De voorbereiding, het verloop, het verblijf en de nabeschouwing
Impressies i.v.m. de voorbereiding en het verloop van de marathon, het verblijf in Kenia, een opvolging van de sponsoring t.v.v. het Kinderkankerfonds en een algemene nabeschouwing.
Met gemengde gevoelens schrijf ik dit laatste bericht voor mijn blog.
Het is een lang avontuur geweest; de hele trainingsvoorbereiding met alle wel en wee ... het schrijven hielp me soms door de moeilijke momenten héén.
Dan het onvergetelijk verblijf in Kenia met alle bezoeken, de natuurpracht, het toeleven naar - en de beleving van de marathon zelf ... eigenlijk schiet mijn woordenschat hier tekort maar toch ... afscheid nemen van dit schrijven doet wat pijn.
Binnen het kader van die mooie beleving ... toch 1 negatieve noot: aan mijn mailtje, met vraag voor publicatie ivm. rechtstreekse sponsoring voor het Kinderkankerfonds, dat ik naar Taptoe, De Meetjeslander en Het Nieuwsblad regionaal gestuurd had is totaal geen gevolg gegeven. Jammer want anders had mijn initiatief zeker een 1000 euro meer kunnen opleveren.
Maar ik wil eindigen met enkele + noten, volledig in de lijn van het hele gebeuren. Mijn initiatief heeft de mooie som van 2009,20 euro, rechtstreeks tvv. het kinderkankerfonds, opgebracht. Dank je wel, iedereen. Naast mijn inschrijvingsgeld, voor deelname aan de marathon, dat naar lokale Keniaanse projecten ( natuurbeheer, schoolbeleid enz...) ging, ben ik dan ook zeer tevreden dat mijn avontuur op "2 vredelievende fronten" iets opgeleverd heeft.
Een dikke duim daarop!
En zoals beloofd ... iedereen die gesteund heeft krijgt van mijn avontuur een "foto-compositie" in postervorm cadeau met achteraan een persoonlijke boodschap er op.
In bijlage, nog een verslag van dit avontuur dat ik geschreven heb voor "Het Steunpunt", het tijdschrift van de beroepsvereniging voor Belgische Fasciatherapeuten MDB.
Misschien tot ooit ... bij een volgend avontuur ... daar hef ik het glas op
Het is nu al een 3-tal weken geleden dat ik terug thuis ben na mijn Kenia-avontuur maar de aanpassing blijft moeilijk verlopen. Telkens iemand van de Amerikaanse vrienden terug wat foto's doorstuurt zit terug middenin de beleving.
Meer en meer realiseer ik mij hoe intens die reis wel was: ik was alleen op pad met een aantal mensen die ik totaal niet kende, de hele tijd spreek je in een "vreemde" taal, de vele prachtige natuurimpressies, het toeleven naar - én de beleving van de marathon zelf, de + en hoopgevende impressies na bezoek aan een school, weeshuis en pedriatisch ziekenhuisje. En ondanks of misschien net door de soms primitievere manier van leven was er vooral het warm-menselijke gevoel dat de hele reis beheerste en dat ik (en ik vermoed ook de anderen) probeer te importeren ... niet eenvoudig in ons soms "eng" luxe-wereldje maar ik doe mijn best om dit - ook via mijn werk - over te brengen.
Ondertussen is de beloofde foto(compositie) klaar en heb ik de eerste exemplaren - mét een persoonlijk tekstje erop - al gegeven aan de mensen die mij gesteund hebben bij mijn project dus ... even geduld ... iedereen komt aan de beurt. Wat jullie verder met die compositie willen doen laat ik aan jullie over ... ik had een foto(compositie) beloofd en daar wou ik mij ook aan houden.
Wat het kinderkankerfonds betreft: over 3 weken gaat men mij de eindbalans meedelen dus ... zeer benieuwd.
the day(s) after: 3-de fotoreeks en nog 2 race-anekdotes
Juist zoals in Belgische stratenlopen stonden er in de startzone ook een soort WC-s opgesteld, zij het slechts een 3-tal ... werftoiletten, dat dachten we ... een metalen containertje met in het midden: een gegraven put waarrond enkele 'platte" planken vastgemaakt waren in de grond, type franse wc. Voor de start ... ellenlange rijen met alleen maar "blanke" wachtenden. Ik dacht... hier klop iets niet; dan maar verder opgewarmd op een pad ... de zwarten achterna en ja, hoor ... een 500 m verder, allemaal kleine bosjes ... de zwarten "doken er in " en deze blanke ook; zelfde comfort maar geen wachttijden. Conclusie: "steel met je ogen" en leer zo van de lokale bevolking
In de race zelf, die aan haar 15-de editie toe was, haalde ik na een 7 km, in de 1-ste klim, een Keniaans "mannetje" bij die de halve marathon liep. Hij was nog kleiner en fijner dan mij en liep een beetje in elkaar gedoken. Hij zag er niet meer zo jong uit en 'k was toch wel nieuwsgierig ... vroeg hem hoe oud hij was ... 84 ... en hij had reeds bij elke editie deelgenomen aan de halve marathon. Na de aankomst heb ik de man nog gesproken en drukte daarbij mijn respect uit ... hij pakte me eens goed vast en lachtte zijn "paar tandjes" bloot
Zondag 29/6 ... the day after de marathon: niemand heeft echt goed geslapen ... alle impressies van de voorbije dag waren nog te levendig.
Na het ontbijt: met de jeeps op weg naar de "airstrip" voor een vlucht naar Masai Mara, het laatste natuur/wildgebied dat we aandeden.
De aankomst in Governor's Camp was heel hartelijk ... de briefing ook : "als het donker is en je wil naar de bar, restaurant of andere gemeenschappelijke ruimte komen, even voor je tent gaan staan, met je zaklamp zwaaien en wachten tot er een wachter komt" ... reden: eens het donker is komen de nijlpaarden uit de aanpalende rivier en die willen geen "indringers" op hun pad én op die paden tussen de tenten lopen 's nachts ook buffels En over tenten gesproken ... dit zijn echt luxetenten, met gewone douche en toilet erin.
Verder laat ik de foto's spreken ... het zeer divers dierenbestand in grote hoeveelheden ... mijn eerste ballonvlucht (daarvoor moet je al sinds 1983 in Eeklo wonen) ... het bezoek aan een Masai-dorp ... al die ervaringen ... al die impressies ... op 't ogenblik nog niet allemaal te plaatsen maar zeker onvergetelijk
Zaterdag 28/6: de dag van de waarheid: de Safaricom Marathon in Lewa Wildlife Conservancy : beschreven als 1 van de 10 zwaarste marathons ter wereld. Dit wellicht omwille van het parcours: heuvelachtig trailparcours én de omstandigheden: start om 7u15 ('s morgens), de toenemende warmte (25° à 30° rond 11u), de hoogteligging (rond 1700 m) en de "logeeromstandigheden" (in legertenten). Ervaren joggers doen er zowat 45' à 1 uur langer over dan bij een gemiddelde stadsmarathon.
Mijn klokalarm stond op 4u maar na een onrustige nacht was ik om 3u10 al wakker. Toch nog geprobeerd om rustig te blijven liggen tot 4u ... eindelijk kon ik opstaan, het lichaam wat actief laten worden en met héééél veel goesting tegen 5u naar 't ontbijt. Gezellig rond het ochtendkampvuur met speciale "preparatie": de meegebrachte muesli met vers fruit én fruitsap erover heen. Als dessert enkele lekkere pannenkoekjes en het voelde goed aan.
Ook de sfeer in het kamp zat goed; iedereen, blank en zwart, praatte gezellig én toch wat opgewonden met elkaar. Allemaal met hetzelfde doel: de race (halve - of ganse marathon) zo goed mogelijk uitlopen én genieten van de omgeving. Hoe makkelijk én gezellig kan converseren met elkaar zijn
Daarna nog eens alles zorgvuldig gecheckt: de 6 gelletjes , petje, Belgisch polsbandje, een drankje (om voor de start op te drinken) en een overtrektruitje mee en eindelijk met de jeeps - je mocht niet te voet - een kilometertje verder naar de startplaats. Daar was het al een drukte van belang.
Na een groepsfoto en - voor mij - 3-tal km opwarming ging de Childrens Run van start om 7 u en was het tijd om zelf naar de start te gaan. Een helse sfeer door de 1200 enthousiaste deelnemers, de 2 helikopters in de lucht én nog een superviserend vliegtuigje waardoor alles in veilige banen geleid werd.
De start was impressionant en zeer emotioneel tegelijk. Zolang er naar uitgekeken, er me zo zorgvuldig op voorbereid en nu was het zover ... de ontlading.
De eerste kilometers was het behoorlijk stoffig én wringen, iets waarbij mijn veldloopervaring toch wel van pas kwam. Naast het genieten van de omgeving was het daarna belangrijk om mijn GPS in de gaten te houden. De 1-ste helft liep zo makkelijk dat de verleiding groot is om mee te gaan met de "halve-marathonners" ... nee dus ... de handrem aan ... dit had ik wel geleerd van mijn 1-ste marathon vorig jaar in Amsterdam.
De drankbevoorrading was prima georganizeerd: elke 2,5 km met nog 3 vernevelingstations verspreid over de ronde van 21 km. Rond km 20 kwamen we eindelijk aan de splitsing: de mensen van de halve marathon naar de finish en wij richting start voor de 2-de ronde. Nu begon het genieten pas echt: van het prachtige landschap, de dieren die nu héél wat dichter kwamen: baboons, zebra's, impala's, giraffen en buffels (gelukkig iets verder) én het gevoel van de aanwezigheid van de dierbaren die er lichamelijk niet meer zijn maar tegelijk overal voelbaar aanwezig zijn .
Naast het genieten zat ik heel goed in mijn ritme en ben in die 2-de ronde nog een 16-tal deelnemers gepasseerd waarbij ik een aantal stappers (in bergop) terug aan 't lopen kreeg. Ik had echt het gevoel in een "flow" te lopen tot ... km 38 ... toen werd het toch zwaarder ... de coördinatie vlotte niet zo goed meer. De laatse 500 m kreeg ik toch weer vleugel(tjes) en dat zonder Red Bull.
Het resultaat : in de volledige marathon: 4u23'34"; op 122 finishers : 59-ste en 2-de bij de 60 + heren. Maar daarnaast heel veel genoten onderweg én vele leuke internationale babbels gehad ... In de aankomstzone: iedereen kent plots iedereen en ikzelf werd dan weer goed herkend aan mijn Belgisch polsbandje én mijn Buffalo-clubtruitje en onder wat geplaag van "mijn teamgenoten" ... een intervieuwtje met de lokale pers erbovenop. Na een open luchtdouche en alweer heerlijke lunch hebben we de dag afgesloten met een sunset-game drive (zwarte neushoorn) op het ons nu bekende parcours én dinner met enkele glaasjes erb ij ... rond het kampvuur ... onder een schitterende Afrikaanse sterrenhemel ... hoe mooi kan het leven zijn
Vrijdag 27/6: na een erg koude nacht , 's morgens om 6 u op voor een "sun rising" game drive. Dat was wel goed om te wennen aan het vroege uur want morgen moeten we al rond 4u op aangezien de start van halve- en ganse marathon om 7u15 is. Het wordt hier pas licht tussen 6u30 en 7u en vertrekken in het donker (met de jeeps) heeft wel iets. Zo voelden we ook dat eens de zon op, de temperatuur al vrij snel steeg. Goed om er rekening mee te houden. Het was ook wel interessant dat we bij die game drives (zowel gisteren als vandaag) voor een groot deel op het parcours van de wedstrijd reden wat ons al een goed beeld gaf van wat we konden verwachten. En het beloofde pittig te worden gezien de ondergrond, het heuvelachtige, de temperatuur én de hoogteligging (rond de 1700 m ). Dé verrassing kwam er dan ook toen we op amper 50 m van het parcours een leeuw konden spotten maar ... die lag er nu nogal lui bij in het Savannegras (FOTO) om nog te zwijgen van de olifanten, buffels, een (door een leeuw) verwonde zebra en andere dieren.
Tijdens het ontbijt kregen we wat informatie naar welke projecten ons inschrijvingsgeld ging en dat was o.a. naar 1 van de scholen die we nadien bezochten. Daar liepen kinderen tussen 3 jaar en 14 jaar school ; 1-ste kleuterklas tot een 8-ste leerjaar. Zoals reeds eerder vermeld is het onderwijs hier niet verplicht maar de kinderen zijn wel heel gemotiveerd want ze willen hun "beroepsdromen" (al dan niet realistisch) waar maken. Toch even een kleine kanttekening: voor het 1-ste kleuterklasje waren er 80 kinderen ingeschreven. Daarvan waren er toen 50 aanwezig met ... 1 kleuterleidster. Als er 70 à 80 aanwezig zijn voorzien ze 2 kleuterleidsters en toch waren die kindjes hééél gedisciplineerd bij in hun klasje.
Daarna was het tijd voor onze wedstrijdregistratie: ontvangst van borstnummer, deelnamepakketje enz. Nu werd het echt ... geen weg meer terug. Het was al overal in Kenia zo maar hier waren de veiligheidsmaatregelen nog strenger . De schrik dat Al Shabaab hier "publiciteit" zou halen op zo'n groot evenement zat er duidelijk goed in en men liet niets aan het toeval over: fouilleren, metaaldetectoren telkens je naar een andere zone ging, constante bewaking: de wijkagent? ( die je eigenlijk niet mocht fotograferen hmmm...) rondom de tentenkampen .
Na de alweer heerlijke lunch - het eten smaakt hier altijd goed - stond er ook nog een "vrije" game drive op 't programma maar de meesten van onze groep die gingen lopen namen een middagje rust . 'k Had ook wel wat last van de keel: was het vermoeidheid, irritatie door het stof bij de game drives of een beginnende verkoudheid ? Het maakt niet uit; ik sta voor de dag van de waarheid en ik ga er me hoe dan ook doorslaan. Deze avond op tijd in bed wat ook wel makkelijker gemaakt wordt omdat het hier al om 7 u donker is.
Woensdag 25/06: het is een dagje rustig aan met nogal wat vrije keuze mogelijkheden. Ik heb me in de loop van de morgen eens goed laten verwennen met een deugdoende lichaams massage door de handen van een vrouw van 29; haar man en zoontje woonden in Nairobi en zij werkte in de SPA, verbonden aan het wildpark van Aberdare. Haar droom : physiotherapist (kinesiste) te worden eens ze genoeg geld had om er voor te studeren. Daarna nog wat rustig nagenieten : van de dieren rondom "onze" huisjes en van het boek "Aan de oever van de Piedra huilde ik" van Paulo Coelho .
En zo zijn er heel wat: de droom en de wil om iets te bereiken is er maar het probleem: financiëel. Zo ook in het weeshuis (kinderen van enkele maanden tot 18 jaar oud) dat we 's namiddags bezochten: ook daar droomden de kinderen er van om dokter, advocaat, lera(a)r(es) , verpleegster en ... profvoetballer te worden. Onderwijs in Kenia is vrij en er moet - in verhoudung - behoorlijk voor betaald worden. In 't begin keken de kinderen een beetje de kat (luipaard ?) uit de boom maar eens je geleidelijk aan wat toenadering zocht, kwamen ze echt wel los en ook daar was het ... boys are staying boys .
Bij dat weeshuis is ook een boerderij waarbij de kinderen verantwoordelijk waren voor "hun" konijnen en ze zijn er dan ook heel fier op. Veel bewondering ook voor (mega) Mindy (FOTO), een Amerikaanse die hier alles een beetje coördineert, personeel en de kinderen ondersteuning geeft, de public relations en zo ook de sponsoring verzorgt.
De dag erna zijn we 's morgens vertrokken naar Lewa, langs zowel goede asfaltwegen als hobbelbaantjes. Onderweg zijn we gestopt ter hoogte van de evenaar met de bijhorende curiosashopjes waar ze je op "Noord-Afrikaanse" manier probeerden binnen te krijgen.
Zo kwamen we aan in het Lewa Wildlife Conservancy met een al sneller kloppend hart want ... hier zal het over 2 dagen allemaal gebeuren, de wedstrijd waar ik al zolang van droomde en naar uitkeek. De ontvangst in "ons" Maridadi kamp was zeer gastvrij en na een lekkere lunch, klaargemaakt in de veldkeuken , konden we ons installeren in onze tenten: legertenten opgezet door vrijwilligers uit het Britse leger. Aan de achterzijde ervan : 2 "privéruimtes" gecreëerd door zeildoek. 1 met een put, een toiletpot erop en een schopje om "na het gebeuren" er zand over te gooien en 1 met bovenaan een cilinder in zeildoek met onderaan een kraantje en douchekop erop: de douche! Waar is de scoutstijd naartoe toen het allemaal nog een stuk primitiever was .
In de late namiddag en zonsondergang hebben we een eerste game drive gemaakt, gedeeltelijk op het parcours van de wedstrijd met als hoogtepunt : een witte neushoorn met 3 weken oude baby op ... een 150 m van een parcourspad ... nu al puur genieten!
Op maandagmorgen 23/6 kennis gemaakt met de groep (13 Amerikanen, inclusief gidse), het mini-busje geladen en op weg naar Aberdare, 't eerste wildpark. onderweg overal kleine "nederzettingen) met verkoopstalletjes, geiten , koeien .
De vegetatie van het Aberdare wildpark zelf is voor een deel tropisch woud waarin je geen jachtluipaarden zal vinden - het is niet hun habitat - en op de hoogste plaatsen ook geen impala's wegens te koud. De eerste dieren die we zagen waren hyena's, ondanks de - gevoelens die ze vaak opwekken, toch mooie krachtige dieren en ook veel knobbelzwijntjes.
De eerste overnachting in het Aberdare wildpark was in "the Ark", op 2300 m hoogte. Het is een gebouw in de vorm van "een ark" van waaruit je dieren kan observeren, ook 's nachts. Ik voelde me daar even terug in mijn kindertijd want omwille van de koude nachten kwamen ze 's avonds een warmwaterkruik in je bed leggen ... in Afrika.
's Morgens kwamen ze in de gangen rond met een bel om ons te wekken en na het ontbijt op weg naar de "gewone huisjes" in Aberdare met onderweg prachtig zicht op de Mt. Kenia, de enigste keer dat we de top niet in de wolken zagen.
In Aberdare zelf, op 1800 à 1900 m hoogte: in de voormiddag: een bush-walk temidden van zebra's, antilopen, giraffen en bushbacks en rond onze huisjes lieten ook de baboons en de wrattenzwijntjes zich niet onbetuigd.
In de namiddag stond er een loopje op 't programma, opnieuw tussen de voornoemde dieren en samen met 4 begeleiders. Toen 1 van hen na ongeveer 1 km het tempo optrok wilde ik toch volgen, kwestie van toch even een sneller gevoel te hebben en na een tijdje hoorde ik aan zijn ademhaling dat hij het bergop al even lastig had dan mij. Hij wou dan zelf ook al wat temporiseren en zo hebben we in wisseltempo een 7-tal km afgewerkt. Jeremiah was echt wel sympathiek en heeft onderweg met zijn gsm nog een selfie van ons beiden genomen. Zo zie je maar: ook al ben je keniaan met de bouw van een afstandsloper en "nog maar" 39, als je niet echt meer traint gaat het ook niet vanzelf.
Zaterdagavond 22/06, met een "gevoelig" hartje vertrokken vanuit Zaventem en via Schiphol naar Nairobi. Op zondagmorgen tussen 5u30 en 6u30: een hemelse gloed , getooid in dieprode kleuren, gleed naar ons toe ... maar we zakten ... raakten die gloed kwijt en toen kwamen de lichtjes van Nairobi ons tegemoet. Miljoenenstad ... wat zou je uitstralen?
Afrikaanse, warme chaos bij de paspoort-visumcontrole met scanopname van beide handen , duimen en de andere vingers apart genomen. Ik wou hen nog zeggen (in mijn "flauwe moppen - latijn") dat er niets scheelde met mijn handen maar besloot wijselijk toch maar te zwijgen.
Eens buiten het luchthavengebouw stonden er tientallen personen met "contactbordjes" voor wie ze moesten ophalen maar 'k vond vrij snel "mijn chauffeur". Het was een heel vriendelijke man waarbij ik - ondanks een slaaparme nacht - niet snel zou bij in slaap gevallen zijn. Hij gaf best wel interessante informatie en ging geen vragen uit de weg over aanleg van wegen, het vluchtelingenprobleem in zijn land, het terrorisme van Al Shabaab én ... ook over "onze" marathon in Lewa.
Rond 8u45 kwamen we aan bij het Norfolk Hotel, recht tegenover de universiteit van Nairobi. Het onthaal was supervriendelijk en het was een enorme meevaller dat ik al direct op mijn kamer kon. Zowel in de voor- als in de namiddag wat slaap ingehaald en in de late namiddag een loopje gedaan. Ondanks wat info die ik gevraagd had, was ik op een bepaald moment toch verloren gelopen maar geen paniek ... ook daar is de politie je beste vriend die me op een heel correcte manier toonde hoe ik terug bij mijn hotel kon geraken. Daarna had ik nog een originele manier bedacht om Ruben te feliciteren met zijn verjaardag op maandag, waarbij personeelsleden van het hotel direct bereid waren om het spelletje mee te spelen.
Ik hou van observeren en tijdens mijn loopje merkte ik dan ook dat de mensen op straat me zo onopvallend mogelijk aan 't aanstaren waren. Maar 'k betrapte ze vaak en als ik dan even vriendelijk lachte kwam er ook bij hen een "very big smile" op 't gelaat en begonnen ze me zowaar aan te moedigen. In bepaalde delen van de stad zag ik toch heel wat "berooide" mensen liggen/zitten/hangen ... mensen die wellicht hun geluk (en werk) kwamen zoeken in de stad maar het duidelijk niet vonden ... het probleem van vele grootsteden en niet alleen in ontwikkelingslanden.
Het zééér lekkere diner heb ik uitstekend verteerd met de match België-Rusland ... meteen ook de laatste keer dat ik in Kenia voetbal kon volgen op TV omdat ... we verder geen TV meer hadden
Deze week was het echt een afscheidsweek van "Belgische bodem" : laatste tempotraining op dinsdag, woensdag laatste hersteltraining op de Finse piste, donderdag afscheid van ons gras met de grasmachine ( ja, moet ook gebeuren ) en afscheid van de laatste patiënten. Deze morgen, laatste rustige duurloop : 19 km à 10,1/u + 1,7 km uitlopen= 20,7 km, met afscheid van de Lembeekse bossen (zie foto), vanavond gevolgd door een "nieuwigheidje": mijn 1-ste "malariapil".
Morgen wordt dan wel de meest emotionele dag: het weggaan van iedereen die me nauw aan het hart ligt. Ook volgende week zal emotioneel zeer intens zijn; niet zozeer door dat gemis maar als je alleen bent is het alsof je alle externe prikkels nog sterker beleeft, dat je er nog meer door geraakt en ontroerd wordt. Je zou die mooie impressies willen delen, er samen in "verdrinken" maar dat gaat niet dus je wordt er zelf volledig in ondergedompeld. Ik ga alles gewoon laten komen, het beleven vanuit mijn totaliteit als mens en ervan genieten.
En dan, op het einde van die week komt de start er aan (zie foto). Vooraf zal ik ook zeggen tegen mezelf: "geniet er van" maar als ik aan die start sta zal terzelfdertijd het competitiebeestje, dat het toch zo goed mogelijk wil doen en dat zijn (oude) huid nog duur wil verkopen, in mij naar boven komen. Dus ... 't wordt wellicht een mengeling van genieten en presteren met in steun: de kracht van de oerelementen, in Afrikaans natuurgebied heel dichtbij, de talrijke en soms verrassende en ontroerende aanmoedigingen die ik al gekregen heb en ... wat Belgisch (voetbal)chauvinisme, terugdenkend aan 9 jaar geleden bij de ingang van het Maracanha stadion (zie fotos).
En van aanmoedigingen en steun gesproken: da's ondertussen al héééél bemoedigend: de teller van de sponsoring voor vzw Het Kinderkankerfonds stond maandag 16 juni op 1789,20 euro !!!! Aan hen die nog twijfelen om al dan niet te sponsoren: geef toch nog dat kleine "duwtje" zodat de 2000 euro gehaald worden. Dat zou echt een mooi resultaat zijn.
Vandaag nog een laatste keer naar mijn vader geweest voor de afreis. Zijn houding ivm. "mijn project" is nogal geëvolueerd gaande in 't begin van "moet je dat nu nog doen op je leeftijd" tot "de supporter" van in mijn competitieperiode van vroeger, geïnteresserd in de conditie, de evolutie en de trainingen met soms gezond kritische vragen daaromtrent.
Van bij hem heb ik het Citadelpark nog eens "platgelopen", tussen de gedenkstenen van musea en het SMAK door én onder het goedkeurend oog van van mijn trouwste supporter daar, steeds op post in weer en wind (zie foto's).
Het was een duurloopje van 23,8 km in 10,2/u + 2,4 km uitlopen, totaal: 26,2 km maw. al een uur minder lang dan vorige week.
Ik zat dan ook nog helemaal niet "dood" daarna en gelukkig maar want vanavond misschien ... "ga ik dood aan jou" ? samen met Bart Herman in CC De Herbakker in Eeklo
Na de zeer lange duurloop van afgelopen zaterdag en de voorbije onrustige nachten door het grillige karakter van 't klimaat begon ik vandaag met enige twijfel aan wat voor mij de zwaarste training is van de hele voorbereiding.
Wellicht ook door de hoge vochtigheidsgraad was het "harken" aan de Watersportbaan: in/uitlopen + 3 tempolopen van 5000m in 25' à 25'25" (deels op weg, deels op de finse piste) met telkens 700 m dribbelen (interval-recuperatie) ertussen in: in totaal 25 km.
En nu begint het AFBOUWEN en zorgen dat ik goed recupereer, zééér belangrijk zoals collega Philippe Rosier (zie foto) ook aanhaalt in zijn doktoraatsthesis. En zoals hij beschrijft hebben we daar in de fasciatherapie zeker performante middelen voor. Naast de manuele behandeling is er ook de introspectie én een specifieke vorm van bewegen en dat gaan we dan zelf ook zo vaak mogelijk doen de laatste weken. Het creêert een innerlijke rust ... ontspanning van de fasciae en de kwaliteit van de vascularisatie (doorbloeding) die gevoelig stijgt waardoor het ganse lichaam beter herstelt.
Dus nu wordt het in "kordate zachtheid" toeleven naar ...
De laatste écht lange trage duurloop zit er op. Het begon deze morgen met een lekker weertje en met het oog op Kenia mocht het zelfs gerust nog wat warmer geweest zijn. De buiendouche tijdens de laatste kilometers kreeg ik er gratis bij.
De verleidingen onderweg langs de Lieve zijn talrijk (zie foto's) maar met het doel zo dichtbij kost het geen moeite om daar aan te weerstaan. Met mijn "marathoner vest", gevuld met camelbak met 2 l water (inclusief een snuifje zout) , 3 gelletjes, gsm, ID-kaart en, voor noodgevallen, wat toiletpapier heb ik een ruime bevoorrading bij me.
Deze avond nog een BBQ-tje meepikken waarmee we de sportieve garde van de handbalclub steunen maar toch ook denkend aan Ruben die zit te puffen in Brussel, middenin de examens.
De droge trainingscijfers van vandaag: 34 km à 10,2/u + 2,7 km uitlopen (met wat lichte oefeningen erbij) à 8,5/u. Totaal: 36,7 km
Sinds vrijdag heb ik het boek "Lopen met de Kenianen" uitgelezen. Ik vind het echt een aanrader, ook voor niet loop-fanaten. Het leest makkelijk en het geeft een "mooi" beeld van de leefomstandigheden van die mensen, ook van hen die in grote competities geschitterd hebben. De rode draad doorheen het boek is het proberen om te achterhalen waarom zij zo goed lopen én de voorbereiding voor de marathon in het Lewa-wildpark ... marathon die er ook voor mij over enkele weken aankomt.
In functie daarvan ben ik met mijn trainingsopbouw aan de 2 "super-weken" gekomen waarvan de 1-ste reeds achter de rug is. Voor hen die het interesseert hoe zo'n week er uit ziet geef ik graag het schema. Uiteraard moet ik in mijn trainingsopbouw rekening gehouden met wat mijn lichaam - op 61 - jarige leeftijd - aankan en da's wel eens iets anders dan wat "mijn geest" zou willen.
- Maandag: rust (dat begint al goed )
- Dinsdag: late namiddag: In/uitlopen + 4 x 3150 m (à ongev. 5'10"/km) op zachte ondergrond van Finse pisterond de sportvelden met - per 3150 m - 3 x de heuvel - interval: 400 m. Trainingsomvang: 20,5 km
- Woensdag: 's morgens: herstelloopje van 6 km
- Donderdag : 's morgens: in/uitlopen + 11 km à 11/u met 3 x 300m (brug Peperstraat) + 3 x 150m (fietsersbrug) bergop à tempo van een 10 km-loop - interval resp. 300 en 150 m bergaf. Trainingsomvang: 15,3 km. s' Namiddags 32 km recreatief gefietst.
- Vrijdag: rust
- Zaterdagmorgen: lange trage duurloop: 33,8 km à 10/u + 1,5 km uitlopen : Breskens - Groede - Nieuwvliet - strand en terug via strand en panoramaweg naar Breskens met daar nog nog enkele lokale rondes. Bedoeling was om alle soorten terrein te hebben: vlak en golvend; weg, licht verharde pad van gemalen schelpen met zand tot mul zand op het strand. Zie foto's. Trainingsomvang: 35,3 km
- Zondagmorgen: herstelloopje van 6 km
Totale trainingsomvang : 83,1 km + fietstochtje 32 km recreatief
De verkoudheid heeft me toch wel iets duidelijk willen maken: loop terug meer op het gevoel van je lichaam en laat je geest en gps meer toeschouwer spelen.
Zoals reeds geschreven heb ik mijn lange trage duurloop van afgelopen zaterdag op het ritme van mijn lichaam gelopen.
Idem dito voor de herhalingstempolopen van vandaag: 4 x 3150 m op de zachte ondergrond van de finse piste, inclusief 3 x de heuvel per 3150 m, rond de sportvelden. En qua gevoel was het zoals bij Raymond Van 't Groenewoud: "het ging verbazend goed vooruit" ... en dat voor een trainingsomvang van 20,5 km voor vandaag.
'k Voelde me bijna terug het jonge veulen van een 40- tal jaar geleden
Dinsdag gingen de tempolopen heel moeizaam. Ik wijtte het aan de 25 km van de loop van Vlaanderen die nog in de benen zat. Maar toen 's avonds de keel begon te prikkelen en daarna pijnlijk werd, wist ik al beter: een fikse verkoudheid komt er aan. Ik was echt wel kwaad op mezelf omwille van mijn nonchalance op dat vlak: 5 dagen ervoor had ik een patiënte, die zwaar verkouden was, behandeld en daarna beginnen eten zonder mijn handen te wassen. En eigenlijk weet ik dat ik daarna "prijs" heb!
Op woensdag morgen wel nog losgelopen maar de donderdagtraining (met tempolopen "bergop") heb ik wijselijk aan mij laten voorbijgaan. Herstel naar gezondheid heeft op dat moment voorrang. De vrijgekomen tijd heb ik gebruikt om te lezen: een boek, dat "neefje" Klaas me uitgeleend had met de uitdrukkelijke vermelding dat ik het zeker moest lezen voor ik naar Kenia vertrok. De titel: " Lopen met de Kenianen". Ja, Klaas, als je nog eens zoiets weet (grapje, hé) … als ik dan las dat de Kenianen zelf die safaricom marathon in het “Lewa-wildpark” als een zware beschouwen begonnen toch gevoelens van angst en twijfel de kop op te steken: gaat me dat wel lukken … en nu nog verkouden erbij …
De dag erna kreeg ik dan nog een mailtje van het kinderkankerfonds ivm. gestorte sponsorgelden: al meer dan 1400 euro … fantastisch maar wel héén en weer geslingerd tussen gevoelens van druk en stimulans.
Maar mezelf kennende weet ik: eens de symptomen van de verkoudheid beginnen te verminderen én de lichamelijke paraatheid begint te stijgen worden de gedachten meteen ook een stuk positiever.
Dat was vanmorgen al te merken: lange, zééééér langzame duurloop (32,5 km) in het Leen op een tempo bepaald door mijn lichaam waarbij mijn geest én de GPS toeschouwer waren en bleven. En meteen kwam er al een voorzichtig optimisme naar boven.
Ik ga me verder goed verzorgen én morgen gaan supporteren voor Christine en Magda, voor Esther die broer Brecht als loopgezel meekrijgt, voor Iris en voor andere gekende deelnemers die ik zie passeren in de 10 km van de Stadsloop van Gent. Jammer voor Ruben die “en pleine période d’examens” zit en bovendien geblesseerd is. Maar ook dat passeert wel.
Tot de inschrijvingsdatum voor de 20 km van Brussel heb ik getwijfeld: de 20 km van Brussel of de 25 km van de trail-run: de Loop van Vlaanderen. In functie van mijn marathon in Kenia (heuvelachtig én op natuurpaden) heb ik geopteerd voor de Loop van Vlaanderen en dit bleek de perfecte keuze. Er was niet alleen het sterk "golvend terrein" maar dit ging ook "off road en zelfs de warmte had zich al een beetje aangepast.
De bedoeling was om een tempo van rond de 10/u te lopen, een tempo waar ik ook in Kenia wil op lopen. Door het soms verplicht temporiseren op 1-persoonswegeltjes, de temperatuur met daardoor de echt noodzakelijke stops aan de drankbevoorrading en uiteraard de 7 hellingen (met 4 x de Koppenberg van verschillende kanten) die zwaarder doorwogen dan verwacht kwam ik net onder de 10/u uit. Daarbij ben ik bewust nooit "in 't rood" gegaan én had ook niet echt afgebouwd voor deze testloop.
Dus: al bij al tevreden en een groeiende overtuiging dat bij een verdere blessurevrije voorbereiding, mét 2,5 weken afbouwen op 't einde, mijn slaagkansen in Kenia echt reëel zijn.
Het was ook prettig om hier nogal wat cava-lopers te ontmoeten ( o.a. dé " PR-vrouw" van hen, Patricia Verschuere : zie foto) waarvan er een aantal deelnamen aan de 50 km. Daar neem ik wel mijn hoedje voor af, zeker gezien het parcours én de temperatuur.
Het cijfermateriaal: 473-ste op 890 gestarte deelnemers en 7-de bij de 60-plussers in een tijd van 2u30'33" over die 25 km.
Leuke en voor mij verrassende anekdote: toen ik aankwam op de Grote Markt in Oudenaarde hoorde ik de speaker tot mijn grote verbazing zeggen: " en hier zien we nu ook Dirk Vispoel, de papa van Ruben, aankomen" ??????
Na de "topweek" van vorige week, deze week een tussenweekje maar niet op gebied van binnenkomend sponsorgeld voor vzw kinderkankerfonds ... tot 12 mei: 732,20 euro ... mooie motivatie om er a.s. zondag een mooie 25 km- test van te maken in de Loop van Vlaanderen: een groot deel off road en heuvelend in de Vlaamse Ardennen, wellicht nog zonder ... neushoorn
Na een mentaal dipje in 't begin van de week werd het zowel op gebied van intensiteit als trainingsomvang een "topweek" met 79,2 km op de teller.
Als afsluiter hebben een groep jonge violisten me - tijdens hun moederdagconcert : les violons d'été - Pachelbel laten herontdekken en die neem ik zeker mee naar Afrika. De cava als afsluiter zal moeilijker zijn ...
En over tenten gesproken ... dit zijn echt luxetenten, met gewone douche en toilet erin.
) en afscheid van de laatste patiënten. Deze morgen, laatste rustige duurloop : 19 km à 10,1/u + 1,7 km uitlopen= 20,7 km, met afscheid van de Lembeekse bossen (zie foto), vanavond gevolgd door een "nieuwigheidje": mijn 1-ste "malariapil".
(zie foto's).
