeveel verdriet het je deed om afscheid te nemen, maar niets in dit leven is blijvend zo ook jij en ik niet.
Wat hebben wij allemaal verdriet het is niet in woorden uit te drukken. De pijn zal slijten en verzachten, maar alle mooie herinneringen zullen altijd blijven, dat houdt mij recht tot mijn laatste snik.
Jij bent voor mij een mensenhond geweest, die mij behoedt heeft voor onherstelbare daden. Jij voelde feilloos mijn verdriet aan speciaal die over mijn dochters.De liefde aanhankelijkheid en trouw die jij mij de afgelopen 13 jaar gegeven hebt, staat in grote schrille tegenstelling ten opzichte van mijn dochters.
Ook de liefde die jij meer dan 10 jaar gegeven heeft aan ons vrouwtje zal ik nimmer vergeten en zij jou ook niet.
